Πρόκειται για ολική έκλειψη σελήνης, η οποία όμως δεν θα είναι ορατή από το μεγαλύτερο μέρος της Γης. Στο φαινόμενο της υπερπανσεληνιακής ολικής έκλειψης η πανσέληνος θα δείχνει αρκετά μεγαλύτερη και λαμπρότερη από το συνηθισμένο και θα είναι η πρώτη τέτοια έκλειψη από το 1982, ενώ η επόμενη προσδιορίζεται το 2033, σύμφωνα με τη NASA.
Η έκλειψη της υπερπανσελήνου θα είναι ορατή σε παρατηρητήρια της Αμερικής, της Ευρώπης, της Αφρικής, της δυτικής Ασίας και της περιοχής του ανατολικού Ειρηνικού.
Πριν από την ολική αυτή έκλειψη, στις 13 Σεπτεμβρίου θα γίνει μία μερική σεληνιακή έκλειψη, ωστόσο θα είναι ορατή μόνο από τις νοτιότερες περιοχές της Αφρικής και από... πιγκουίνους και θαλάσσιους ελέφαντες στην Ανταρκτική.
Οι «υπερπανσέληνοι» δημιουργούνται επειδή η τροχιά της Σελήνης γύρω από τη Γη είναι ελλειπτική και όχι κυκλική. Ενώ η μέση απόσταση της Σελήνης από τον πλανήτη μας είναι περίπου 384.600 χιλιόμετρα, ο φυσικός δορυφόρος κινείται στα 405.600 χλμ στο «απόγειο» και πλησιάζει στα 226.000 χλμ στο «περίγειο».
Υπερπανσελήνους έχουμε όταν η Σελήνη βρίσκεται στο περίγειότης και τα φεγγάρια εμφανίζονται περίπου 14% μεγαλύτερα και 30 φορές λαμπρότερα από το απόγειο των πανσελήνων, που είναι γνωστά ως «minimoons».
Οι εκλείψεις των υπερπανσελήνων είναι ιδιαίτερες. Έχουν γίνει πέντε φορές από το 1900 (το 1910, 1928, 1946, 1964 και 1982), τονίζει η NASA.
Οι «κανονικές» σεληνιακές εκλείψεις είναι πολύ πιο συνηθισμένες. Ενας, δηλαδή, παρατηρητής σε οποιαδήποτε περιοχή του πλανήτη μπορεί να δει μία ολική σεληνιακή έκλειψη μία φορά στα 2.5 χρόνια κατά μέσο όρο. Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα βίντεο στο οποίο συστήνει το φαινόμενο της ολικής έκλειψης υπερπανσελήνου, με τις απαραίτητες επεξηγήσεις:
