Με τον καιρό απόλυτο σύμμαχο σε ένα αληθινά καλοκαιρινό σκηνικό το 68ο Φεστιβάλ άνοιξε την αυλαία του δυνατά όσο και άνισα. Σε ένα φεστιβάλ όπου όπως ήδη γράψαμε οι γυναίκες έχουν μεγάλη συμμετοχή και μια υπέροχη φωτογραφία της Ίγκριντ Μπέργκμαν αποτελεί την αφίσα του Φεστιβάλ, η επιλογή για άνοιγμα με μια ταινία που υπογράφεται από γυναίκα αποδείχτηκε απόλυτα εύστοχη και μια από τις πιο καλές των τελευταίων χρόνων, χώρια που έφερε και πάλι την Κατρίν Ντενέβ στο κόκκινο χαλί.
Σε μια σπάνια συγκυρία πάντως οι δημοσιογράφοι είχαμε την ευκαιρία να δούμε όχι μόνο την ταινία έναρξης La Tete Haute της Εμανουέλ Μπερκό, αλλά και δύο ακόμη από τις διαγωνιζόμενες ταινίες ανεβάζοντας απότομα ταχύτητες σε ένα παράδοξα φορτωμένο πρόγραμμα για πρώτη μέρα. Ξεκινώντας δικαιωματικά από την ταινία έναρξης, την παράσταση έκλεψε με διαφορά η Κατρίν Ντενέβ, η οποία κρατά ένα σημαντικό ρόλο, αλλά όχι τόσο για το καλλιτεχνικό μέρος όσο για την κόντρα της με το περίφημο σατιρικό περιοδικό Charlie Hebdo που την παρουσίασε στο τελευταίο εξώφυλλό του ως παχύσαρκη και με τίτλο «Άγνωστο Αντικείμενο στην Κρουαζέτ» για να εισπράξει την πανέξυπνη και άνετη απάντηση της Ντενέβ ότι το άλλο ένα σατιρικό περιοδικό και άλλο ένα περιοδικό μόδας! Το La Tete Haute πάντως δίχασε καθώς είναι μεν μια δυνατή ιστορίας ενηλικίωσης ενός αγοριού που μπαινοβγαίνει στα ιδρύματα και της σχέσης του με τη μητέρα του αλλά και την δικαστίνα που ερμηνεύει η Ντενέβ, η Μπερκό όμως διστάζει να φτάσει στα άκρα και προτιμά περισσότερο εύπεπτες λύσεις που δικαιώνουν απλά το Γαλλικό σωφρονιστικό σύστημα.
Για υπέρμετρη τρυφερότητα και υπερβολική δόση …ζάχαρης μπορεί να κατηγορηθεί και το Our Little Sister του Χιροκάζου Κόρε-Έντα που μακριά πια από την εποχή του αριστουργηματικού Κανείς δεν Ξέρει αφηγείται εδώ την σχεδόν παραμυθένια ιστορία τριών αδερφών κοριτσιών που μετά το θάνατο του πατέρα τους επανασυνδέονται με την τέταρτη, από άλλη μητέρα, μικρότερη αδερφή τους. Τοποθετημένη σε μια παραλιακή πόλη και λουσμένη στο καλοκαιρινό φως είναι μια ταινία που δύσκολα της αντιστέκεσαι συναισθηματικά, αλλά κάπου στο τέλος ο θεατής αισθάνεται ίσως μπουκωμένος από την υπερβολική καλοσύνη και δεν μιλάμε εδώ μόνο για τους κυνικούς.
Ανάλογοι φόβοι υπερβολής υπάρχουν και στο Il Racconto dei Racconti του Ματέο Γκαρόνε όχι καλοσύνης βέβαια καθώς μιλάμε για αιματοβαμμένες ιστορίες παραμυθιών του Τζιανμπατίστα Μπαζίλε από τον 17ο αιώνα, αλλά καταιγισμού εικόνων και εικαστικού φορτώματος. Ο Γκαρόνε φέρνει στο μυαλό το σινεμά του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο σε μια θεαματική παρέλαση αλλόκοτων ιστοριών και χαρακτήρων γεμάτη από ασυνήθιστες εκπλήξεις και ανατροπές μιλώντας όχι μόνο για το παρελθόν αλλά και το σήμερα χωρίς όμως κατά τη γνώμη μας να κουράζει, αλλά και σίγουρα χωρίς η ταινία του να είναι για όλα τα γούστα. Το καστ είναι εντυπωσιακό με ονόματα όπως οι Τζον Σ. Ράιλι, Σάλμα Χάγιεκ, Βενσάν Κασέλ αυτός όμως που ξεχωρίζει είναι ο εκπληκτικός Τόμπι Τζόουνς που έχουμε δει στο παρελθόν να ενσαρκώνει τον Τρούμαν Καπότε και τον Άλφρεντ Χίτσκοκ. Και είμαστε σίγουροι ότι η ταινία του Γκαρόνε δεν θα φύγει χωρίς κάποιο βραβείο από το Φεστιβάλ, μεγάλο ή έστω της παρηγοριάς.
