ΤΑΣΟΣ ΘΩΜΑΣ
Κανένας δεν μπορεί να δηλώσει άγνοια. Ο Τραμπ κάνει αυτά που έλεγε, και έλεγε αυτά που κάνει, πολύ πριν εκλεγεί για δεύτερη φορά Πρόεδρος των ΗΠΑ. Απλά προσποιούμασταν πως δεν τον ακούγαμε ή είχαμε την αντίληψη πως «έλα μωρέ με τον Τραμπ, τώρα τα χοντρολέει, όταν εκλεγεί δεν θα κάνει ούτε τα μισά». Κουβέντες, βέβαια, που ανήκουν στο καφενείο, κι όχι στα πολιτικά γραφεία των Βρυξελλών, του Βερολίνου και του Παρισίου.
Οι ευρωπαϊκές υπηρεσίες, κοινώς, πιάστηκαν στον ύπνο. Επικράτησε μια αντίληψη πως ο θώκος της Προεδρίας των ΗΠΑ είναι υπερβατικός του ατόμου που τον υπηρετεί και η γραφειοκρατία της Αμερικής -μαζί με τα πανίσχυρα λόμπι προφανώς- θα βάλουν σε καλούπια τον Τραμπ ή τελοσπάντων θα τον αναγκάσουν να τηρήσει την θεσπισμένη εξωτερική πολιτική των τελευταίων δεκαετιών. Αποδείχτηκε πως επρόκειτο για wishful thinking, που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικανικοί.
Ας περάσουμε, όμως, στο σήμερα. Ο Τραμπ μιλάει απευθείας με τον Πούτιν και στέλνει τον πρώην πεζοναύτη και «χιλμπίλη» Βανς για να ξεκινήσει καυγά με την Ευρώπη, διαμηνύοντας σε όλους τους τόνους πως η κουβέντα για την Ουκρανία θα γίνει μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, αποκλειστικά. Σε αυτό η Ευρώπη απαντά με δηλώσεις αξιωματούχων όπως η Κάλλας ή ο Αντόνιο Κόστα, πρόσωπα που -θα έπρεπε να είμαστε εκ των προτέρων βέβαιοι πως- ο Τραμπ «δεν τα βλέπει», για να το πούμε όσο πιο απλά γίνεται. Στη συνέχεια, ο «πυρηνικός» Μακρόν αναλαμβάνει πρωτοβουλίες που έπρεπε να έχουν γίνει κατά τη διάρκεια του… διαλείμματος, με τις ΗΠΑ στα χέρια του Μπάιντεν, ενός ανθρώπου που τον γνωρίζαμε και μας γνώριζε, που δεν μπορούσε και δεν ήθελε να εκπλήξει κανέναν.
Όποιος υποστηρίζει πως μπορεί να προβλέψει πού θα πάει το πράγμα από εδώ και πέρα, καλό θα ήταν να μην χαραμίζεται σε πολιτικές αναλύσεις, αλλά να μας πει τα νούμερα του επόμενου Τζόκερ. Μπορούμε, όμως, να κοιτάμε κατάματα τα γεγονότα και να τα ερμηνεύουμε με ακρίβεια και δίχως προκαλύψεις. Η θεωρία πως ο Τραμπ είναι αποτέλεσμα της επικράτησης -μονάχα- των «ψεκασμένων» δεν ωφελεί κανέναν, εντός και εκτός της Αμερικής. Σίγουρα, πάντως, η ευρωπαϊκή ελίτ δεν έχει την πολυτέλεια να κάνει το ίδιο λάθος, ερμηνεύοντας τα γεγονότα, όπως την βολεύουν.
Πιθανώς να μην είμαστε μακριά από την ημέρα που ο Τραμπ θα ανακοινώσει κάποια συμφωνία με τον Πούτιν για την Ουκρανία. Εκείνη την ημέρα, η Δύση, όπως την γνωρίζαμε, θα έχει πεθάνει. Κι η Ευρώπη θα αναγκαστεί να ζήσει με αυτό.
