Έχω μια αδιόρατη αίσθηση ότι στο μέλλον θα υπάρξει τουλάχιστον ένα άγαλμα του Γιώργου Λάνθιμου κάπου στη χώρα. Και δεν το πιστεύω αυτό επειδή είμαι κανένας τεράστιος σινεφίλ, ή φανατικός οπαδός του εκλεπτυσμένου κινηματογράφου. Ο «Κυνόδοντας» μου ήταν ιδιαίτερα δυσάρεστος σαν εμπειρία και παρόλο που ξέρω ότι αυτό σημαίνει πως πέτυχε το σκοπό του σαν film, με έκανε διπλά διστακτικό απέναντι στο έργο του σκηνοθέτη.
Πιστεύω όμως ότι ο Γιώργος Λάνθιμος δεν έχει φτάσει ούτε κατά διάνοια στις κορυφές που είναι γραφτό του να κατακτήσει, κυρίως επειδή φτιάχνει το αντισυμβατικό σινεμά που ο χώρος έχει ανάγκη. Μπορεί να το κάνει με μια γκροτέσκα ρεαλιστική ιστορία σαν τον «Κυνόδοντα», αλλά μπορεί να το κάνει και με μια καθόλου ρεαλιστική πικρή κωμωδία σαν το “Lobster”, που προβάλλεται στο Σινέ Μακεδονικόν. Η ασύγκριτα πιο ευχάριστη εμπειρία μου με αυτή την ταινία που απέσπασε θριαμβευτικά το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών, μου έφερε στο μυαλό έναν πιο σταχτί και δυστοπικό Wes Anderson, με τις λεπτές στιγμές άβολου χιούμορ και την αναδυόμενη ελπίδα του σεναρίου.
Το συναρπαστικό με το σινεμά του Λάνθιμου είναι το γεγονός ότι παρόλο που πρόκειται για κάτι ασυνήθιστο, έχει σαρωτική απήχηση ανάμεσα στους ομοίους του. Με αυτό εννοώ τους ανθρώπους του κινηματογράφου, τους κριτικούς, τους καλλιτέχνες και φαίνεται να απολαμβάνει ο ίδιος έναν δημιουργικό θαυμασμό που δε συνηθίζεται εκτός των υπερπρονομιούχων κύκλων. Αυτό είναι το εφόδιο που του επέτρεψε να έχει τους τεράστιους Colin Farrell, Rachel Weisz και Ben Whishaw στο φετινό του καστ και που δίνει την βεβαιότητα για ακόμα σπουδαιότερα πράγματα στο μέλλον.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΨΑΣΚΗΣ
