Γράφει ο Παναγιώτης Σκουρής*
Διαβάζουμε τις τελευταίες ημέρες, ότι στη Συρία, μετά το τέλος του εμφυλίου και παρά τις διαβεβαιώσεις από το νέο σύστημα διακυβέρνησης περί του αντιθέτου, διαπιστώνονται συστηματικές βιαιοπραγίες. Ορισμένοι μάλιστα μιλάνε για σφαγές.
Άλλοι λένε, ότι όλο αυτό είναι οργανωμένο και άλλοι, ότι αποτελούν κάποιου είδους αντίποινα. Το σίγουρο είναι, ότι δεν έχει επέλθει εξομάλυνση και ειρήνη στο πολύπαθο αυτό μέρος.΄
Η διεθνής κοινότητα, συμπεριλαμβανομένης σε αυτό και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποφάσισε να εμπιστευτεί το επικρατήσαν σύστημα διακυβέρνησης, παρά το γεγονός, ότι αφενός ήταν γνωστή η σχέση του με τη διεθνή τρομοκρατία και αφετέρου είναι θρησκευτικά φανατισμένο.
Ήθελε λέτε να πιστέψει και να ελπίσει, ότι θα σταματήσει το αιματοκύλισμα της χώρας αυτής;
Κανείς δεν μπορεί να δεχτεί, ότι είναι τόσο αφελής, ειδικά τον 21ο αιώνα. Άρα είναι πιθανό, να υπάρχουν άλλοι λόγοι που έγινε αυτό.
Βλέπουμε άλλωστε με λύπη και ίσως και με τρόμο την ακροδεξιά να σαρώνει, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη Γερμανία. Αναμφισβήτητα λοιπόν εξαιρετικά στενόχωρο το φαινόμενο η χώρα που υπό το μανδύα του ναζισμού προκάλεσε τα μύρια όσα δεινά στην ανθρωπότητα και το πλήρωσε και η ίδια πολύ ακριβά, να επιστρέφει –έστω εν μέρει- σε αυτό.
Και μάλιστα με το ίδιο φόντο: ότι για τα όποια δεινά του μέσου Γερμανού φταίνε οι μετανάστες, μεταξύ των οποίων και οι δύσμοιροι άνθρωποι που -σε αυτή τη φάση της ιστορίας- προσπαθούν να διαφύγουν από το βέβαιο θάνατο και αναζητούν ασφάλεια και ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους και τα παιδιά τους.
Για να είμαστε δίκαιοι βέβαια, να πούμε εδώ, ότι τέτοια διαμάντια έχουμε και στη χώρα μας. Τα οποία και αναπαράγουν την ίδια προπαγάνδα και ενίοτε, ως ιεροί πολεμιστές επιτίθενται στην αντίθετη άποψη με φανατισμό και αποπειρώνται να φιμώσουν ακόμα και την τέχνη. Πολλά παραδείγματα έχουμε σε σχέση με το θέμα αυτό.
Πώς όμως αυτό μπορεί να συνδέεται με τη Συρία και την ανεκτικότητα απέναντι στις βιαιότητες;
Η απάντηση είναι μάλλον απλή. Εφόσον κρίνουμε, ότι η Συρία είναι πλέον ένα ασφαλές κράτος, οι πρόσφυγές της δε θα δικαιούνται άσυλο. Επομένως, δε θα δεχόμαστε νέους και όσοι ήρθαν, θα επαναπροωθηθούν, αφού πλέον οι ζωές τους δεν κινδυνεύουν εκεί.
Αν ισχύει αυτό, βλέπουμε ήδη μια σαφή νίκη της ακροδεξιάς και της μισαλλόδοξης ρητορικής της που γίνεται αποδεκτή από το σύστημα.
