Συνέντευξη στη ΛΕΜΟΝΙΑ ΒΑΣΒΑΝΗ
Ο Σωτήρης είναι ένας διαφορετικός προανακριτής της Αστυνομίας. Δεν κρίνει τους ανθρώπους σύμφωνα με το νόμο, αλλά με την προσωπική του ηθική. Προσπαθώντας όμως να σώσει έναν αθώο σκοτώνει έναν φύλακα και αρχίζει ο… Γολγοθάς του. Αυτά συμβαίνουν στον «Άδικο κόσμο» του Φίλιππου Τσίτου που προβλήθηκε στο 52ο ΦΚΘ. «Όλοι μας έχουμε σκεφτεί ότι αδίκως κατατρέχονται οι φτωχοί και κατώτεροι της κοινωνίας και δεν κυνηγιούνται αυτοί που είναι από πάνω», δήλωσε στον «Τ.Θ.» ο σκηνοθέτης.
-Το τελευταίο διάστημα έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τους αστυνομικούς σε έναν άλλο ρόλο. Ο δικός σας ήρωας είναι λίγο αντισυμβατικός. Πώς τον σκεφτήκατε, πώς γεννήθηκε;
-Η αρχική ιδέα ξεκίνησε από τη γυναίκα: μια καθαρίστρια καθαρίζει εν αγνοία της τον τόπο ενός εγκλήματος. Στο δρόμο δημιουργήθηκε ο βασικός χαρακτήρας και όταν σκεφτόμουν τι άνθρωπος θα είναι, αποφάσισα να αποδίδει δικαιοσύνη σύμφωνα με αυτό που πιστεύει και όχι με αυτό που λέει ο νόμος.
Νομίζω είναι κάτι που το έχει σκεφτεί ο καθένας. Όλοι μας έχουμε σκεφτεί ότι αδίκως κατατρέχονται οι φτωχοί και κατώτεροι της κοινωνίας και δεν κυνηγιούνται αυτοί που είναι από πάνω. Νομίζω μας λείπει το θάρρος να το κάνουμε στην πράξη, γι’ αυτό κάνουμε την ταινία.
Ξεκινήσαμε να γράφουμε το 2003 με τη Δώρα Μασκλαβάνου γιατί θέλαμε να γυρίσουμε μια ταινία για τη γερμανική τηλεόραση. Στην πορεία όμως είδαμε πως τα κανάλια ζητούν κάτι το επιφανειακό και αποφασίσαμε να κάνουμε μια ταινία για το σινεμά.
Το ότι ο πρωταγωνιστής είναι αστυνομικός οφείλεται στο ότι μου αρέσει οι ήρωές μου να έχουν έντονη προσωπική σύγκρουση. Όσο πιο έντονη η σύγκρουση τόσο πιο πλούσια η ιστορία!
-Είπατε ότι η αρχική ιδέα γεννήθηκε το 2003. Αλλάξατε κάποια στοιχεία στην πορεία δεδομένου ότι πέρασαν κάποια χρόνια και ότι συνεργαστήκατε με τον κ. Καφετζόπουλο;
-Στα βασικά της στοιχεία όχι. Όταν όμως σταθεροποιήθηκε το ότι θα δούλευα μαζί του αποκρυσταλλώθηκε και το στυλ της ταινίας. Ο Αντώνης (σημ. Καφετζόπουλος) είναι πολύ ωραίος στις σιωπές, έχει μια μεγάλη και απαλή παλέτα στην απόδοση των συναισθημάτων, και αυτό επηρέασε την τελική γραφή του σεναρίου.
-Μετανιώσατε που γυρίσατε την ταινία εδώ και όχι στη Γερμανία;
-Όχι καθόλου. Από την «Ακαδημία Πλάτωνος» που ήταν η πρώτη ταινία που γύρισα στην Ελλάδα διαπίστωσα ότι η επικοινωνία εδώ γίνεται άμεσα και απλά. Στη Γερμανία ξέρω τη γλώσσα, αλλά πάντα υπάρχει ένα πέπλο και αυτό οφείλεται στο ότι η κουλτούρα δεν είναι ίδια. Δεν έχουμε μεγαλώσει μαζί, δεν έχουμε παίξει μαζί στα ίδια σημεία…
-Η ταινία αφήνει ένα αισιόδοξο μήνυμα;
-Ναι. Στο τέλος του ταξιδιού οι ήρωες έχουν συναισθανθεί τι θέλουν πραγματικά. Τώρα αν θα καταφέρουν να το πραγματοποιήσουν ή όχι, είναι άλλο θέμα, αλλά τουλάχιστον κατάφεραν να δουν τι είναι λάθος στη ζωή τους.
-Οικονομικά πώς τα καταφέρατε;
-Όταν τέλειωσα το σενάριο έκλεισε το Κέντρο Κινηματογράφου από την πρώτη κρίση και είχαμε αποφασίσει ή να την κάνω κάπως ή να μην την κάνω καθόλου. Είχα κάποια χρήματα και μετά ζήτησα βοήθεια από όλους όσους είχα συνεργαστεί στην «Ακαδημία Πλάτωνος» να δουλέψουν με καθόλου ή πολύ λίγα χρήματα ή με ποσοστά.
-Τι περιμένετε από την αλλαγή της κυβέρνησης;
-Δεν περιμένω τίποτα. Η κατάσταση είναι πολύ απογοητευτική. Όσο δύσκολο πράγμα κι αν είναι η πολιτική, θα έπρεπε κάποια στιγμή αυτοί οι άνθρωποι να σταματήσουν να σκέφτονται τον εαυτό τους. Αλλά αυτό δεν νομίζω ότι μπορεί να γίνει. Και οι πολιτικοί στο εξωτερικό δεν είναι διαφορετικοί από τους δικούς μας. Πιστεύω πως αν δεν οργανωθούν οι καλοί των μικρών ομάδων να ζητήσουν αυτοί δικαιοσύνη δεν θα γίνει τίποτα.
-Στη βράβευσή του ο κ. Καφετζόπουλος σας είπε στην επόμενή σας ταινία να του κρατήσετε μια θέση. Τι τον περιμένει λοιπόν;
-Η συνεργασία με τον Αντώνη είναι εξαιρετική και σκοπεύω να την συνεχίσω. Έχω το υλικό, αλλά πρέπει να γράψω το σενάριο. Θα είναι περισσότερο κωμική τραγωδία από αυτήν που είναι τραγική κωμωδία.
Σημείωση: Η ταινία κέρδισε Βραβείο Σκηνοθεσίας & Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας (Αντώνης Καφετζόπουλος) στο Διεθνές Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν 2011. Θα βγει στις αίθουσες τον Φλεβάρη.
