H ατομική έκθεση του ζωγράφου Δημήτρη Παππού με τίτλο «Αποκαλύψεις [Θηλυκότητες]» εγκαινιάστηκε στη Chalkos Gallery, στη Θεσσαλονίκη και θα διαρκέσει μέχρι και την Παρασκευή, 21 Ιουνίου 2024.
Ο Θεσσαλονικιός ζωγράφος έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις στη Θεσσαλονίκη, τη Φλώρινα και το Κιλκίς και έχει επίσης συμμετοχές σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Δείτε στιγμιότυπα από τα εγκαίνια που πραγματοποιήθηκαν την περασμένη Παρασκευή
Πηγή: FB/Chalkos Gallery
Τα έργα που παρουσιάζονται σε αυτήν την έκθεση συνιστούν μια συνέχεια της προηγουμένης συλλογής του Δημήτρη Παππού με θεματική My Apocalypse και όπως γράφει η Καθηγήτρια Ιστορίας και Πολιτισμού Παιδαγωγικής Σχολής ΑΠΘ, Ιφιγένεια Βαμβακίδου σε κείμενό της για την έκθεση «πρόκειται για δημιουργίες και σύλληψη των έξι τελευταίων χρόνων, εφαρμόζοντας την τεχνική παστίς (pastiche), ακολουθώντας τη δική του μεθοδολογία ως τελετουργικό μετασχηματισμού του φωτογραφικού και ψηφιακού ρεαλιστικού υλικού, που αποδίδει χωρίς συγκεκριμένη ταυτότητα προσωποκεντρική, τη θηλυκότητα, τη γυναίκα ως δυναμική σώματος, δράσης, κίνησης, βαρύτητας, πολύ-σεξουαλικότητας αποστασιοποιημένα και χωρίς ηδονοβλεπτικό βλέμμα. Το γυμνό ως φωτορεαλισμός στο μεταμοντέρνο πεδίο του, λυτρώνει το κοινό των έργων- το βλέμμα μας και συνάμα πρόκειται για την έκφραση της συνάντησης και συμβίωσης των ανθρώπων- γυναικών με την πόλη, μέσα και επάνω στα κτήρια να αιωρούνται ως ιέρειες και προστάτισσες».
Σύμφωνα με την κ. Βαμβακίδου, ο Δημήτρης Παππούς «υποστηρίζει με συνέπεια και ζωγραφικότητα, με ύφος και ήθος μοντέρνας και μεταμοντέρνας αισθητικής την τέχνη του σώματος, της γης, της πόλης, τη φεμινιστική δράση, τον ακτιβισμό εφαρμόζοντας και πετυχαίνοντας τη γλυπτική διάσταση των όγκων και των περιγραμμάτων, την υφή του στιγμιότυπου/επεισοδίου, το περίγραμμα και το φως, ειδικά το φως που μάς λούζει στη θέαση των έργων. Η περιήγησή του στο σύγχρονο, αλλά και στο ιστορικό τόπο της μνήμης, στο ελληνικό άστυ ως αρχιτεκτονική δομούν το δικό του εικαστικό λογότυπο και την υπογραφή του».
Διαβάστε αναλυτικά το κείμενο της κ. Βαμβακίδου για την έκθεση:
Από πολύ νωρίς είδα και απόλαυσα τα «πρωτόλεια» έργα του καλλιτέχνη σε ατομικές μικρές εκθέσεις στη δυτική και κεντρική Μακεδονία (Το 2004 στην Θεσσαλονίκη 2005 στη Φλώρινα το 2006 στο Κιλκίς). Αργότερα σε ομαδικές και ατομικές στη Θεσσαλονίκη σε ασπρόμαυρη τεχνική μερικώς, πολύχρωμα τα περισσότερα σε εξπρεσιονιστική και φωτορεαλιστική απόδοση μικρού και μεγάλου μεγέθους, με έμφαση σε ύφος και χαρακτήρες μορφών ολόσωμων και πορτρέτων, αντικειμένων με όγκους και ευρύτητα, εσωτερικών αρχικά και μετέπειτα εξωτερικών χώρων.
