ΠΑΟΚ-Αρης... 1-1. Οχι σε ποδοσφαιρικό αγώνα, αλλά σε αγώνα σπασίματος κεφαλιών και οστών. Από έναν τραυματία στο νοσοκομείο είχαν... Πήγαν οι μεν και μπούκαραν σε σύνδεσμο των δε και έγινε της μουρλής στα στενά της Χαριλάου. Κι εκτός από τα κεφάλια των “εχθρών”, έσπασαν και αυτοκίνητα των κατοίκων της περιοχής. Δεν ξέρω τι θα πουν οι ασφαλιστικές για να μην πληρώσουν τα σπασμένα, αλλά η κατάσταση γενικώς είναι για να τρελαίνεσαι.
Η αστυνομία έκανε το καθήκον της, όπως κάθε φορά σε αντίστοιχους ξυλοδαρμούς και βανδαλισμούς μεταξύ φανατικών οπαδών. Εφτασε στην περιοχή των οδομαχιών αργά, αφού είχε τελειώσει το... πατιρντί, μάζεψε στην κλούβα μερικά αλάνια από τις γύρω γειτονιές και αφού εξακριβώθηκε ότι ουδεμία σχέση είχαν με τα επεισόδια, τα άφησε να επιστρέψουν στις... φωλιές τους.
Αλλά και να έχουν σχέση με τα επεισόδια οι συλληφθέντες, πέφτουν μερικά τηλεφωνήματα και τελικά κανείς δεν παθαίνει τίποτα, εκτός από τους φουκαράδες που είδαν την άλλη μέρα τις περιουσίες τους κατεστραμμένες. Α, και από τους δαρμένους που βγάζουν όλη τη νύχτα τους στο ΑΧΕΠΑ. Αλλά εκείνων το κεφάλι δεν άνοιξε τυχαία. Προφανώς το 'παιξαν κορώνα-γράμματα όταν αποφάσισαν να μπουν στο... ψητό.
Κατά τα άλλα υποτίθεται ότι ζούμε σε μια ευνομούμενη κοινωνία. Να τη χαιρόμαστε λοιπόν... Η αστυνομία κατάφερε να μαζέψει στις φυλακές ένα σωρό επικίνδυνους τρομοκράτες που επί πολλά χρόνια αποτελούσαν δημόσιο κίνδυνο και δρούσαν καμουφλαρισμένοι στο παρασκήνιο και δεν μπορεί να εξαρθρώσει τις συμμορίες που κυκλοφορούν στο προσκήνιο καλυμμένες με τον οπαδικό μανδύα, σ' όποια ομάδα κι αν ανήκουν.
Προφανώς και το κράτος δεν επιθυμεί την πάταξη της οπαδικής βίας. Δεν το λέει, βέβαια, αλλά είναι φανερό πως δεν την επιθυμεί. Επιλέγει να αφήνει τη βία να εκτονώνεται διαμέσου του αθλητισμού και ιδιαίτερα του ποδοσφαίρου. Και σκασίλα του κράτους αν συγκεντρώνονται στα γήπεδα κακοποιά στοιχεία, άνθρωποι με ζωώδη ένστικτα που για πλάκα σπάζουν και ρημάζουν και σκασίλα του δύο φορές αν οι πραγματικοί φίλαθλοι σταμάτησαν να πηγαίνουν στο γήπεδο γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο.
Το σκεπτικό είναι απλοϊκό: Καλύτερα να εκτονώνονται στα γήπεδα, παρά στους δρόμους και στα σπίτια τους. Αμ, έλα που ενίοτε εκτονώνονται και στα αυτοκίνητά μας... Και πού να βρεις το δίκιο σου, αδελφέ;
Το ποδόσφαιρο, ως βασιλιάς των σπορ, συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ποσοστό οπαδικής βίας. Δεν είναι μόνο πρόβλημα σε επίπεδο γειτονιών ή συνοικιών. Είναι και πρόβλημα μεταξύ πόλεων ή εθνοτήτων. Είδαμε όλοι τι συνέβη πρόσφατα μεταξύ Σέρβων και Αλβανών, Ρουμάνων και Ούγγρων, Τσέχων και Σλοβάκων.
Κι αύριο μπορεί να γίνουν τα ίδια και χειρότερα αν παίξουν, ας πούμε, ποδόσφαιρο η Τουρκία με την Κύπρο, η Ρωσία με την Ουκρανία ή η Αγγλία με τη Σκωτία. Εν ολίγοις, όσο το εθνικιστικό μίσος καλλιεργείται και μπολιάζεται στις νέες γενιές, τόσο πιο έντονα και συχνά θα εκτονώνεται δοθείσης της ευκαιρίας. Και οι ποδοσφαιρικοί αγώνες προσφέρουν μοναδική ευκαιρία. Υπάρχει αρένα, υπάρχουν θεατές διαφορετικών προτιμήσεων, υπάρχει συνύπαρξη έντονων αντιθέσεων και υπάρχουν αφορμές.
Ένα λάθος σφύριγμα, μια πιο δυνατή από τη συνηθισμένη κλοτσιά, ένα πανό με προκλητικό περιεχόμενο, ένα τηλεκατευθυνόμενο αεροπλανάκι. Ενας κόσμος μαγικός κι ονειρεμένος...
