Συνέντευξη στην Λεμονιά Βασβάνη
Την δική της εκδοχή για την μεταθανάτια ζωή δίνει η Αναστασία Χρυσαφίδου-Καλφέλη στο βιβλίο της με τίτλο «Πιο πέρα από το πέρα» (εκδ. Μπαρμπουνάκη).
Μετά την επιτυχημένη πορεία του βιβλίου της «Αβγά μηλάτα», έρχεται να συγκινήσει το κοινό της με ένα ζήτημα που καθηλώνει. Στο νέο της συγγραφικό πόνημα καταπιάνεται με ένα τολμηρό θέμα, αυτό της μεταθανάτιας ζωής, σε πρώτο επίπεδο, στην ουσία όμως αποτελεί μια σπουδή για τη ζωή και τα προβλήματά της, για τις ανθρώπινες σχέσεις, για τη μετάνοια και τη συγχώρεση.
«Το βιβλίο αυτό ξεκίνησε να γράφεται μέσα μου από τα χρόνια της πρώιμης νιότης μου, όταν άρχισε να με απασχολεί το θαύμα της ζωής και το “μυστήριο του θανάτου”, ανέφερε η ίδια με αφορμή την βιβλιοπαρουσίαση που θα γίνει την Τρίτη 17 Δεκεμβρίου στις 6:30 μ.μ., στον φιλόξενο χώρο του καφέ Ζώγια (Αλ. Σβώλου 54).
Παράλληλα είπε πως την εμπνέουν «οι καθημερινές και συνηθισμένες ιστορίες των απλών ανθρώπων». Για τον αείμνηστο Χρήστο Τσολάκη, με τον οποίο είχε συνεργαστεί, τόνισε πως «Ήταν δάσκαλος με Δ κεφαλαίο». Τέλος σχολίασε πως τα έντυπα διατηρούν την γοητεία τους, ενώ οι τεχνολογικές εξελίξεις έχουν φέρει στο χώρο νέους αναγνώστες.
-Πώς γεννήθηκε η ιδέα για αυτό το βιβλίο;
-Το βιβλίο αυτό νιώθω πως ξεκίνησε να γράφεται μέσα μου από τα χρόνια της πρώιμης νιότης μου, όταν άρχισε να με απασχολεί το θαύμα της ζωής και το «μυστήριο του θανάτου». Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί από τότε πώς θα ήταν αν με κάποιον μαγικό τρόπο δινόταν μια ευκαιρία σε κάποιον που έχει πεθάνει να στείλει ένα μήνυμα σε έναν δικό του που είναι ακόμη στη ζωή. Ποιον θα επέλεγε; Πώς θα έβλεπε από απόσταση τα πράγματα; Τι θα προσπαθούσε να διορθώσει; Κάπως έτσι ξεκίνησα να γράφω, έπρεπε όμως να δημιουργήσω και το απαραίτητο σκηνικό, ένα σκηνικό απολύτως εκσυγχρονισμένο και ταιριαστό στην εποχή μας.
-Η απώλεια είναι κάτι που ο καθένας το αντιμετωπίζει διαφορετικά. Πώς το βιώνει η ηρωίδα σας;
Δεν μπορεί να συμβιβαστεί εύκολα με την απώλεια του πατέρα της, ίσως γιατί έχει συμβεί πρόσφατα σε σχέση με τον χρόνο αφήγησης. Γι’ αυτό και εύχεται μέσα της να μην έρθει η ώρα που θα τον συναντήσει στις μεταμεσονύκτιες συνευρέσεις της με τις ψυχές των συγγενών της. Φοβάται πως αν τον δει εκεί, στη χώρα των ψυχών, η απουσία του από τη ζωή της θα είναι κάτι το τελεσίδικο. Έρχεται, όμως, εκείνος ένα ξημέρωμα και τη διαβεβαιώνει πως μόνο σωματική είναι η απουσία του και πως ποτέ δεν έφυγε από κοντά της.
-Πώς επηρεαστήκατε για το θέμα της μεταθανάτιας ζωής από την θρησκεία και την λογοτεχνία;
-Η λογοτεχνία ως επί το πλείστον μας δίνει μια ζοφερή εικόνα του κάτω κόσμου, τρομακτική και αποτρόπαιη. Από την άλλη η θρησκεία διαφοροποιεί τον παράδεισο από την κόλαση. Κι επειδή δεν γνωρίζω αν θα βρεθώ στο φως του παραδείσου ή στα σκοτάδια της κόλασης, αποφάσισα να δώσω τη δική μου εκδοχή για τη μεταθανάτια ζωή.
-Πόσο δύσκολη είναι η μετάνοια και η συγχώρεση;
-Η μετάνοια είναι εξαιρετικά δύσκολη, γιατί θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι σφάλαμε, ότι αδικήσαμε, ότι πράξαμε το κακό, ότι πληγώσαμε, ότι προκαλέσαμε πόνο. Από την άλλη, η συγχώρεση είναι εξίσου δύσκολη, όταν έχουμε αδικηθεί με οποιονδήποτε τρόπο. Και τα δύο θέλουν χρόνο και απόσταση, θεωρώ όμως ότι είναι λυτρωτικά.
-Πώς θα περιγράφατε την ηρωίδα σας; Έχει κοινά σημεία με εσάς;
Στο βιβλίο μου ελάχιστα διαγράφεται ο χαρακτήρας της ηρωίδας μου, γιατί εστιάζω περισσότερο στον χαρακτήρα των συνομιλητών της. Ωστόσο, μπορώ να βρω ομοιότητες με εμένα που αφορούν την οπτική της για τη ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι τρυφερή η ματιά της για τον άνθρωπο και τις αδυναμίες του, αλλά και σκωπτική.
-Τι σας εμπνέει να γράψετε ένα βιβλίο;
-Για τη ζωή εκείνων που ξεχωρίζουν για τον όποιο λόγο γράφουν οι ιστορικοί, γίνονται ρεπορτάζ, εκδίδονται βιογραφίες, γυρίζονται ταινίες. Εμένα με γοητεύουν οι καθημερινές και συνηθισμένες ιστορίες των απλών ανθρώπων, γιατί, αν το καλοσκεφτεί κανείς, τελικά καμία δεν είναι απλή και συνηθισμένη. Ο καθένας αυτό που του συμβαίνει το βιώνει διαφορετικά.
-Υπήρξατε συνεργάτης του κ. Τσολάκη. Τι θυμάστε από την συνεργασία μαζί του;
-Ήταν μεγάλο δώρο η συνεργασία μου με τον Χρήστο Τσολάκη. Είχε φλόγα μέσα του, αγάπη και όραμα για την εκπαίδευση. Δούλευε ασταμάτητα, πρώτος εκείνος ανάμεσα στους συνεργάτες του. Το γραφείο του ήταν πάντα γεμάτο κόσμο. Άνθρωποι που έρχονταν να τον συναντήσουν, να του μιλήσουν όχι μόνο για θέματα εκπαιδευτικά αλλά και για τα προβλήματά τους. Τους άκουγε όλους. Έδινε σημασία σε όλους. Ήταν δάσκαλος με Δ κεφαλαίο.
-Στις μέρες μας η σχέση μας με τα βιβλία έχει να ανταγωνιστεί την είσοδο των νέων τεχνολογιών. Πώς μπορεί να πορευτεί το έντυπο σε αυτό το τοπίο;
-Ρωτάτε γι’ αυτό το θέμα έναν άνθρωπο που λατρεύει το έντυπο βιβλίο. Μου αρέσει η υφή του χαρτιού, η μυρωδιά του, η αίσθηση του να το κρατώ στα χέρια μου, να το έχω δίπλα στο κρεβάτι μου, να το κλείνω και να το ανοίγω όποτε θέλω, όπου κι αν βρίσκομαι, χωρίς να ανησυχώ για το αν έχω σήμα ή να δακρύζω από το φως της οθόνης. Μόνο για οικολογικούς λόγους θα το εγκατέλειπα. Και χαίρομαι για τις διεθνείς εκθέσεις και τα φεστιβάλ βιβλίου που συγκεντρώνουν τόσο κόσμο, και μάλιστα πολύ νέο κόσμο. Από την άλλη οι νέες τεχνολογίες έχουν φέρει τους συγγραφείς κοντά σε ένα κοινό που βαριέται ή δεν έχει χρόνο να διαβάσει, μπορεί όμως να ακούσει. Οι ηχητικές αφηγήσεις (podcasts) λειτουργούν θετικά προς αυτήν την κατεύθυνση, καθώς μπορεί κανείς να έρθει σε επαφή με συγγραφικά έργα ταξιδεύοντας ή πηγαίνοντας στη δουλειά του. Ακόμη οι νέες τεχνολογίες έχουν διευκολύνει και βελτιώσει τις έντυπες εκδόσεις. Για μένα, λοιπόν, αυτά όχι μόνο είναι δυο πράγματα που μπορούν να συνυπάρξουν, αλλά αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοϋποστηρίζονται.
-Τι διαβάζετε αυτό το διάστημα;
-Περί λογοτεχνίας του Ουμπέρτο Έκο και για πολλοστή φορά τα ομηρικά έπη.
