Συνέντευξη στην Λεμονιά Βασβάνη
Το περασμένο φθινόπωρο είχε συζητηθεί στα Δημήτρια η παράσταση «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος».
Ο συγκεκριμένος βραβευμένος μονόλογος του Ζουζέπ Μαρία Μιρό, που από τις 3 Απριλίου επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και στο Θέατρο Αυλαία (Τσιμισκή 136), διαδραματίζεται σε μια επαρχιακή περιοχή της Καταλονίας όπου ένα αγόρι βρίσκεται νεκρό. Σιγά σιγά θα αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια ένοχα μυστικά.
Ο Αργύρης Ξάφης που επί σκηνής ερμηνεύει και αποκαλύπτει όλους τους εμπλεκόμενους χαρακτήρες σε μια επαρχιακή πόλη γύρω από το νεκρό σώμα ενός έφηβου αγοριού, σχολίασε στο «ΤyposThes» ότι κλειστές κοινότητες όπως αυτή στην οποία αναφέρεται το έργο, υπάρχουν και στις μεγαλουπόλεις, όπου εμφανίζονται παρόμοια προβλήματα, για να συμπληρώσει πως: «Η σωτηρία μιας κοινωνίας βρίσκεται έξω από αυτήν στην συνομιλία με τις άλλες».
Είπε πως στις μέρες μας υπάρχει μια βελτίωση σε θέματα ομοφοβίας, όμως όχι σε τέτοιο βαθμό που «να αισθάνεσαι ότι ζεις σε μια προοδευτική κοινωνία που είναι φτιαγμένη για όλους».
Εξήγησε γιατί η παράσταση αυτή αγαπήθηκε από τους θεατές.
-Στο έργο ένα έφηβο αγόρι βρίσκεται δολοφονημένο σε μια αγροτική περιοχή. Πόσο καθοριστικό είναι το γεγονός του τόπου στην κατάληξή του; Είναι οι κλειστές κοινωνίες πιο επίφοβες για εγκληματικότητα και ομοφοβία;
-Όλες οι κλειστές κοινωνίες, όπως όλα τα κλειστά συστήματα είναι προβληματικά. Γιατί προκειμένου να συντηρήσουν και να προστατέψουν την ύπαρξή τους είναι ικανά να καταφύγουν σε ακρότητες που δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν σε μια ανοιχτή κοινωνία, σε ένα ανοιχτό σύστημα που βρίσκεται υπό κρίση από τους πολίτες του συνεχώς. Αλλά αυτά τα χαρακτηριστικά, της κλειστής κοινωνίας, δεν είναι χαρακτηριστικά που τα βρίσκουμε μόνο στην επαρχία. Όχι. Απολύτως ίδια κλειστά συστήματα, μικρές κλειστές, βουβές κοινότητες φτιάχνουμε σε απομίμηση και στις μεγαλουπόλεις, όπου εμφανίζονται ακριβώς τα ίδια προβλήματα. Με λίγα λόγια η σωτηρία μιας κοινότητας, μιας κοινωνίας βρίσκεται έξω από αυτήν στην συνομιλία με τις άλλες. Και όχι στην αιμομικτική της, εσωστρεφή ύπαρξή της.
-Πόσο συμμέτοχοι είναι όσοι παραμένουν θεατές της επιθετικότητας;
-Οι λόγοι που πολλοί άνθρωποι παραμένουν θεατές είναι πολλοί και πολύπλοκοι και θα ήμουν βλάκας αν έβγαινα να κριτικάρω τα πάντα. Το έργο δεν σηκώνει το δάχτυλο σε όσους μένουν βουβοί για παράδειγμα από φόβο. Αλλά αισθάνεσαι ότι κάποιοι άλλοι δεν μιλούν από συμφέρον και αυτό δεν σου αρέσει. Έτσι διαμορφώνει ο θεατής το δικό του κριτήριο μέσα από την εμπειρία μιας παράστασης και όχι μέσα από διδακτισμό -κάτι που με έχει κουράσει αφόρητα στο θέατρο. Στην παράσταση γίνεται ο θεατής συμμέτοχος αυτής της κλειστής κοινωνίας. Αναγκαστικά ως θεατής είναι βουβός και έχει την εμπειρία του τί σημαίνει και τί κόστος έχει αυτό. Και ξέρει ο ίδιος πόσο και αν είναι συμμέτοχος.
