Ήταν μία από εκείνες τις περιστάσεις. Καταλαβαίνετε ποιες εννοώ. Τις συγκυρίες εκείνες που οδηγούν τον εκάστοτε πρωθυπουργό και τον εκάστοτε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης (και συνήθως μελλοντικό πρωθυπουργό) να επισκεφτούν τη Θεσσαλονίκη. Ναυαρχίδα αυτών των περιστάσεων είναι, όπως γνωρίζετε, η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, στις αρχές κάθε Σεπτέμβρη.
Εκείνη η περίοδος που νιώθουμε ξάφνου πως ζούμε σε εμπόλεμη ζώνη, με κλούβες, ελικόπτερα, δακρυγόνα και διμοιρίες να εμπλουτίζουν το αστικό τοπίο. Εκείνη η περίοδος που τεστάρουμε τα κινηματικά αντανακλαστικά μας σε εθιμοτυπικές πορείες διαμαρτυρίας. Εκείνη η περίοδος που ακούμε λόγια παχιά και κούφια, τα οποία προσπαθούν να μας πείσουν πως η Θεσσαλονίκη θα καταστεί όπου να ‘ναι το επίκεντρο των εξελίξεων όχι απλώς σε πανελλήνια κλίμακα, αλλά σε βαλκανικό βεληνεκές. Εκείνη η περίοδος που ψελλίζονται διάφορα μισόλογα ανάληψης ευθύνης και παραδοχής του γεγονότος ότι η Θεσσαλονίκη ίσως και να έχει υπάρξει λίγο παραμελημένη.
Μπορεί, λοιπόν, να μην είχαμε τα εγκαίνια της ΔΕΘ, αλλά είχαμε την ετήσια τακτική γενική συνέλευση του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος, που έφερε στα εξωτικά μέρη μας τους κκ. Τσίπρα και Μητσοτάκη. Ειρήσθω εν παρόδω, ας αναφερθούμε αρχικά σε ένα φαινόμενο που έχει παρατηρηθεί σε δύο επισκέψεις του πρωθυπουργού στην πόλη μας. Για δεύτερη φορά, λοιπόν, ο ερχομός του κ. Τσίπρα σήμανε τη λήξη μίας επίσχεσης εργασίας από τους εργαζομένους του ΟΑΣΘ, σε μία σύμπτωση που, αν συνεχίσει να επαναλαμβάνεται, θα πάψει να λογίζεται ως σύμπτωση. Την επόμενη φορά που θα υπάρξει κάποια επίσχεση εργασίας, επομένως, ας βρούμε μία αφορμή να επισκεφθεί ο πρωθυπουργός την πόλη μας, προκειμένου να βγουν και πάλι τα λεωφορεία στους δρόμους...
Από εκεί και έπειτα, η παρουσία των δύο ισχυρότερων ανδρών της ελληνικής πολιτικής σκηνής στην πόλη μας επιβεβαίωσε τη διαχρονική αίσθηση που αποκομίζει ο υπογράφων (και που μοιράζονται, απ’ όσο ξέρω, πολλοί συμπολίτες μας) από τέτοιου είδους εθιμοτυπικές επισκέψεις: ότι οι πολιτικοί αρχηγοί των κομμάτων αντιμετωπίζουν τη Θεσσαλονίκη ως ένα ολίγον φολκλόρ προορισμό, με υποσχέσεις που αρμόζουν και ταιριάζουν σε μία σύχρονη μητρόπολη, αλλά κατά βάθος με μία διάθεση ενός κατά βάση επαρχιώτικου «μαυρογιαλουρισμού» που εξυπηρετεί μονάχα βραχυπρόθεσμες ψηφοθηρικές σκοπιμότητες.
Οι πολιτικοί αρχηγοί μεταδίδουν συνεχώς την αίσθηση πως, στην ουσία του πράγματος, δεν γνωρίζουν την πόλη. Δεν γνωρίζουν τις παθογένειές της και τα τεράστιά της προβλήματα, σε πολλά επίπεδα. Δεν γνωρίζουν τις αστοχίες, αβλεψίες και παραλείψεις που έχει υποστεί και συνεχίζει να υφίσταται η πόλη από όλες τις κυβερνήσεις που έχουν κάνει πέρασμα από την εξουσία. Σαν να μην έχουν συναίσθηση της συσσωρευμένης κούρασης και απαξίωσης που νιώθουν οι πολίτες της στο άκουσμα νέων εξαγγελιών, σαν να έχουν χάσει και οι ίδιοι το μέτρημα των απατηλών δεσμεύσεων που έχουν κατά καιρούς ειπωθεί με μεγαλεπήβολο και βαθιά παραπλανητικό ύφος.
Μέχρι να παρατηρηθεί οποιοδήποτε βήμα προόδου σε οποιοδήποτε από τα ανοιχτά μέτωπα προβλημάτων που μαστίζουν την πόλη στην καθημερινότητά της, έχω την εντύπωση πως οι επισκέψεις των πολιτικών αρχηγών στην πόλη μας θα αντιμετωπίζονται με μία αυξανόμενη ειρωνική και σκωπτική διάθεση από τους Θεσσαλονικιούς πολίτες. Όταν σταματήσουν οι φορείς της Θεσσαλονίκης να υποβαθμίζονται ασταμάτητα, όταν δούμε να πραγματοποιούνται τα στοιχειώδη αναπτυξιακά έργα, όταν δούμε να υλοποιούνται έστω οι βασικότερες των υποσχέσεων, ίσως μπορέσουμε να δούμε με ένα πιο σοβαρό μάτι τέτοιου είδους επισκέψεις. Μέχρι τότε, ένα μειδίαμα είναι η μόνη δέουσα αντίδραση...
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
