Του ΤΑΣΟΥ ΘΩΜΑ
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα ανακοίνωσε, την περασμένη Παρασκευή, την αποχώρηση περίπου 39.000 αμερικανών στρατιωτών από το Ιράκ. Το τέλος ενός πολέμου που ξεκίνησε ο Τζορτζ Μπους τον Μάρτιο του 2003 ήταν η εκπλήρωση μιας υπόσχεσης από τον άνθρωπο που εκλέχθηκε ως ένα αντιπολεμικό σύμβολο. Είναι όμως όντως έτσι; Είναι όντως μια υπόσχεση για μια πιο ειρηνική Αμερική;
Ας ξεκινήσουμε όμως πρώτα από το ίδιο το Ιράκ. Από τον Πόλεμο του Κόλπου το 1991 οι κυρώσεις των ΗΠΑ είχαν φέρει την πλέον αναπτυσσόμενη αραβική χώρα σε ένα καθεστώς πείνας και εξαθλίωσης. Ωστόσο, ο Σαντάμ Χουσεΐν παρέμενε, για τον Μπους, η μεγαλύτερη απειλή της αμερικάνικης ασφαλείας. Τότε ήρθε η αποδεδειγμένα ψευδής δήλωση του Τόνι Μπλερ για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν. Το ίδιο ισχυρίστηκε και ο Κόλιν Πάουελ σε ομιλία του στα Ηνωμένα Έθνη για να έρθει ο Ντικ Τσέινι και να πει πως οι ιρακινοί θα υποδεχτούν τους αμερικανούς στρατιώτες με λουλούδια.
Δεν ήταν έτσι. Οι μάχες και ο ανταρτοπόλεμος χαρακτήρισαν τα πρώτα χρόνια της επέμβασης. Μετά οι ΗΠΑ στοχευμένα ανέδειξαν ένα θρησκευτικό εμφύλιο μεταξύ της σιίτικης καταπιεσμένης επί Σαντάμ πλειοψηφίας και της σουνίτικης μειοψηφίας, η οποία ως τότε αντιστεκόταν κατά των αμερικάνικων στρατευμάτων. Εννέα χρόνια, περισσότεροι από ένα εκατομμύριο ιρακινοί νεκροί, περισσότεροι από 5.000 αμερικάνοι στρατιώτες νεκροί καθώς και δεκάδες χιλιάδες τραυματίες τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Στην πάλαι ποτέ πρότυπη χώρα του αραβικού κόσμου, το ¼ του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, η ανεργία είναι τεράστια (και μη καταμετρημένη) και οι βόμβες σε ημερησία διάταξη. Αυτά έφερε η αμερικάνικη «ανθρωπιστική» επέμβαση.
Την αποχώρηση την είχε υπογράψει ο Μπους
Ας κοιτάξουμε τώρα τον Ομπάμα και την Αμερική. Η εκπλήρωση μιας υπόσχεσης; Σαφώς και όχι. Η αποχώρηση των στρατευμάτων ήταν προαποφασισμένη, προσυμφωνημένη με την Βαγδάτη και φέρει την υπογραφή του Τζορτζ Μπους από το 2008. Σύμφωνα με τον ακτιβιστή και πολιτικό Μπιλ Βαν Άουκεν (Bill Van Auken), στον οποίο ανήκει ο τίτλος, ο Ομπάμα προσπάθησε να διαπραγματευτεί την εν λόγω συμφωνία αποτυχημένα. Ωστόσο, υπάρχει και άλλος δρόμος για την κατοχή του Ιράκ. Ο Βαν Άουκεν μας γνωστοποίει το άρθρο ενός εκ των ειδικών συμβούλων του Πενταγώνου για το Ιράκ. Ο εν λόγω κύριος ονόματι Μάικλ Νάιτς (Michael Knights), σε άρθρο δημοσιευμένο στο Foreign Policy, εκφράζει τις ανησυχίες του εν σχέσει με την αποχώρηση των στρατευμάτων και την αυξανόμενη επιρροή του Ιράν στην Βαγδάτη και προτείνει την άλλη λύση.
Γράφει πως «για πολλούς [Ιρακινούς] αξιωματικούς, η λύση είναι ένας άλλος μονάρχης». Παραθέτει μάλιστα τα φερόμενα ως λόγια ιρακινού αξιωματικού: «Τα όπλα και η στρατιωτική εκπαίδευση απαιτούνται, αλλά πρώτα η πολιτική πρέπει να καθοριστεί από έναν ισχυρό άνδρα, μόνο τότε μπορεί να αναδυθεί ένας στρατός». Ο Νάιτς περιγράφει τον ιρακινό στρατό ως το «ιερό όχημα στο οποίο ο ιρακινός εθνικισμός καίει λαμπρά» ενώ παράλληλα αποσαφηνίζει πως αυτό το όχημα είναι «λιγότερο ευαίσθητο στην ιρανική επιρροή». Όπως εξηγεί ο Βαν Άουκεν, αυτό το άρθρο ουσιαστικά προτρέπει για ένα αμερικάνικο πραξικόπημα που θα ανεβάσει το νέο Σαντάμ στην εξουσία.
Αυτή την δημοκρατία «έχτισαν» άλλωστε οι ΗΠΑ στο Ιράκ. Όμως, ακόμη και αν δεν εμφανιστεί ποτέ ένας νέος Σαντάμ, το νέο Δόγμα Ομπάμα στρέφεται σε άλλου είδους επεμβάσεων και κατοχής, διαφορετικό από το Σοκ και Δέος του Μπους. Αυτό αποδεικνύεται από τους μικρούς (όχι σε αίμα ούτε σε ένταση αλλά σε προβολή) πολέμους τόσο στην Υεμένη όσο και στο Πακιστάν, καθώς και από την χαμηλού προφίλ επέμβαση στην Λιβύη. Στρέφεται επίσης και σε εκτελέσεις. Από τον Οσάμα μπιν Λάντεν μέχρι τον Ανουάρ αλ Αουλάκι και τον Μουαμάρ Καντάφι.
Όπως δήλωσε προ ημερών η Χίλαρι Κλίντον «το Ιράν θα υπολόγιζε πολύ λανθασμένα αν δεν κοιτούσε ολόκληρη την περιοχή και την παρουσία μας σε πολλές χώρες της. Τόσο σε βάσεις όσο και σε στρατιωτική εκπαίδευση, αλλά και σε Νατοϊκές συμμαχίες». Αποχαλινωμένη η αμερικάνικη ηγεσία διατρανώνει την αποικιακή σχέση με τα ανδρείκελα του αραβικού κόσμου. Η μεγάλη απάτη ονόματι Μπάρακ Ομπάμα δεν οδηγεί την Αμερική σε άλλο δρόμο. Ίσως μονάχα σε νέες συγκρούσεις με «αναπτυσσόμενες δυνάμεις» σε άλλες περιοχές.