-Το έργο έχει ως τόπο την Καταλονία. Πώς κουμπώνει στην Ελληνική πραγματικότητα; Έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια η κοινωνία μας σε θέματα ομοφοβίας;
-Στο αρχαίο δράμα, ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος, ο Ευριπίδης ακόμα και ο Αριστοφάνης είχαν καταλάβει το εξής: Ότι για να είναι επιδραστικό το έργο που παρουσιάζουν στο κοινό, πρέπει να έχει ένα από τα δύο αυτά χαρακτηριστικά -Να συμβαίνει είτε Αλλού, είτε Άλλοτε. Αυτό φαίνεται ότι δίνει τον χώρο στον θεατή να μπει πιο άφοβα και με λιγότερες άμυνες στην ιστορία, να λειτουργήσει απροβλημάτιστα η ενσυναίσθησή του και εντέλει να οδηγηθεί στην εμπειρία που ήθελε η παράσταση και το έργο. Έτσι κουμπώνει και σε μας η Καταλονία. Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας έχει αλλάξει στο πώς βλέπει αυτά τα θέματα, όχι αρκετό και όχι όσο πρέπει ώστε να αισθάνεσαι ότι ζεις σε μια προοδευτική κοινωνία που είναι φτιαγμένη για όλους.
-Πρόκειται για ένα μονόλογο όπου ερμηνεύετε επί σκηνής διαφορετικούς ρόλους. Πόσο απαιτητικό είναι αυτό για έναν ηθοποιό;
-Το πιο απαιτητικό κομμάτι, δεν ήταν το τεχνικό ή το σωματικό ή το πνευματικό. Ήταν το ψυχικό. Το πόσο χώρο δηλαδή καλούμαι εγώ ως ηθοποιός να κάνω και να έχω μέσα μου ώστε να χωρέσουν αυτές οι ψυχές. Και ήταν πολύς. Περισσότερο χώρο ή μάλλον κόπο για να υπάρξει χώρος είχαν οι χαρακτήρες που δεν θα ήθελα να ξέρω καν. Και υπάρχουν. Και αν θες ως καλλιτέχνης να δημιουργήσεις μια εμπειρία στον θεατή πρέπει να είσαι αντικειμενικός και με αυτούς. Και εκεί ήταν, όπως έπρεπε δηλαδή, ζόρικα τα πράγματα. Αλλά πόσο φοβερό είναι όταν βλέπεις την επίδραση που έχει αυτή η αντικειμενικότητα στο κοινό. Πόσο τους κινητοποιεί! Γιατί τον αναγνωρίζουν, τον ξέρουν αυτό τον άνθρωπο που δεν θα ήθελαν να ξέρουν και νιώθουν την ευθύνη να κάνουν κάτι για αυτό.
-Πώς δουλέψατε με την σκηνοθέτιδα για να χτίσετε αυτή την παράσταση;
-Ως δύο συνεργάτες από τα παλιά. Κι ας μην γνωριζόμασταν τόσο καλά. Με εμπιστοσύνη και νοιάξιμο. Και ο ένας προς τον άλλο και για τους χρόνους ωρίμανσης του καθενός αλλά και του έργου μέσα μας. Δεν βιαστήκαμε και δεν βιάσαμε να προκύψει τίποτα. Σούπερ δηλαδή.
-Η παράσταση αγαπήθηκε από το κοινό. Γιατί θεωρείτε πως κέρδισε τους θεατές;
-Γιατί δεν είναι δήθεν. Γιατί αναγνωρίζουν τη σπουδαιότητα του έργου και του να ακούγεται αυτή η ιστορία τώρα. Γιατί είναι ευθεία κίνηση προς την καρδιά.
-Τι πιστεύετε ότι είναι αυτό που αγγίζει περισσότερο τους θεατές στις μέρες μας;
-Η αίσθηση ότι δεν τους κοροϊδεύουν. Ότι αυτό που βλέπουν είναι αποτέλεσμα σκέψης και μόχθου και όχι ευκολίας και αρπαχτής. Η ανάγκη που έχουμε όλοι να δούμε (ώστε κάποια στιγμή να πάμε κιόλας) με δικαιοσύνη, παρακάτω.
Συντελεστές
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ, Σκηνοθεσία: Ζωή Ξανθοπούλου, Μουσική: Φώτης Σιώτας, Σκηνογραφία-Ενδυματολογία-Φωτισμοί: Βασίλης Αποστολάτος, Α’ Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώτα Παναγή, Β’ Βοηθός σκηνοθέτη: Έρρικα Ρούσσου, Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου, Τρέιλερ παράστασης: Νατάσσα Ε. Ιωάννου, Επικοινωνία & Γραφείο Τύπου: Μαρία Τσολάκη, Διαφήμιση-Social Media: RENEGADE MEDIA, Βασίλης Ζαρκαδούλας, Παραγωγή: ΕΠΤΑΡΧΕΙΑ, Ερμηνεύει ο Αργύρης Ξάφης.
Χρήσιμα
Παραστάσεις: 3 4 5Απριλίου στις 21:00, 6 Απριλίου στις 19:00. Εισιτήρια: Από 16 ευρώ. Προπώληση μέσω more.com.
Νέος κύκλος παραστάσεων:
Πέμπτη 8 Μαΐου στις 21:00
Παρασκευή 9 Μαΐου στις 21:00
Σάββατο 10 Μαΐου στις 21:00
Κυριακή 11 Μαΐου στις 19:00.
