Συνέντευξη στην Λεμονιά Βασβάνη
Την πασίγνωστη αφίσα με την Rosie the Riveter που υπήρξε ένα σύμβολο για την ανεξαρτησία και ενδυνάμωση των γυναικών κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, χρησιμοποίησε ως πηγή έμπνευσης το πρότζεκτ «Θέατρο και Ενσυναίσθηση» που έκανε το Εργαστήριο Θεάτρου της Βαρβάρας Δουμανίδου.
Το facebook γέμισε με αναρτήσεις φωτογραφιών μαθητών της κυρίας Δουμανίδου που αναπαριστούν αυτό το έργο με το σύνθημα “We can do it”, σε μια προσπάθεια να δοθεί ένα μήνυμα κατά της κακοποίησης. «Θελήσαμε να δηλώσουμε την παρουσία μας, να γεμίσουμε τα social media με φωτογραφίες γυναικών και ανδρών, δυνατών και αποφασισμένων να μην αφήσουν κανέναν κακοποιητή να τους φοβίσει. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό και πλέον έχουμε φωνή», ανέφερε στον «Τύπο Θεσσαλονίκης» η Βαρβάρα Δουμανίδου. Σχολιάζοντας τις δημόσιες δηλώσεις της Σοφίας Μπεκατώρου για την σεξουαλική κακοποίηση που δέχθηκε, σημείωσε πως έπειτα από αυτό το γεγονός «δημιουργήθηκε ένα πελώριο κύμα αποκαλύψεων από γυναίκες που δέχτηκαν και οι ίδιες, σεξουαλική παρενόχληση ή κακοποίηση», ενώ συμπλήρωσε πως είναι χρέος των ανθρώπων της τέχνης να παίρνουν θέση απέναντι σε τόσο σοβαρά ζητήματα. Όσο για τις επόμενες δράσεις του εργαστηρίου υποσχέθηκε πως σύντομα θα δούμε κάτι νέο με έμπνευση από την Άνοιξη.
-Τι είναι το πρότζεκτ «Θέατρο και Ενσυναίσθηση»;
-Το συγκεκριμένο project είναι μια προσπάθεια των εργαστηρίων μας, να βάλουμε κι εμείς ένα μικρό πετραδάκι στο τεράστιο (ελπίζω) οικοδόμημα που πάει να δημιουργηθεί δειλά, δειλά, μετά από την επώνυμη καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου. Είναι γνωστό πως ως ηθοποιοί, οφείλουμε να νιώθουμε τον άλλον, να μπαίνουμε στα παπούτσια του και να προσπαθούμε να κατανοήσουμε τα συναισθήματα του. Δημιούργησα αυτή την εργασία για τους μαθητές των εργαστηρίων για να δηλώσουμε την παρουσία μας, να γεμίσουμε τα social media με φωτογραφίες γυναικών και ανδρών, δυνατών και αποφασισμένων να μην αφήσουν κανέναν κακοποιητή να τους φοβίσει. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό και πλέον έχουμε φωνή.
-Πώς προέκυψε η ιδέα;
-Έπειτα από τις δημόσιες δηλώσεις της Ολυμπιονίκη Σοφίας Μπεκατώρου για τη σεξουαλική κακοποίηση που δέχτηκε, δημιουργήθηκε ένα πελώριο κύμα αποκαλύψεων από γυναίκες που δέχτηκαν και οι ίδιες, σεξουαλική παρενόχληση ή κακοποίηση. Η τραγική αυτή στιγμή στη ζωή μιας γυναίκας που τόλμησε να ορθώσει το ανάστημα της και να την εξομολογηθεί, είναι για μένα προσωπικά μια σπουδαία κίνηση, μια γενναία απόφαση που πρέπει να βρει τη στήριξη από κάθε πολίτη αυτής της χώρας. Ως άνθρωποι της τέχνης λοιπόν, δεν θα μπορούσαμε να μη νιώσουμε την ανάγκη να δώσουμε κι εμείς ένα ισχυρό παρών. Είναι χρέος μας να παίρνουμε θέση απέναντι σε τόσο σοβαρά ζητήματα. Έτσι λοιπόν επέλεξα την πασίγνωστη αφίσα που χρησιμοποιήθηκε κατά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο για την ενδυνάμωση των γυναικών και ο συνεργάτης μου Δημήτρης Βασιλειάδης επιμελήθηκε τις φωτογραφίες των συμμετεχόντων ώστε να βγει το αποτέλεσμα που βλέπετε.