Χαίρομαι και θαυμάζω την πρόοδο και τη σταθερή πορεία του στην κατάκτηση της ζωγραφικότητας, της έκφρασης, της προοπτικής και της πολυχρωμίας, του γυμνού και ανθρωποκεντρικού άστεος. Φαίνεται σαν να παράγει στα έργα του μια νέα-μεταφύση μέσα στην πόλη, επιλέγοντας τα ιστορικά νεοκλασικά κτήρια της Θεσσαλονίκης, σε μνημεία το ύπαιθρο της Αθήνας, και στην Φλώρινα, την αρχιτεκτονική και τη μνήμη της πόλης ως κυρίαρχη επαναλαμβανόμενη θεματική. Τα κτήρια ζωντανεύουν από τα σώματα των γυναικών και των ανθρώπων που τα θυμούνται, που τα επισκέπτονται, που τα θαυμάζουν. Τα θερμά χρώματα – κίτρινο, πορτοκαλί, κόκκινο και οι συνδυασμοί τους – προσφέρουν ενέργεια, θετικότητα και φωτεινότητα σε κάθε χώρο. Τα έργα που παρουσιάζονται σε αυτή την έκθεση- Ιούνιος 2024, στο Χαλκό- που υποστηρίζει τις νέες σύγχρονες γενιές εικαστικών της πόλης- συνιστούν μια συνέχεια της προηγουμένης συλλογής του με θεματική My Apocalypse.
Οι τίτλοι και υπότιτλοι ως επεξηγηματικά σχόλια δομούν ένα εννοιολογικό, ποιοτικό γλωσσικό υλικό που μαζί με τα έργα μας προσφέρουν ένα πολυτροπικό σημειωτικό μάθημα αναζήτησης σε άλλες εποχές, σύμβολα, ενδείκτες και μεταφορές, μετωνυμίες. Το παρελθόν και το παρόν συναντιούνται και συγχρωτίζονται.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ: [ΘΗΛΥΚΟΤΗΤΕΣ]
Πρόκειται για δημιουργίες και σύλληψη των έξι τελευταίων χρόνων, εφαρμόζοντας την τεχνική παστίς (pastiche), ακολουθώντας τη δική του μεθοδολογία ως τελετουργικό μετασχηματισμού του φωτογραφικού και ψηφιακού ρεαλιστικού υλικού, που αποδίδει χωρίς συγκεκριμένη ταυτότητα προσωποκεντρική, τη θηλυκότητα, τη γυναίκα ως δυναμική σώματος, δράσης, κίνησης, βαρύτητας, πολύ-σεξουαλικότητας αποστασιοποιημένα και χωρίς ηδονοβλεπτικό βλέμμα. Το γυμνό ως φωτορεαλισμός στο μεταμοντέρνο πεδίο του, λυτρώνει το κοινό των έργων- το βλέμμα μας και συνάμα πρόκειται για την έκφραση της συνάντησης και συμβίωσης των ανθρώπων- γυναικών με την πόλη, μέσα και επάνω στα κτήρια να αιωρούνται ως ιέρειες και προστάτισσες. Τα κτηριακά σημαίνοντα αποδίδονται οργανικά σε σχέση με τα σώματα, ζωντανεύοντας στο παρόν την ιστορία των τοποσήμων αυτών, ως Μητρόπολη, ως Μουσείο Μακ. Αγώνα, ως Οικίες επιφανών εμπόρων, ως Αρχαιολογικούς χώρους, Νυμφαία, Ψευδαισθητικά και ενσυναισθητικά.
ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ:
Τα έργα σε λάδι και χαρτί είναι οι «Ιέρειες» και οι «Αποκαλύψεις», που ολοκληρώθησαν στα χρώματα και αρώματα της Φλώρινας ως αντήχηση σε λάδι au premier coup, στρώσεις υγρού χρώματος που εφαρμόζονται σε προηγούμενες στρώσεις ως σύντομη διαδικασία για να ακολουθήσουν τα μεγάλων διαστάσεων έργων. Ο Δ. Παππούς φαίνεται ότι ζωγραφίζει σε ένα οδοιπορικό σε πόλεις και ουρανούς, προς τα άνω -στα κτήρια, σαν να ζωγραφίζει με κάμερα την παλέτα του -και πολυεστιασμένο το βλέμμα του μέσα και έξω από το κοσμικό σύμπαν, σαν να αιωρείται κι αυτός.
