Γράφει ο Παναγιώτης Σκουρής*
Τελειώνει και το 2024, λοιπόν…
Είχε πολύ ενδιαφέρον αυτή η χρονιά γενικά. Για μένα έχει μια πρόσθετη ιδιαιτερότητα, καθώς συμπλήρωσα μισό αιώνα ζωής. Είναι λοιπόν αναμφίβολα ένα milestone, όπως λέμε τα λέμε αυτά εμείς στη Θεσσαλονίκη.
Τα προσωπικά όμως δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία και σίγουρα η θέση τους δεν είναι εδώ. Αν και τα περισσότερα πράγματα, αν όχι όλα, περιλαμβάνουν αναγκαστικά σχεδόν και το προσωπικό στοιχείο. Και σίγουρα την άποψη που ο καθένας έχει για αυτά.
Τη χρονιά που πέρασε λοιπόν γράψαμε για πολλά θέματα που απασχόλησαν και απασχολούν, πάντα με κατάθεση της προσωπικής άποψης και οπτικής. Άλλα ήταν πιο εύκολα και ευχάριστα και άλλα όχι.
Γράψαμε για τις ευρωεκλογές και εν γένει για τις εκλογές που ζήσαμε μέσα στο χρόνο αυτό.
Στο επίπεδο της πολιτικής λοιπόν, δύο είναι για μένα τα πιο σημαντικά στοιχεία.
Αφενός η άνοδος της ακροδεξιάς και η αδυναμία των μετριοπαθών πολιτικών δυνάμεων, αυτών που εμείς εδώ τις συγκαταλέγουμε στο λεγόμενο δημοκρατικό τόξο, να σταθούν απέναντί της με πολιτικά επιχειρήματα και να αναδείξουν εν τέλει την ανάγκη, να περιπέσει στην ανυπαρξία. Η μισαλλοδοξία δεν μπορεί να δώσει λύση σε κανένα πρόβλημα, άλλωστε.
Αφετέρου, και σε αρκετή συνάφεια με το πρώτο, η ανάδειξη των πολιτικών χωρίς ιδιαίτερο ιδεολογικό υπόβαθρο και με μία τάση προς την παράσταση, το show. Αυτών που κατά καιρούς έχουμε ονομάσει πολιτικούς-παλιάτσους, τους οποίους βέβαια, δυστυχώς τους βρίσκουμε σε όλους τους χώρους.
Η ευνοϊκή συγκυρία που βρήκαν και τα δύο στοιχεία είναι η αδιαφορία της πλειοψηφίας για την ίδια την πολιτική που με τη σειρά της βασίζεται στο εν γένει πολύ χαμηλό επίπεδο των εκφραστών της. Η ανάγκη για γρήγορη ενημέρωση και αντιδράσεις μας κάνει πολλές φορές να χάνουμε την ουσία και να μένουμε στο περιτύλιγμα.
Η ευθύνη του καθενός από εμάς είναι πολύ μεγάλη και κρίσιμη, καθώς αποτελούν το δικό μας αντικατοπτρισμό.
Την ίδια ώρα στη γειτονιά μας εξακολουθούμε να έχουμε δύο πολύ σκληρούς πολέμους και το κλίμα αυτό παρουσιάζει τάσεις γενίκευσης. Θα έλεγε κανείς, ότι η ανθρωπότητα όλη δε θέλει να βάλει μυαλό και για άλλη μια φορά έλκεται από την καταστροφή.
Είχαμε όμως και ωραίες στιγμές. Προσωπικά μου άρεσε πολύ -και το έγραψα κι εδώ- που είδα το Γιάννη Αντετοκούμπο να σηκώνει τη σημαία μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το παλληκαράκι αυτό που τόσο αγαπάει την Ελλάδα και που τόσο έχει προσπαθήσει στη ζωή του είναι μια όαση φρεσκάδας και ελπίδας. Και πηγή έμπνευσης για όλους μας.
Πρέπει όμως να μας κάνει και να προβληματιστούμε για το πώς η χώρα μας που θέλει να ονομάζεται ανεπτυγμένη και δυτική, αντιμετωπίζει ορισμένα από τα παιδιά που μεγαλώνουν εδώ σε σχέση με την ιθαγένειά τους. Και αναφέρομαι σε αυτά που αποκαλούμε «μετανάστες δεύτερης γενιάς». Στο κάτω κάτω της γραφής, είμαστε κι εμείς λαός μεταναστευτικός και αν μη τι άλλο ξέρουμε πώς είναι αυτό το συναίσθημα.
Μιας και αναφέραμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, πρέπει να σταθούμε και στην πολύ όμορφη τελετή έναρξης. Είχε έναν ευρωπαϊκό χαρακτήρα και μας θύμισε πόσο θεμελιώδης είναι η συμπερίληψη. Και αν είχε κι ένα τόνο υπερβολής, είναι γιατί ορισμένοι επιμένουν να μη δέχονται τα αυτονόητα. Όσο συνεχίζεται αυτό, μπορεί να χρειάζεται και λίγη υπερβολή, ιδίως για να μην ξεχνιόμαστε.
Συναφής με το προηγούμενο είναι και η συζήτηση για τα δικαιώματα, η οποία επίσης απέκτησε μια επικαιρότητα τη χρονιά που πέρασε λόγω των πολιτικών εξελίξεων. Ωστόσο, και εδώ κάποιοι φαίνεται να ξεχνάνε το αυτονόητο. Ότι δηλαδή τα δικαιώματα υπάρχουν, για να προστατεύουν μειοψηφίες. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει, ότι η πλειοψηφία δε συμφωνεί με το ένα ή το άλλο και ως εκ τούτου τα μέτρα που λαμβάνονται για την προάσπιση ενός δικαιώματος, καταπιέζουν δήθεν τους πολλού; Αδιανόητο επιχείρημα, αλλά το ακούς. Και όσο προβάλλεται, θα έχεις και την υπερβολική αντίδραση από την απέναντι πλευρά.
Όταν θα επιτύχουμε λοιπόν το αυτονόητο να είναι αυτονόητο, θα χαθεί και η υπερβολή. Μέχρι τότε μπορεί να είναι και απαραίτητη, μπας και ξυπνήσουμε.
Ας ευχηθούμε λοιπόν με τη νέα χρονιά, να αφυπνιστούμε λίγο όλοι μας και να βάλουμε στο περιθώριο όλα αυτά που μας κάνουν να φαινόμαστε χειρότεροι και που τίποτα απολύτως δε μας προσφέρουν. Να βρούμε έμπνευση, κέφι και κουράγιο και να φύγουμε μπροστά.
Στο χέρι μας είναι αυτό και μόνο, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε, ότι είναι πράγματι έτσι.
Με το καλό να μας μπει λοιπόν το 2025.
*Ο Παναγιώτης Σκουρής είναι δικηγόρος, διδάκτωρ νομικής του πανεπιστημίου Regensburg και συνιδρυτής του δικηγορικού γραφείου AnP Legal Praxis (www.anplegal.gr).
- Θεσσαλονίκη: Ελεύθερος ο 14χρονος – Είπε ότι πήγε να προστατέψει τη φίλη του
- Συγκίνηση στου Ρέντη: Αποκαλύφθηκε το μνημείο για τον Γιώργο Λυγγερίδη (ΦΩΤΟ)
- Κυνήγι της εφορίας για Influencers: Οι πέντε κατηγορίες που μπαίνουν στο στόχαστρο
- Λύματα στην Ποσειδώνος: Να πλυθούν καλά όσοι ήρθαν σε επαφή – Κίνδυνος για μόλυνση
