Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Ίσως να είναι η υποδόρια και δύσκολα ανιχνεύσιμη επιρροή που έχει ασκήσει σε όλους μας ο αμερικανικός κινηματογράφος, στον οποίο οι προεδρικές εκλογές έχουν βρεθεί αμέτρητες φορές στο επίκεντρο της πλοκής με συναρπαστικούς τρόπους, σε ταινίες που εκπέμπουν πολλαπλούς συμβολισμούς και σαγηνευτικές αλληγορίες.
Προφανώς παίζει ρόλο και η τρομακτικής εμβέλειας δημοσιογραφική κάλυψη και μιντιακή προβολή των αμερικανικών εκλογών, όπου όλα τα παραλειπόμενα και τα μικρά-μικρά μεταφέρονται σε όλες τις οθόνες του πλανήτη σχεδόν αυτοστιγμεί. Όπως και να έχει, είναι μάλλον αδιαμφισβήτητο ότι οι εκλογές στις ΗΠΑ περιβάλλονται από μια ακαθόριστη αίγλη και μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα σε βαθμό που υπερβαίνουν το απλό πολιτικό γεγονός: χωρίς υπερβολή, και πέρα από τον αντίκτυπο που έχει το αποτέλεσμά τους σε παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, οι αμερικανικές εκλογές έχουν τεράστια επιρροή στη σφαίρα του φαντασιακού, αποτελώντας κομμάτι της ποπ κουλτούρας ολόκληρου του πλανήτη.
Στην ξεχωριστή ταυτότητα των αμερικανικών εκλογών ιδιαίτερη θέση έχει και μια ιερή αίσθηση επαναληψιμότητας και τήρησης των άγραφων παραδόσεων, όσον αφορά τον τρόπο διεξαγωγής της προεκλογικής καμπάνιας. Για να μην παρερμηνευτούν τα λεγόμενά μας, εξυπακούεται πως ο τρόπος με τον οποίο τα επιτελεία των δύο κομμάτων αλιεύουν τις ψήφους του εκλογικού σώματος, σφυγμομετρούν τις προθέσεις και το περιρρέον κλίμα, αναλύουν και συλλέγουν τα ποιοτικά και στατιστικά δεδομένα, αλλά και το πώς καλύπτουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης την προεκλογική κούρσα, έχει αλλάξει σαρωτικά, σε σημείο που τα όσα ίσχυαν μέχρι και πριν δέκα ή δεκαπέντε χρόνια να φαντάζουν απαρχαιωμένα και παλαιολιθικά. Παρόλα αυτά, ο βαθύς πυρήνας της προεκλογικής περιόδου παραμένει απαράλλαχτος σε πολλούς τομείς και σε πολλές περιστάσεις. Τα venues και οι αντιδράσεις του κοινού στις συγκεντρώσεις, τα πλακάτ που ανεμίζουν και η εκφορά των συνθημάτων, των επευφημιών και των αποδοκιμασιών, τα ατελείωτα ταξίδια των υποψηφίων από πολιτεία σε πολιτεία, η πατροπαράδοτη όψη των κομματικών γραφείων και αντιπροσωπειών, η διατήρηση ρετρό πρακτικών όπως το μοίρασμα φυλλαδίων και οι κονκάρδες, καθώς και η σχεδόν τελετουργική σημασία που αποδίδεται στο debate, είναι μονάχα ορισμένες από τις πτυχές ενός βασικού και αμετάβλητου προεκλογικού -και βαθιά αμερικανικού- modus operandi.
Παρεμπιπτόντως, το πρόσφατο debate που διεξήχθη ανάμεσα στην Κάμαλα Χάρις και τον Ντόναλντ Τραμπ μάλλον επικύρωσε την οριστική αντιστροφή του κλίματος και τη διαφοροποίηση των στοιχηματικών αποδόσεων όσον αφορά την τελική επικράτηση, με την Κάμαλα Χάρις να αποκτά πλέον προβάδισμα έναντι του αντιπάλου της. Όσο για τη σημασία του debate στο τελικό αποτέλεσμα, πέρα από την επιρροή που ασκεί στους αναποφάσιστους, αυξομειώνει με αποφασιστικό τρόπο τη λεγόμενη παράσταση νίκης, η οποία αυτή τη στιγμή έχει αρχίσει να γέρνει προς τη μεριά της Κάμαλα Χάρις. Το αληθινά εντυπωσιακό σε σχέση με το προηγούμενο debate, στο οποίο ο Ντόναλντ Τραμπ είχε ποδοπατήσει τον Τζο Μπάιντερ, είναι η υπενθύμιση πως όλα είναι σχετικά και εξαρτώνται από την οπτική της εκάστοτε συγκυρίας. Πριν τρεισήμισι μήνες ο 78χρονος Τραμπ έδειχνε σφριγηλός νεανίας απέναντι στον καταβεβλημένο και ετοιμόρροπο 81χρονο Μπάιντεν. Τώρα, όμως, μια 59χρονη -και δυναμική στον τρόπο έκφρασης και ομιλίας, αλλά και στιβαρή ως φιγούρα- γυναίκα κάνει τον Τραμπ να δείχνει υπέργηρος και κατάκοπος.
Το δυσάρεστο συμπέρασμα που επικύρωσε το debate είναι η ολοένα συρρικνωμένη αμιγώς πολιτική κουβέντα. Η Κάμαλα Χάρις εξουδετέρωσε τον αντίπαλό της παίζοντας στην ουσία με τα δικά του όπλα. Μέσα από μια πλάγια ειρωνεία, αφόπλισε τον Ντόναλντ Τραμπ από το πιο πολύτιμο εφόδιό του, την πολυδιαφημισμένη αντισυστημικότητα. Αντί να ακούγεται αυθόρμητος και αντισυμβατικός, ο Τραμπ πλέον φλέρταρε ανά στιγμές με τη γραφικότητα, εκπέμποντας την αίσθηση ενός υποψηφίου που στερείται της απαιτούμενης σοβαρότητας. Κι όπως ισχύει σε κάθε λογομαχία, εκείνος που αδυνατεί να μετατρέψει τους υψηλούς παλμούς σε πάθος, αλλά τους αφήνει να διολισθήσουν σε εκνευρισμό, χάνει στο τέλος την παρτίδα. Πάντως, όσο και να μηρυκάζουμε υποτιμητικά την υποτιθέμενα απολιτίκ φύση της αμερικανικής εκλογικής διαδικασία, η ταπεινή γνώμη του υπογράφοντος είναι ότι σε γενικές γραμμές -ακόμη και σήμερα- η προεκλογική περίοδος στις ΗΠΑ έχει κατά βάση περισσότερη πολιτική στην κουβέντα -από πολιτειακά θέματα και συνταγματικές ελευθερίες, μέχρι αξιακά ζητήματα του αμερικανικού τρόπου ζωής- από τις αντίστοιχες διαδικασίες στην Ευρώπη.
- Θεσσαλονίκη: Εξιτήριο για το 2χρονο αγόρι μετά την παράσυρση ΙΧ - Σε ΜΕΘ οι γονείς
- Έρχεται φθινοπωρινός καιρός με πτώση θερμοκρασίας - Βροχές για 4 μέρες
- Βάρκες βγήκαν στη στεριά από τον αέρα στον Παγασητικό (ΦΩΤΟ)
