Συνέντευξη στην Λεμονιά Βασβάνη
Μια μοναδική για τα δεδομένα της πόλης εμπειρία εμβύθισης που συνδυάζει σύγχρονο χορό, οπτικοακουστικά μέσα, εγκαταστάσεις, και τεχνολογία, εμπνευσμένη από το “κρυφό διαμάντι” του Michael Ende, το “Καθρέφτης Μέσα στον Καθρέφτη” είναι ο «Καθρέφτης (Mirror / Spiegel)» της Die Wolke art group που θα παρουσιαστεί στις 7, 8 και 9 Μαρτίου (και κάθε Παρασκευή και Σάββατο) στο Goethe-Institut Thessaloniki (Βασ. Όλγας 66, 54642).
Ο Dani Joss εκ μέρους της Die Wolke art group αναφέρθηκε στο πώς αποφάσισαν να παρουσιάσουν αυτή την ξεχωριστή παράσταση, εξηγώντας πως σε αυτή την παραγωγή τους "η θέαση είναι κάτι το προσωπικό για τον κάθε θεατή".
«Θέλουμε ο καθένας να βρει τη δική του γωνία στο λαβύρινθο», σημείωσε χαρακτηριστικά, για να προσθέσει πως δημιούργησαν μια εμπειρία «σαν αυτή του “Καθρέφτη Μέσα Στον Καθρέφτη”, όπου ο κάθε αναγνώστης μένει σε κάποιες ιστορίες περισσότερο από άλλες, βρίσκει διαφορετικές συνδέσεις, και στο τέλος μπορεί να έχει μια τελείως διαφορετική εντύπωση από κάποιον άλλο».
Περισσότερα στην συνέντευξη που ακολουθεί.
-Πώς γεννήθηκε η ιδέα για την παράσταση;
-Το βιβλίο του Michael Ende “Καθρέφτης Μέσα στον Καθρέφτη: ένας λαβύρινθος”, στο οποίο βασίζεται η παράσταση, το είχε διαβάσει η Δροσιά Τριαντάκη, η χορογράφος της παράστασης, πριν κάμποσα χρόνια. Πάντα ήταν στη λίστα με τις υποψήφιες ιδέες για μελλοντικές δουλειές. Τη διαλέξαμε τώρα λόγω της συνεργασίας με το Goethe-Institut.
Είναι ίσως πιο ενδιαφέρον το πώς η ιδέα για την παράσταση ωρίμασε: όποιος έχει διαβάσει το βιβλίο, ξέρει ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να διασκευαστεί σε παράσταση… Αποφασίσαμε, αντί να ακολουθήσουμε το κείμενο, που αποτελείται από 30 σύντομες ιστορίες, να φτιάξουμε μια δική μας δραματουργία που να χρησιμοποιεί χαρακτήρες, αντικείμενα, και έννοιες από το βιβλίο. Πιστεύουμε πως και ο Ende ο ίδιος κάπως έτσι θα το προσέγγιζε: όπως στο βιβλίο υπάρχουν κάποια στοιχεία, αντικείμενα, χρώματα, μοτίβα, που ταξιδεύουν μεταξύ φαινομενικά ανεξάρτητων ιστοριών, έτσι κι εμείς παίρνουμε κάποια από τα στοιχεία που μας τραβήξαν και τα μετασχηματίζουμε, ώστε να μπορούμε να τα εκφράσουμε με παραστατική διαλεκτική. Σκοπός μας είναι να έχουμε ένα παρόμοιο αποτέλεσμα, μια παράσταση που να ζει με το ένα πόδι στο χώρο και με το άλλο στο μυαλό, με πολλαπλές ερμηνείες, χωρίς μοναδική λύση.
