Της ΜΑΡΙΑΣ ΚΟΥΖΟΥΦΗ
Εμπορικά καταστήματα στη Θεσσαλονίκη κλείνουν, είτε μεταφέρονται, αδυνατώντας να αντέξουν το βάρος των υψηλών ενοικίων στους κεντρικούς εμπορικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης σε συνδυασμό με τη γενικότερη αύξηση στα λειτουργικά τους έξοδα και με τη μειωμένη αγοραστική δυνατότητα των νοικοκυριών – που περιορίζονται στα απολύτως απαραίτητα.
Ενδεικτική της κατάστασης που επικρατεί στο κέντρο της Θεσσαλονίκης είναι η περίπτωση γνωστού καταστήματος υποδημάτων, που ανακοίνωσε πριν λίγες ημέρες ότι εγκαταλείπει το κατάστημα στο οποίο στεγαζόταν σε κεντρικότατο σημείο επί της Τσιμισκή, λόγω υψηλού κόστους ενημερώνοντας το κοινό πως πλέον συνεχίζει στην έδρα του, σε άλλη οδό του κέντρου.
Και αυτή δεν είναι η μοναδική περίπτωση, όπως μαρτυρούν τα δεκάδες, πλέον, κλειστά καταστήματα στην Τσιμισκή και στην Μητροπόλεως αλλά και στην Προξένου Κορομηλά, στις κραταιές δηλαδή οδούς του εμπορίου του κέντρου της Θεσσαλονίκης.
«Τον τελευταίο 1,5 χρόνο, βλέπουμε δεκάδες άδεια μαγαζιά», όπως αναφέρει μιλώντας στο «ΤyposThes» ο πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης κ. Παντελής Φιλιππίδης. Παλαιότερα, βλέπαμε 1-2 κλειστά μαγαζιά, αλλά τώρα, μέχρι πριν 15 ημέρες είχαμε 17 κλειστά στην Μητροπόλεως, 14 στην Τσιμισκή, τη μισή Βενιζέλου άδεια και πάνω από 70 κλειστά μαγαζιά στην Εγνατία, όπως λέει χαρακτηριστικά. Και τα νούμερα αυτά σήμερα μπορεί να έχουν αλλάξει, καθώς «κάθε μέρα αυξάνονται», τόσο στην Εγνατία όσο και στην Τσιμισκή, «κάθε μέρα κλείνει και ένας», όπως σημειώνει.
Θέλουν τουλάχιστον να κλείσουν με αξιοπρέπεια, χωρίς χρέη
«Επιχειρήσεις δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα έξοδα τα οποία παρουσιάζονται και αναγκάζονται να κλείσουν», δηλώνει ο κ. Φιλιππίδης. Δεν μπορούν να αντέξουν πλέον να μπαίνουν κάθε μήνα «μέσα» και προσπαθούν να κρατήσουν την αξιοπρέπειά τους στο «κλείσιμο», να μην βρεθούν δηλαδή να χρωστάνε χρήματα που δεν θα μπορέσουν να αποπληρώσουν.
Χαρακτηριστικά αναφέρει ότι τα έξοδα για ένα μαγαζί στην Τσιμισκή, στον εμπορικότερο δηλαδή δρόμο της πόλης, «είναι τεράστια, δεν είναι παίξε γέλασε». «Όταν έχεις 30.000 ενοίκιο και δέκα υπαλλήλους , γυρνώντας το κλειδί το πρωί στο μαγαζί περιμένεις 2.000 καθαρά για να βγάλεις τα έξοδά σου, να πληρώσεις υπαλλήλους κλπ. Όταν πέφτει αυτός ο κύκλος εργασιών, είναι πάρα πολύ εύκολο να βρεθεί κανείς σε 12 μήνες να χρωστάει ένα τεράστιο ποσό που δεν θα μπορεί ποτέ να το δώσει μετά, αν κλείσει την επιχείρηση. Γι΄αυτό κάποιοι επιλέγουν να κλείσουν πριν φτάσουν σε αυτό το σημείο.
Περίμεναν το Μετρό να ρεφάρουν αλλά είναι αντιμέτωποι αυξημένα ενοίκια
Αναφερόμενος στα στοιχεία που δόθηκαν την περασμένη εβδομάδα ότι έγιναν 6 εκατ. μετεπιβιβάσεις στο μετρό Θεσσαλονίκης από την έναρξη λειτουργίας του, ο κ. Φιλιππίδης τονίζει ότι το μετρό σε αυτούς τους τέσσερις μήνες κουβάλησε κόσμο στο κέντρο, όμως όταν βλέπουν ότι ούτε έτσι «κουνιέται φύλλο τι διαπραγμάτευση να κάνουν με τον ιδιοκτήτη του καταστήματος που ζητά αύξηση 100% ενοικίου».