-Πώς ανταποκρίθηκαν οι συμμετέχοντες και πώς το κοινό;
-Οι μαθητές των εργαστηρίων είναι και οι ίδιοι ανήσυχοι και ευαισθητοποιημένοι άνθρωποι που νιώθουν την ανάγκη να εκφραστούν μέσα από την τέχνη του θεάτρου, για οποιοδήποτε κοινωνικό θέμα έρχεται στην επιφάνεια. Ως εκ τούτου η ιδέα να στηρίξουμε κι εμείς με τον τρόπο μας, τη σημαντική αυτή κίνηση της κυρίας Μπεκατώρου, ήρθε σαν ερέθισμα στις ήδη ευαίσθητες χορδές μας. Οι φίλοι των εργαστηρίων μας, αγκάλιασαν την εργασία αυτή με πολλή αγάπη και πολύ όμορφα σχόλια. Θέλουμε να πιστεύουμε πως αν μπορέσουμε με αυτή τη μικρή πρωτοβουλία να εμψυχώσουμε και ενδυναμώσουμε έστω και έναν άνθρωπο θα έχουμε επιτύχει το σκοπό μας.
-Πόσο βοήθησε η υπόθεση της Σοφίας Μπεκατώρου στο να ευαισθητοποιηθούμε περισσότερο κατά της βίας;
-Είναι σπουδαίο να βγαίνει κάποιος μπροστά, αψηφώντας τον κίνδυνο της κατακραυγής. Είναι σημαντικό να κλείσουμε τα αυτιά μας σε ανόητους αργόσχολους τύπους που κρύβονται πίσω από ένα πληκτρολόγιο και εκτοξεύουν κατηγορίες σε ανθρώπους που θέλουν να διορθώσουν τα κακώς κείμενα. Αν κάποτε ήταν δύσκολο τώρα είναι δυσκολότερο. Τώρα έχεις να αντιταχθείς απέναντι σε χιλιάδες αγνώστους που δεν σε γνωρίζουν αλλά έχουν να πουν κάτι για σένα. Έχουν όλοι μια άποψη που νιώθουν την αβάσταχτη ανάγκη να μοιραστούν. Προσωπικά πιστεύω πως αυτή η γενναιότητα οδηγεί τα πράγματα σε ένα λιγότερο δύσκολο μονοπάτι. Θα ευαισθητοποιηθούμε λίγο εμείς, θα μαζευτούν λίγο στο καβούκι τους οι απανταχού κακοποιητές και όλοι θα βγούμε κερδισμένοι.
-Το εργαστήρι σας παραμένει δραστήριο παρά το γεγονός πως τα θέατρα είναι κλειστά. Από πού αντλείτε έμπνευση και πόσο σημαντική είναι η συνέχεια στην επαφή με το θέατρο;
-Έμπνευση είναι η κάθε μέρα που ξυπνάμε και είμαστε ζωντανοί. Και στην πρώτη καραντίνα όπου όλα ήταν πρωτόγνωρα, προσπάθησα να κρατήσω την επαφή με τους μαθητές μου χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση, γιατί ένιωσα τη βαθιά ανάγκη που είχαμε όλοι να μείνουμε ενωμένοι και δυνατοί, απέναντι σε αυτό το άγνωστο τέρας που ερχόταν κατά πάνω μας με τόση μανία. Φτιάξαμε projects, φωτογραφηθήκαμε, μοιραστήκαμε ποίηση, μουσικές, μείναμε ακέραιοι. Τώρα που ξεκίνησε με κάποιον τρόπο η διαδικτυακή εκπαίδευση, είμαστε ακόμη πιο δυνατοί και γεμάτοι όρεξη για νέα πράγματα! Εμπνεόμαστε από την ίδια τη φύση της ζωής. Και από την Άνοιξη που έρχεται. Γιατί η Άνοιξη έρχεται και μαζί της έρχονται φανταστικά πράγματα! Να μας περιμένετε…
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας "Τύπος Θεσσαλονίκης"
