(Απόσπασμα από το βιβλίο “Ποδόσφαιρο και Ιερωσύνη” του εκκλησιαστικού συγγραφέα Βαρθολομαίου Πενάλτιου)
“Στα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα, το ποδόσφαιρο θεωρούταν απαγορευμένο άθλημα. Απολίτιστοι ιθαγενείς στην ήπειρο της Νότιας Αμερικής -και ειδικότερα στις περιοχές όπου βρίσκονται σήμερα η Βραζιλία και η Αργεντινή- συνήθιζαν να παίζουν στον ελεύθερο χρόνο τους ποδόσφαιρο, χρησιμοποιώντας για μπάλα το κεφάλι κάποιου αιχμαλώτου πολέμου που είχαν φροντίσει νωρίτερα να τον φάνε. Μάλιστα, οι ακριβότερες μπάλες εκείνη την εποχή ήταν οι Ποντιακές, επειδή ήταν πιο γερές από τις υπόλοιπες και δύσκολα χαλούσαν. Λέγεται ότι η φυλή Κλότσου-Μπάτσου πλήρωσε πεντακόσια χρυσά νομίσματα σε περιοδεύοντα έμπορο για να αγοράσει δύο Ποντιακά κεφάλια, με τα οποία θα έπαιζαν ποδόσφαιρο τα μέλη της.
Αντίθετα, στην πολιτισμένη Ευρώπη, η Εκκλησία που ασκούσε σχεδόν απόλυτη εξουσία τότε, είχε απαγορεύσει το εμπόριο κεφαλών για ποδοσφαιρικούς σκοπούς. Μάλιστα ήταν η ίδια αποκλειστικός προμηθευτής, καθώς μέσω της Ιεράς Εξέτασης εξασφάλιζε επαρκές απόθεμα κομμένων κεφαλιών από αιρετικούς. Τα κεφάλια που προμήθευε έναντι αδράς αμοιβής ήταν πολύ καλά επεξεργασμένα. Αφού αφαιρούνταν τα χαρακτηριστικά του προσώπου που εξείχαν (μύτες, αυτιά, κρεατοελιές, μεγάλα σπυριά), στη συνέχεια το κεφάλι τυλιγόταν με ειδικό επίδεσμο αλειμμένο με λιωμένο κερί και σιγά-σιγά έπαιρνε το σχήμα της μπάλας ποδοσφαίρου.
Σε αρκετά μοναστήρια διοργανώνονταν στα κρυφά -για να μη σκανδαλίζονται οι πιστοί-ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα και μάλιστα οι καλύτερες καλογερικές ομάδες από όλες τις χριστιανικές χώρες της Ευρώπης συγκεντρώνονταν στη μονή Γκολάριους -κάπου στις αυστριακές Αλπεις- και αγωνίζονταν για την κατάκτηση ενός τροπαίου, το οποίο συνήθως ήταν μια εικόνα αμύθητης αξίας. Ηταν μια διοργάνωση που εμπνεύστηκε ο μοναχός Ουέφους και πολλοί ιστορικοί του ποδοσφαίρου τη χαρακτήρισαν ως το μεσαιωνικό Τσάμπιονς Λιγκ. Από τα αρχεία που έχουν σωθεί, φαίνεται ότι το γερμανικό μοναστήρι του Οσίου Σουτάριου είχε κατακτήσει τα περισσότερα πρωταθλήματα. Το ρόλο των διαιτητών έπαιζαν συνταξιούχοι Ιεροεξεταστές και όποιος ποδοσφαιριστής-καλόγερος αμφισβητούσε τις αποφάσεις τους, μετά το τέλος του αγώνα υποβαλλόταν σε βασανιστήρια εξαγνισμού...”.