Αυτό που έγινε είναι ότι είχε δημιουργηθεί η προσδοκία ότι με την έλευση του Μετρό «θα γίνει Ελβετία η Εγνατία» και όλοι άρχισαν να ζητούν από 30-40% έως και 100% «επάνω» στα ενοίκια, σημειώνει. Δεν κατάλαβαν ότι το Μετρό δεν θα αποδώσει τώρα, αλλά όταν θα γίνει πραγματική συνήθεια. Μέχρι τώρα είναι τρόπος διασκέδασης, για να χαρούμε τη βόλτα. Δεν είναι ακόμη συνήθεια και τρόπος μετακίνησης. Για να αλλάξει αυτό, αυτή η συνήθεια να μην παίρνει κανείς το ΙΧ του, χρειάζεται χρόνος, τότε θα αρχίσουν να έχουν ανάπτυξη οι διάφορες περιοχές και οι δρόμοι, όπως αναφέρει.
Δεν πρέπει εξάλλου να ξεχνάμε, όπως λέει, ότι επί 17 χρόνια οι άνθρωποι που είχαν μαγαζιά στους δρόμους που έπληξαν τα έργα του Μετρό, άντεξαν, συντηρώντας τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού, παρά τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες. Μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να είχε γίνει και έκπτωση στο ενοίκιο, αλλά ταυτόχρονα, ο τζίρος είχε πέσει κατά 70-80%. «Και τώρα με το που ήρθε επιτέλους το μετρό ξαφνικά πάνε να τους “σκοτώνουν”; Κι αυτοί αγανακτισμένοι φεύγουν. Ξέρετε τι είναι να περιμένεις 17 χρόνια κάποτε να ρεφάρεις και την άλλη μέρα να μην μπορείς να το κάνεις γιατί σου ζητούν διπλάσια έξοδα; Είναι απίστευτα πράγματα αυτά», υπογραμμίζει.
Αναφερόμενος στο ενοικιοστάσιο που προβλέπει μέχρι 3% αύξηση, τονίζει ότι έπρεπε να επεκταθεί παντού και όχι μόνο για 2-3 χρόνια αλλά για μια δεκαετία, καθώς «δεν έχουν αλλάξει πολλά στις ζωές των Ελλήνων επειδή κάποιοι δηλώνουν ότι βγήκαμε από τα μνημόνια και ότι πάμε σε τεράστια ανάπτυξη».
Πέρα από τους καταστηματάρχες η αύξηση των ενοικίων πλήττει και τους καταναλωτές, όπως και η γενικότερη ακρίβεια, οι αυξημένες τιμές ενέργειας, καυσίμων, η αύξηση στα είδη διατροφής κλπ. Οι καταστηματάρχες, όμως, από τους καταναλωτές περιμένουν και όταν ο μισθός τους τελειώνει με την κάλυψη όλων των παραπάνω «για την αγορά, για όσους πωλούν ρούχα, παπούτσια και δευτερογενή προϊόντα, δεν μένει τίποτα», όπως λένε οι έμποροι.
Συσσωρευμένα τα προβλήματα
Στο ερώτημα αν πλέον το ύψος του ενοικίου έχει γίνει τόσο δυσβάσταχτο που πολλοί καταστηματάρχες δεν μπορούν να επιβιώσουν, ο πρόεδρος του ΕΣΘ απαντά σχηματικά ότι «άμα βάλεις σε έναν γάιδαρο έναν τόνο μπορεί να περπατάει. Αν του βάλεις έναν τόνο και δέκα κιλά και πέσει κάτω, δε θα φταίνε τα δέκα κιλά. Έπεσε για έναν τόνο και δέκα κιλά, αυτή είναι η αλήθεια». Πρόκειται όπως λέει για συσσωρευμένα προβλήματα. «Μία η πτώση του τζίρου, μία το ενοίκιο, μία οι τεχνολογικοί εξοπλισμοί, συν οι δυσκολίες της δουλειάς, φέρνουν τον έμπορο στην απόφαση να μην ασχοληθεί άλλο και να αποχωρήσει.
Όσο γιατί τα άδεια καταστήματα δεν «ξαναγεμίζουν» από νέες επιχειρηματικές πρωτοβουλίες, ο κ. Φιλιππίδης διερωτάται πώς να πάρει κανείς απόφαση όταν βλέπει να κλείνουν στην Τσιμισκή ελληνικά μαγαζιά με τεράστιο brand name. Πώς ένας νέος που μπορεί να έχει κάποια χρήματα θα ρισκάρει ως νέος «παίκτης», χωρίς να είναι καν γνώστης, όταν βλέπει τέτοιες καταστάσεις. Αλλιώς, αν βρισκόμασταν σε μια πραγματικά καλή οικονομική κατάσταση, αν πήγαιναν καλά, δεν υπάρχει επιχειρηματίας που δε θα έπαιρνε μαγαζί για παράδειγμα στην Εγνατία, λόγω Μετρό. Όλοι εκεί θα ήθελαν να πάνε, όπως λέει.