-Πρόκειται για μια πολυμεσική παράσταση. Πώς λειτουργεί η εμπειρία της εμβύθισης σε σχέση με το κείμενο;
-Οι ιστορίες έχουν πολύ δυνατές εικόνες, επηρεασμένες από τον πατέρα του συγγραφέα, που ήταν σουρεαλιστής εικαστικός. Ο λαβύρινθος του Michael Ende είναι μια αποθήκη του συλλογικού ασυνείδητου. Στην παράσταση, ξαναδημιουργούμε κάποια από τα περιβάλλοντα αυτά: ένα τραπέζι που ταυτόχρονα είναι και πλανήτης, μια έκθεση από απροσδόκητα αντικείμενα, ένας σιδηροδρομικός σταθμός όπου συναντιούνται οι ταξιδιώτες μεταξύ ονείρων.
Ακόμα σημαντικότερο είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχει σκηνή: οι θεατές και οι ερμηνευτές μοιράζονται τον ίδιο χώρο. Οπότε, η εμβύθιση δε γίνεται μόνο με τα συνηθισμένα, για τα δεδομένα της ομάδας μας, οπτικοακουστικά μέσα, όπως προβολές και ηχοτοπία. Υπάρχουν φυσικά και αυτά, ίσως περισσότερο από ποτέ, αλλά η μεγάλη διαφορά στην εμβύθιση είναι η ελευθερία επιλογής γωνίας παρατήρησης από το κοινό και η εγγύτητα στη δράση.
-Πώς αξιοποιήσατε διαφορετικούς χώρους στο Goethe;
-Η παράσταση είναι μια διαδρομή στο ισόγειο του Goethe-Institut. Στους δυο κυρίως χώρους, στη Galerie και τη Saal, εκτυλίσσονται τα δυο βασικά μέρη του έργου. Για την ανάπτυξη των εικόνων, χρησιμοποιούμε κάποιες εγκαταστάσεις σε σημεία, όπως μια κάμερα με δυνατότητα μηχανικής κίνησης που αλληλεπιδρά ζωντανά με μια προβολή, ανακλαστικές επιφάνειες, ολογραφικές παρουσιάσεις, δονούμενα μεταλλικά φύλλα, κυλιόμενους διαδρόμους, και πολλά άλλα. Η διαδρομή, από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή, είναι πολύ προσεκτικά σχεδιασμένη ώστε να εξυπηρετεί τη συνολική εμπειρία.
-Ο καθρέφτης αντικατοπτρίζει ένα είδωλο, μια εικόνα. Ποια εικόνα θα έχουν οι θεατές; Και κατά πόσο η θέαση της παράστασης γίνεται προσωπική για τον κάθε θεατή;
-Η θέαση, και γενικότερα η εμπειρία της παράστασης, θα είναι βαθιά προσωπική για τον καθένα. Όπως και στο βιβλίο, θέλουμε ο καθένας να βρει τη δική του γωνία στο λαβύρινθο. Το έργο είναι εξαιρετικά πυκνό σε σημεία και νοήματα, που μπορούν να συνδυαστούν και να ερμηνευτούν με πολλούς τρόπους, όχι εγκεφαλικά, σαν να ήταν γρίφος, αλλά διαισθητικά. Δεν θέλαμε, να φτάσουμε στο συχνό φαινόμενου μιας εντελώς ακατανόητης δουλειάς αλλά, αντιθέτως, να δημιουργήσουμε μια εμπειρία σαν αυτή του “Καθρέφτη Μέσα Στον Καθρέφτη”, όπου ο κάθε αναγνώστης μένει σε κάποιες ιστορίες περισσότερο από άλλες, βρίσκει διαφορετικές συνδέσεις, και στο τέλος μπορεί να έχει μια τελείως διαφορετική εντύπωση από κάποιον άλλο.
