Συνέντευξη στην Λεμονιά Βασβάνη
Στη Θεσσαλονίκη έρχεται ο Παύλος Κοντογιαννίδης για να υποδυθεί τον ντετέκτιβ που πρέπει να διαλευκάνει μια απόπειρα δολοφονίας.
Η κωμωδία «Ο δολοφόνος είναι... ανάμεσά μας...» στην οποία ο ίδιος πρωταγωνιστεί και θα δούμε στο Θέατρο Αθήναιον (Λεωφ. Βασιλίσσης Όλγας 35) στις 25, 26, 27 Απριλίου 2025, σχολιάζει όπως ανέφερε ο γνωστός ηθοποιός στο TyposThes ότι «αν δεν ζεις την αλήθεια χάνεις πολλά και στο θέατρο και στην ζωή».
Πρόσθεσε πως το παν στην ζωή «είναι η συμμετοχικότητα». Είπε πως κατά την γνώμη του «το θέατρο ψυχαγωγεί διαπαιδαγωγώντας και διαπαιδαγωγεί ψυχαγωγώντας». Παράλληλα μίλησε για την δική του Θεσσαλονίκη, την εποχή που πήγαινε Ευκλείδη – Βαρδάρη με τα πόδια, σημειώνοντας πως θέλει η πόλη να έχει πιο ήρεμους ρυθμούς. Περισσότερα στην συνέντευξη που ακολουθεί.
-Σας αρέσουν τα αστυνομικά θρίλερ;
-Πάρα πολύ! Έχουμε όλοι σχεδόν αυτήν την τάση του σαδομαζοχισμού!!!
-Πώς θα βοηθήσει ο ήρωάς σας να διαλευκανθεί το έγκλημα;
-Δια της πλαγίας οδού! Παίζοντας ένα παράλογο παιχνίδι αλήθειας. Δεν λέω παραπάνω γιατί προδίδω την πλοκή του έργου…!
-Πώς σχολιάζει η παράσταση τα κακώς κείμενα του θεάτρου;
-Ότι όλοι ψευτίζουν, παίζουν ψεύτικα, δεν ζουν την αλήθεια και αν δεν την ζεις την αλήθεια χάνεις πολλά και στο θέατρο και στην ζωή.
-Πόσο επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα η χημεία των ηθοποιών;
-Παίζει βασικό ρόλο. Εδώ σε μας αν και είμαστε από διαφορετικές υποκριτικές σχολές, ίσως αυτή η διαφορετικότητα στην χημεία, δημιουργεί επαναλαμβανόμενες μικρές εκρήξεις που έρχεται και ο θεατής που συμμετέχει και γίνεται κάθε βράδυ ένα παζλ φοβερό!
-Πώς λειτουργεί η διάδραση με το κοινό;
-Το παν στην ζωή είναι η συμμετοχικότητα, που βέβαια στην κοινωνία που ζούμε είναι λίγο απόμακρη. Καθένας είναι κλεισμένος στον εαυτό του. Μέσα από το θέατρο που είναι παιχνίδι ο θεατής απελευθερώνεται και με την καθοδήγηση την δική μας και στο τέλος επέρχεται μια λύτρωση και εκεί έγκειται κατά πολύ και η επιτυχία αυτής της παράστασης.
-Ποια είναι η πιο αγαπημένη σας στιγμή στο θέατρο;
-Απ΄ αυτήν την παράσταση η σκηνή του φινάλε. Από όλη μου την θεατρική ζωή πολλές στιγμές αγαπημένες! Αν ξεχωρίζω κάτι ιδιαίτερο από την αρχή της θεατρικής μου πορείας η σκηνή της ηλεκτρικής καρέκλας με την αξέχαστη συνάδελφο Ανέζα Παπαδοπούλου στο έργο του Μ. Μπρεχτ «Η πόλη Μαχαγκόνυ» σε σκηνοθεσία Τερζόπουλου!
-Έχετε υπηρετήσει για χρόνια την κωμωδία. Τι νιώθετε όταν κάνετε τον κόσμο να γελάει; Και πόσο σημαντικό είναι να ξεφεύγει το κοινό από τα προβλήματά του μέσω της τέχνης;
-Έχω υπηρετήσει και υπηρετώ ακόμα το θέατρο ως ρολίστας θα έλεγα εγώ με συνέπεια στην ερμηνεία των ρόλων μου… Τώρα αν το κοινό γελάει ή κλαίει αυτό είναι δική του επιλογή. Το κοινό πρέπει να ξεφεύγει από τα προβλήματά του μέσω της τέχνης, διαφορετικά η τέχνη και μάλιστα του θεάτρου δεν θα ήταν χρήσιμη και αυτό δεν θα μου άρεσε καθόλου. Το θέατρο κατ΄εμέ ψυχαγωγεί διαπαιδαγωγώντας και διαπαιδαγωγεί ψυχαγωγώντας. Τότε είναι χρήσιμο.
