Γράφει ο Γιώργος Παπαδημητρίου
Κι όμως, είναι αλήθεια. Διότι όλοι μας θέλουμε κατά βάθος να τσιμπηθούμε μπας και σιγουρευτούμε ότι δεν ονειρευόμαστε.
Έπειτα από δεκαετίες εμπαιγμού που έμοιαζε ατελείωτος, ύστερα από αμέτρητες αναβολές, αναποδιές, καθυστερήσεις που δεν δικαιολογήθηκαν ποτέ σε επαρκή βάση, αλλά και αφότου η φουτουριστική-δυστοπική εικόνα με τα αιωνίως ημιτελή εργοτάξια είχε εντυπωθεί ως τοπόσημο της πόλης, με ολόκληρες γειτονιές όπως η Δελφών στο ύψος της Ανάληψης να έχουν μετατραπεί σε αστικά νεκροταφεία, η Θεσσαλονίκη αποκτά επιτέλους μετρό, έστω και κουτσουρεμένο. Και μαζί με τη λειτουργία του μετρό, η αλήθεια είναι πως όλοι μας σκάμε επιτέλους ένα μικρό διστακτικό χαμογελάκι για το μέλλον και την όψη της πόλης. Διότι, κακά τα ψέματα και δίχως την παραμικρή δόση υπερβολής, το μετρό είχε καταστεί για τη Θεσσαλονίκη ένα ζήτημα σχεδόν υπαρξιακής ταυτότητας, με πολλαπλές αλληγορικές συνιστώσες πέρα το αμιγώς πρακτικό-συγκοινωνιακό σκέλος.
Έχοντας παγιωθεί ως περιπαικτικό ανέκδοτο στα χείλη όλων των Ελλήνων, το μετρό της Θεσσαλονίκης είχε γίνει συνώνυμο του ανεκπλήρωτου έργου και της κούφιας υπόσχεσης. Επιπλέον, έστω και ασυναίσθητα, είχε συνδεθεί με εκείνη την αύρα κακομοιριάς, παραίτησης και αυτολύπησης που τόσο έχει βλάψει την πόλη μας, πέρα τις όποιες άλλες υπαρκτές ή φαντασιακές ελλείψεις και παθογένειές της. Από το Σάββατο 30 Νοεμβρίου, όμως, τουλάχιστον σε έναν πρώτο βαθμό, όλα τα παραπάνω περνούν εκ των πραγμάτων στο παρελθόν, συγκαταλέγονται πλέον σε μια άλλη εποχή, την οποία οφείλουμε να κλειδώσουμε μια και καλή στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η Θεσσαλονίκη, πάραυτα και ανεπιστρεπτί, είναι υποχρεωμένη να σταματήσει να θεωρείται ταυτόσημη του ημιτελούς και του πρόχειρου, του ατέρμονου παράπονου και της κοροϊδίας σε κάθε της μορφή – από τις ψευδείς εξαγγελίες των κρατικών φορέων, μέχρι το δούλεμα της υπόλοιπης Ελλάδας και τον δικό μας αυτό-οικτιρμό. Όσο κράτησε, κράτησε. Ό,τι έγινε, έγινε. Καιρός να πάμε παρακάτω και να κινηθούμε προς τα εμπρός σε κάθε επίπεδο.
Η ευεργετική αλλαγή στο κυκλοφοριακό-περιβαλλοντικό-συγκοινωνικό-αισθητικό τοπίο της πόλης θα είναι από την πρώτη στιγμή εμφανής, θέλοντας και μη. Λιγότερα αυτοκίνητα στους δρόμους, λιγότερο παστωμένα λεωφορεία, βελτιωμένη κατάσταση στην κόλαση του πάρκινγκ, περισσότεροι άνθρωποι που μετακινούνται πιο άνετα, σβέλτα και αποτελεσματικά. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ίσως, η αίσθηση πως οι λέξεις Θεσσαλονίκη και έργα δεν τραβούν πλέον δρόμους χωριστούς, η πεποίθηση ότι οι θετικές εξελίξεις συμβαίνουν και στα μέρη μας, η σταδιακή καλλιέργεια μιας νοοτροπίας απαιτητικής και αυστηρής, όπου οι διεκδικήσεις που θα μεταμορφώσουν την πόλη θα πάψουν να θεωρούνται ουτοπικές, εκ προοιμίου καταδικασμένες να μην υλοποιηθούν, αντικείμενο ονειροπόλησης ή ακόμη και χλεύης.
Φυσικά, όπως έχουμε γράψει πολλάκις, το Σάββατο 30 Νοεμβρίου εκκινεί η λειτουργία του μετρό της Θεσσαλονίκης, χωρίς αυτό να συνεπάγεται πως η πόλη έχει αποκτήσει το δίκτυο που οφείλει να έχει. Όταν με το καλό ενσωματωθούν Καλαμαριά, Νέα Κρήνη και Μίκρα, όταν το μετρό φτάσει σε Τούμπα, Χαριλάου, Θέρμη, Αεροδρόμιο, αλλά και σε όλες τις δυτικές περιοχές, τότε και μόνο τότε θα είμαστε σε θέση να πούμε ευθαρσώς και δίχως περιστροφές πως η Θεσσαλονίκη απέκτησε το μετρό που αναλογεί στο μέγεθος και στις ανάγκες της. Παράλληλα, να υπενθυμίσουμε για μία ακόμη φορά πως η ιστορική αυτή εξέλιξη είναι μια στιγμή ανακούφισης και ελπίδας για τους κατοίκους της πόλης, και σε καμία περίπτωση μια αφορμή για διθυράμβους και πανηγύρια από κάθε λογής επίσημους. Δεν ξεχνάμε ό,τι ζήσαμε, νιώσαμε, υποστήκαμε, περάσαμε. Και πρέπει να φροντίσουμε να μην τα ζήσουμε, νιώσουμε, υποστούμε, περάσουμε στο εγγύς ή μακροπρόθεσμο μέλλον. Δεν είναι γιορτή, είναι προσμονή και προσδοκία. Μαζί με την περιέργεια μιας πρώτης βιωματικής αυτοψίας (ιδίως για όσους από εμάς μένουν στα ανατολικά, σε περιοχές που θα έχουν στάση μετρό) για τις πρώτες εντυπώσεις.