-Κάθε φορά προσεγγίζετε τις παραστάσεις με αρκετή προεργασία. Πώς συνεργαστήκατε σε αυτή την παραγωγή;
-Θέλουμε κάθε παράσταση να επικοινωνεί επαρκώς την πρόθεση στο θεατή. Πιστεύουμε πως το να δίνει κάποιος ένα βράδυ από το χρόνο του στην ομάδα μας είναι κίνηση εμπιστοσύνης, στην οποία και πρέπει να ανταποκριθούμε.
Για την ηχητική δημιουργία, συνεργαστήκαμε εξαιρετικά με το συνθέτη Γιώργο Χωλόπουλο. Προκειμένου να υλοποιήσουμε την ατμόσφαιρα της πλοήγησης μέσα στα όνειρα, ξεκινήσαμε μια περιπέτεια ώστε η πλειοψηφία των ηχητικών στοιχείων να είναι πράγματα που να έχουμε βρει, και όχι που να έχουμε δημιουργήσει με αφηρημένη λογική. Έτσι, αναζητήσαμε τους μουσικούς Ιω Le Moller (ακορντεόν) και Αλέξανδρο Λουλούδη (τύμπανα), οι οποίοι ερμηνεύσαν κάποιες σκηνές του έργου με το δικό τους προσωπικό φίλτρο. Οι τελικές συνθέσεις είναι παράγωγα μιας διαδικασίας επιλογής, επεξεργασίας, και ακατάπαυστης ακρόασης, σε διαδοχική επανάληψη.
Το οπτικό υλικό βασίστηκε σε μια μέθοδο που υλοποιήθηκε σε συνεργασία με το φωτογράφο Ηλία Γεωργιάδη, μια διαδικασία “φωτογραφίας μέσα στη φωτογραφία” με χρήσεις των σωμάτων των χορευτών εμπνευσμένες από κάποια αποσπάσματα του βιβλίου. Φυσικά χρησιμοποιήθηκε και βίντεο, όπως και animations και διάφορες τεχικές επεξεργασίας εικόνας.
Οι εγκαταστάσεις που δημιουργήσαμε με τον σταθερό συνεργάτη μας, αρχιτέκτονα και fabricator Ιωάννη Περισοράτη είναι επίσης μεγάλο μέρος της παράστασης: από την ηλεκτρονικά κινούμενη κάμερα που εισάγει την εικόνα του μεταβλητού λαβύρινθου, όπως στο εξώφυλλο του βιβλίου, μέχρι τις ανακλαστικές επιφάνειες, τους αυτοματισμούς, και τα σκηνικά, προσπαθήσαμε να μετατρέψουμε το χώρο σε ένα αμάλγαμα εικόνων από το βιβλίο και πρωτότυπων ιδεών.
Φυσικά, κεντρικό κομμάτι έχει ο χορός και η κίνηση, οπότε βασικότατη είναι η συνεργασία της χορογράφου, Δροσιάς Τριαντάκη, με τους ερμηνευτές Δανάη Χριστακάκου, με την οποία έχουμε ξανασυμπράξει για το διαδραστικό έργο “I Speak”, αλλά και τους νέους συνεργάτες Γιώργη Πανόπουλο, Ελευθερία Σκουλάκη-Λαζού, και Βασιάνα Σκοπετέα, που βρίσκονται μαζί μας για καθημερινές πρόβες στο Goethe-Institut εδώ και αρκετό καιρό.
Τέλος, πρέπει να ευχαριστήσουμε ιδιαίτερα τη διεύθυνση και το προσωπικό του Goethe-Institut Thessaloniki, που στάθηκε δίπλα μας καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταμόρφωσης των χώρων για τις ανάγκες της παράστασης. Είναι η δεύτερη συνεργασία της ομάδας με το Ινστιτούτο, μετά την παρουσίαση του διαδραστικού Δtopia στην Helexpo, στην έκθεση Metalogues το 2022, στα πλαίσια της έκθεσης ψηφιακής τεχνολογίας & καινοτομίας Beyond Expo.
Χρήσιμα
Πληροφορίες / εισιτήρια: die-wolke.org/mirror