-Εσείς με τι γελάτε;
-Με την ηλιθιότητα που παράγεται κατά συρροή στις μέρες μας και με τους ημίβλακες σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα έκφρασης, που το παίζουν αυθεντίες!!!
-Τελευταία βλέπουμε μια άνοδο της τηλεόρασης με πολλές σειρές. Πώς το εκλαμβάνετε ως θεατής και πώς ως ηθοποιός;
-Ως θεατής οι περισσότερες μοιάζουν, είναι σχεδόν ίδιες, παιδιά νόθα, βιασμοί, ίντριγκες, σκοτωμοί, εκβιασμοί. Σειρές φασόν! Ελάχιστες εξαιρέσεις. Σε μια εξαίρεση έχω παίξει και έχω βραβευτεί μάλιστα με βραβείο ερμηνείας, το «Βέρα στο δεξί!». Και επίσης είχα την τύχη να παίζω στο «Τύχη Βουνό»! Τώρα ως ηθοποιός καλό είναι να γίνονται δουλειές και να δουλεύουν οι συνάδελφοι, αλλά αλήθεια τι παίρνουν άραγε από αυτές τις δουλειές μόνο αυτοί το ξέρουν και οι παραγωγοί!! Μακάρι να πληρώνονται καλά, που πολύ αμφιβάλλω! Το κάθε τι είναι επιλογή του καθένα!
-Έχετε δεσμούς με την Θεσσαλονίκη. Τι κάνετε όταν έρχεστε στην πόλη; Υπάρχουν στέκια που επισκέπτεστε; Φίλοι που θα συναντήσετε;
-Έχω την αδερφούλα μου και τον γαμπρούλη στον Εύοσμο, τα ανίψια μου, το ξενοδοχείο Ολυμπια με τον φίλο Βασίλη, δίπλα τον Τσαρούχα για πατσαδάκια μετά τις παραστάσεις, τον φίλο τον Λευτέρη στο Πανόραμα, την Ντίνα Παπαϊωάννου με τα τραγούδια της… αυτά περίπου. Εξάλλου έχω να έρθω Θεσσαλονίκη πολύ καιρό και πάντα ο χρόνος περνά ευχάριστα στην καλλιτεχνική μου μητέρα, την όμορφη Θεσσαλονίκη μας (έχω τελειώσει με υποτροφία την σχολή της αξεπέραστης Ρούλας Πατεράκη, μην το ξεχνάμε).
-Νιώθετε πως έχει αλλάξει η πόλη;
-Η πόλη όταν ήμουν εγώ εκεί στο τέλος της δεκαετίας 70-80 ήταν και τότε όμορφη, απλή, ανθρώπινη, προσφυγομάνα, φτωχομάνα.. εμένα δεν μου αρέσουν τα φτιασίδια, τα λούσα και τα στολίδια. Δεν μου αρέσουν οι μοντερνισμοί και εκσυγχρονισμοί. Πηγαίναμε από τον Ευκλείδη στον Βαρδάρη με τα πόδια, από την Αριστοτέλους στα Κάστρα, που έμενε η άλλη αδερφούλα μου με τα πόδια. Χαιρετιόμασταν μεταξύ μας λες και είμασταν γνωστοί όλοι μεταξύ μας. Την θέλω την Θεσσαλονίκη, αργή, ναι, για να περάσεις από το ένα φανάρι στο άλλο χαλαρά. Τώρα υπάρχουν καταιγιστικοί ρυθμοί. Χαλλλλλαρρρα γκαρντάσια!!
Χρήσιμα
Ημερομηνίες: Παρασκευή 25 Σάββατο 26 Απριλίου στις 21.15, Κυριακή 27 Απριλίου στις 20:00.
Τιμές εισιτηρίων: 16€ κανονικό, 12€ early bird, 12€ μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων, ΑμεΑ, άνω των 65), 10€ ομαδικό (8+ άτομα), 5€ θεατρική ατέλεια μόνο στο ταμείο του θεάτρου, εφόσον υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις.
