Του Τάσου Θωμά
Πριν τις περασμένες ευρωεκλογές, είχα τη χαρά να κάνω μια κουβέντα με έναν από τους ανθρώπους της Θεσσαλονίκης που έχουν φάει με το κουτάλι τις εκλογικές αναμετρήσεις και γνωρίζει καλά την ανθρωπογεωγραφία των ψηφοδελτίων, εδώ και δεκαετίες. Μου είπε, πως άσχετα με το κόμμα, όταν ψηφίζει για ευρωεκλογές, επιλέγει να δώσει τον σταυρό του αποκλειστικά με έναν γνώμονα. «Έχεις φέρει στη χώρα καινούργια ευρωπαϊκά λεφτά; Αν ναι, παίρνεις σταυρό. Αν όχι, πάμε στον επόμενο».
Ένας πολύ απλός χρησμός, που απαιτεί, βέβαια, ενεργούς πολίτες, οι οποίοι νοιάζονται να μάθουν τα έργα και τις ημέρες των ανθρώπων που στέλνουμε στις Βρυξέλλες. Η συγκεκριμένη αποτίμηση, βέβαια, δεν είναι αποκλειστικά για τους ευρωβουλευτές. Μπορεί να πιάσει από τους βουλευτές που στέλνουμε στην Αθήνα, και την αποτελεσματικότητα που έχουν ή δεν έχουν στη διεκδίκηση πόρων για την περιοχή, μέχρι τους ατελείωτους φορείς και παραφορείς της πόλης, που αρκετοί εξ αυτών φυτοζωούν, δαπανώντας κρατικό χρήμα.
Παρ’ όλα αυτά, σήμερα δεν θέλουμε να μιλήσουμε για όσους δεν φέρνουν χρήμα, αλλά για όσους αποδεδειγμένα, διαχρονικά και με συνέπεια, φέρνουν. Κακά τα ψέματα, την συμπαθεί κανείς ή όχι, η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης έχει υπάρξει ένας οικονομικός αιμοδότης για την πόλη, από τα παλιά καλά χρόνια μέχρι τα εξαιρετικά δύσκολα, όπου γκρεμίζονταν η μια σταθερά μετά την άλλη. Θέλετε να κριτικάρετε την ΔΕΘ, και να συζητήσουμε για τον χαρακτήρα που θα έπρεπε να έχει ή για τις κλαδικές εκθέσεις, οι οποίες δεν κινούνται στα μέτρα και τα σταθμά της Agrotica που σπάει ταμεία; Καμία αντίρρηση, όλες αυτές είναι κουβέντες που πρέπει να γίνουν. Αλλά, να οργανωθούμε λίγο. Δεν χωράει συζήτηση για το κατά πόσο η ΔΕΘ προσφέρει στην πόλη.
Με αυτά στο μυαλό, ομολογώ ότι μου προκαλεί απορία ο χαλαρός τρόπος, με τον οποίο έρχεται στην πόλη το Υπερταμείο και κάνει λόγο για ανάπλαση προϋπολογισμού 370 εκατ. ευρώ. Λίγα 24ωρα μετά, η ΔΕΘ-Helexpo ουσιαστικά διαψεύδει -χωρίς να χρησιμοποιήσει την συγκεκριμένη λέξη- και επαναφέρει το συνολικό κόστος στα 300 εκ. ευρώ. Αναρωτιέμαι, αυτό θα μπορούσε να γίνει, ας πούμε, για το Ελληνικό ή όλοι θα μετρούσαν λίγο παραπάνω τα λόγια τους; Και εν τέλει, δεν μας λύθηκε η απορία. Ήταν κάποια παρανόηση; Τα μέτρησαν λάθος; Παίζουμε το μεγάλο παζάρι; Να σοβαρευτούμε λίγο, μιλάμε για εβδομήντα εκατομμύρια διαφορά.
Κι ενώ, λοιπόν, επί κάποιες μέρες η ζυγαριά τη μια έδειχνε 370 και την άλλη 300, η Θεσσαλονίκη και τα πρόσωπα που βρίσκονται στις υψηλότερες θέσεις ευθύνης, αντέδρασε μάλλον αναιμικά. Καμία αίσθηση επείγοντος, κανένας αναβρασμός. Την ίδια ώρα, έπεφταν για άλλη μια φορά στο τραπέζι προτάσεις για δημοψηφίσματα για να μεταφέρουμε τη ΔΕΘ στη Σίνδο, κομμάτι-κομμάτι ή ολόκληρη.
Μιλάμε για αχταρμά, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Λες και δεν ξέρουμε τι θα γινόταν αν με κάποιον μαγικό τρόπο όλη η έκταση της ΔΕΘ αποδίδονταν ως πάρκο στη Θεσσαλονίκη, και πόσο γρήγορα θα είχαμε ακραία οικονομικά ζητήματα συντήρησης. Λες και δεν ξέρουμε, επίσης, τι θα γινόταν αν η ΔΕΘ μετακινούνταν ολόκληρη στη Σίνδο και πόσο γρήγορα θα… μετακόμιζαν στην Αθήνα -ή και αλλού- κλαδικές της εκθέσεις.
Για να επιστρέψουμε στο ζήτημά μας. Όταν κάτι σε αυτή την έρμη πόλη φέρνει χρήμα -πόσο μάλλον όταν είναι και η τελευταία μας ελπίδα για να πρασινίσει το κέντρο της πόλης- το διαφυλάσσουμε ως κόρη οφθαλμού. Δίνουμε απαντήσεις, μάχες, έγκαιρα και όχι όταν μας βολεύει. Σηκώνουμε τον κόσμο ανάποδα, αν χρειαστεί, ώστε αν υπάρχει κάποιος που θέλει να παίξει παιχνιδάκια στην πλάτη της πόλης, να γνωρίζει πως έχουν γνώσιν οι φύλακες.
Ίσως τελικά, βέβαια, όλο αυτό να μας κάνει και λίγο καλό. Να καταλάβουμε πως τα θέματα της πόλης, πρέπει να τα αποφασίζει η πόλη και να έχει διαρκώς λόγο και επίβλεψη. Μόνο έτσι μπορεί να δουλέψει το πράγμα.