Τώρα που αντί να βελτιώσουμε τα πράγματα στη χώρα αυτή, ακούμε, ότι θα υπάρξουν τα γνωστά στα φονταμενταλιστικά κράτη, ήτοι περιορισμοί των δικαιωμάτων των γυναικών, περιορισμός των εν γένει συνταγματικών δικαιωμάτων, βαριές και παραδειγματικές ποινές και ούτω καθεξής, και αυτό δε φαίνεται να πειράζει κανέναν. Ούτε βέβαια και κανείς αφουγκράζεται πραγματικά τις ανήσυχες φωνές των διεθνών και ανεξάρτητων παρατηρητών. Όχι των ακτιβιστών, αλλά των επίσημων φορέων.
Φτάνει που καταλαγιάζουμε το θυμό των συμπολιτών μας, τον οποίο υποδαυλίζουν οι ακροδεξιοί. Η ιστορία έχει αποδείξει, ότι αυτόν το θυμωμένο πολίτη που αναζητάει εξιλαστήρια θύματα και αποδιοπομπαίους τράγους, δεν πρέπει ούτε να τον καλοπιάνουμε, ούτε να υποχωρούμε στην εξαλλοσύνη, στην οποία αυτός περιέρχεται. Αντίθετα πρέπει να τον πείσουμε με επιχειρήματα, ότι η ίδια η πραγματικότητα και εν τέλει η λύση του προβλήματος είναι αλλού.
Και φυσικά να ανεβάσουμε το επίπεδο της παιδείας που του προσφέρουμε. Διότι δε χωρεί αμφιβολία, ότι ένας πεπαιδευμένος πραγματικά άνθρωπος δεν υπάρχει περίπτωση να πέσει θύμα της προπαγάνδας και των ανόητων αυτών αντιλήψεων. Για αυτό το λόγο άλλωστε τα πάσης φύσεως φασιστοειδή –όλων των προελεύσεων- μισούν και απεχθάνονται την πραγματική μόρφωση και παιδεία.
Θέλετε όμως να δούμε και το μεγαλύτερο παράδοξο σε όλη αυτή την ιστορία;
Αναφέραμε και πιο πάνω, ότι στη Συρία φαίνεται να εγκαθίσταται ένα αυταρχικό και εν πολλοίς θεοκρατικό καθεστώς. Όπου ο περιορισμός των δικαιωμάτων ειδικά των μειοψηφιών και η απέχθεια προς την αντίθετη άποψη τείνει, να καθιερωθεί. Εδώ βλέπει λοιπόν κανείς μία ταύτιση με τους ακραίους που πολύ θα ήθελαν να τους δοθεί η δυνατότητα να κάνουν κάτι ανάλογο, στο δικό τους βέβαια μοτίβο. Όπως το έκαναν άλλωστε και στο παρελθόν με τρόπο που δε διαφέρει πολύ από αυτόν που ακούμε, ότι επικρατεί στη Συρία και ανησυχούμε.
Αυτό βέβαια που είναι αστείο είναι, ότι αυτοί οι ακραίοι που με χαρά θα κάνανε τα ίδια, είναι οι πρώτοι που αγανακτούν και διαμαρτύρονται.
Απόλυτη νίκη λοιπόν. Οι πιο μετριοπαθείς κυβερνήτες υποκύπτουν στην πίεση των ακροδεξιών και αρχίζουν να στέλνουν τους Σύρους πρόσφυγες πίσω στην «ασφαλή» τους χώρα ενδίδοντας στο ανόητο επιχείρημα, ότι στην έλευση των ανθρώπων αυτών οφείλεται μεγάλο μέρος των δεινών τους.
Το συμπέρασμα;
Πιο πολύ και από την κατάσταση στη Συρία θα έπρεπε να μας ανησυχεί, ότι οι ακραίοι και μισαλλόδοξοι επικρατούν στη δική μας χώρα και τη δική μας ήπειρο.
*Ο Παναγιώτης Σκουρής είναι επίκουρος καθηγητής ευρωπαϊκού δημοσίου δικαίου στο Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, δικηγόρος και συνιδρυτής του δικηγορικού γραφείου AnP Legal Praxis (www.anplegal.gr).