Τα άλλα έργα, μικρά σε διαστάσεις επίσης, σε ακριλικό με μαρκαδόρους και λάδι και ξύλο, πολυτροπικές τεχνικές και εμπνεύσεις δομούνται συμβολικά και εξπρεσιονιστικά, σε pop art μετασχηματισμούς, κοπέλες σε κορνίζες, αγγελογράμματα, αρχέγονες σφραγίδες, και αφαιρετικές αποτυπώσεις των παιδιών της καθημερινής ζωής, που πρώτη φορά ενεργοποιούνται ως εικαστικά υποκείμενα στη μυθιστορία του καλλιτέχνη.
Στο έργο « Η πηγή» συναντάμε αναφορά σε δυό εμβληματικές γυναίκες, την Οφηλία και την Μέριλιν. Από τις επώνυμες μούσες αποτυπώνονται στο σύγχρονο έργο του καλλιτέχνη ως έκφραση, πολυχρωμία και μεταμοντέρνα κριτική στη θυματοποίηση και εμπορευματοποίηση των γυναικών στην καθημερινή ζωή, αλλά και στην ιστορία του μαζικού θεάματος: Πρόκειται για την κόρη μιας άλλης εποχής (16ος), ηρωίδα του Σαίξπηρ, Οφηλία, που κρατούσε λουλούδια όταν έπεσε στο νερό και την τράβηξαν στο πάτο τα βαριά της ρούχα –ή η Οφηλία που όταν ο Άμλετ την απορρίπτει, αρχικά οδηγείται στην τρέλα και τέλος στην αυτοκτονία. Η Μέριλιν Μονρόε (20ός) ως μύθος του αιώνιου θηλυκού με ποικίλες θεωρίες συνωμοσίας για το θάνατό της, ή η ηθοποιός/μοντέλο/κομπάρσα. που ως παιδί εννέα ετών δόθηκε από την μητέρα της σε ορφανοτροφείο, και σε ηλικία 16 ετών εγκατέλειψε το σχολείο για να παντρευτεί έναν νεαρό εργάτη. Γυναίκες σύμβολα από την ιστορία της λογοτεχνίας και της κινηματογραφικής χολιγουντιανής αφήγησης, που συνδηλώνουν την αναζήτηση της γυναίκας ως δυναμικής αισθητικής, που μας παραπέμπει ο καλλιτέχνης διακειμενικά στο δραματουργικό, το θεατρικό, το σονέτο, την ποίηση, τον μεταπολεμικό κινηματογράφο.
Στο έργο «Κενοτάφιο», όπου απεικονίζεται κορίτσι από την καθημερινή οικογενειακή ζωή του καλλιτέχνη με μπάλα- πιλάτες αποτυπώνεται η εξοικείωση του ζωγράφου με την καθημερινότητα, αλλά κυρίως με τις καμπύλες και τα παιχνίδια των όγκων και της κίνησης. Εννοιολογικά προσλαμβάνουμε αισιοδοξία και δράσεις νεότητας. Εικαστικά μας σαγηνεύει η χρωματική παλέτα του.
Στο Έργο “hic et nunc” η θεματική του καλλιτέχνη πραγματεύεται με ολόσωμες γυναίκες, ένα ζευγάρι γυναίκα-άνδρας ντυμένοι επίσημα-σε αφαίρεση και ελλειπτικότητα, γυναίκες σε ομάδα- υψηλές ωσάν αμαζόνες ενώ στο έργο «Bastet» διαφαίνονται γάτες γυναίκες σε ομάδα επίσης σε δεύτερο πλάνο, σε προοπτική, θεατρινίζουν και μάς προσκαλούν εντός του έργου, στη μυθολογία τους.
Ο Δ. Παππούς υποστηρίζει με συνέπεια και ζωγραφικότητα, με ύφος και ήθος μοντέρνας και μεταμοντέρνας αισθητικής την τέχνη του σώματος, της γης, της πόλης, τη φεμινιστική δράση, τον ακτιβισμό εφαρμόζοντας και πετυχαίνοντας τη γλυπτική διάσταση των όγκων και των περιγραμμάτων, την υφή του στιγμιότυπου/επεισοδίου, το περίγραμμα και το φως, ειδικά το φως που μάς λούζει στη θέαση των έργων. Η περιήγησή του στο σύγχρονο, αλλά και στο ιστορικό τόπο της μνήμης, στο ελληνικό άστυ ως αρχιτεκτονική δομούν το δικό του εικαστικό λογότυπο και την υπογραφή του.
Η επανάληψη σωμάτων, γυναίκας-γυμνού, ερωτικού και σεξουαλικού, πορτρέτων -επωνύμων και ανωνύμων, – γίνεται πλέον η εικαστική εννοιολογική ταυτότητά του, από την οποία εύκολα αναγνωρίζεται η μήτρα των έργων του. Ο αυθορμητισμός, η δημιουργική υπερβολή, η ιστορική/υπαρξιακή/μυθολογική/κοινωνιολογική διάθεσή του, η σάτιρα, οι έντονες χρωματικές αντιθέσεις και η απόρριψη του παραδοσιακού εικαστικού αφηγηματικού οριζόντιου ή και κάθετου σχήματος, μάς γοητεύουν προς τη θέαση και μας προτρέπουν σε πολλαπλές αναγνώσεις και ερμηνείες.
ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΒΑΜΒΑΚΙΔΟΥ
ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ, ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΑΠΘ
Βιογραφικό σημείωμα του Δημήτρη Παππού
Ο Δημήτρης Παππούς γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Από το 1999 ως το 2004 σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, στο τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων, στο 3ο εργαστήριο ζωγραφικής με καθηγητή τον Μάκη Θεοφυλακτόπουλο. Έχει συμμετάσχει σε κοινές δράσεις με το εργαστήριο χαρακτικής του Ξενή Σαχίνη και το εργαστήριο φωτογραφίας του Γιώργου Κατσάγγελου.
Είναι κάτοχος Μεταπτυχιακού τίτλου Σπουδών στις Πολιτισμικές Σπουδές, Σημειωτικές Δομές και Παρακτικές του τμήματος νηπιαγωγών του ΠΤΔΝ. Έχει παρακολουθήσει κύκλο σεμιναρίων για τις θεραπείες μέσω Τέχνης στην εταιρεία Ψυχολογία, Τέχνη.
Από το 2004 ως τώρα έχει πραγματοποιήσει 4 ατομικές εκθέσεις στη Θεσσαλονίκη, τη Φλώρινα και το Κιλκίς και έχει συμμετοχές σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι μέλος του ΕΕΤΕ, της ΕΚΚΜΕ, του ΣΚΕΤΒΕ και του Συλλόγου Αποφοίτων της Σχολής Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης . Ζει κι εργάζεται ως μόνιμος εκπαιδευτικός καλλιτεχνικών μαθημάτων στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Συνεργάζεται και δραστηριοποιείται με πανεπιστημιακούς φορείς και πραγματοποιεί εκπαιδευτικές δράσεις για το περιβάλλον και την Αειφόρο ανάπτυξη. Τα δύο τελευταία χρόνια ασχολείται με τη μουσική και συμμετείχε στην ερασιτεχνική θεατρική ομάδας του Πολιτιστικού Συλλόγου του Ναυάρχου Βότση.
Στο χώρο της γκαλερί θα διατίθεται ο κατάλογος της έκθεσης.
Ώρες λειτουργίας:
Τρίτη- Παρασκευή: 18:00 -20:30.
Σάββατο: 11:00 – 14:00
Κυριακή και Δευτέρα: κλειστά
Chalkos Gallery, Ιουστινιανού 21, Θεσσαλονίκη.
- Ευρωεκλογές: Μόλις 26,1% η συμμετοχή έως τις 14:30 - Πόσοι έχουν ψηφίσει Κ. Μακεδονία
- Χαλκιδική: Η τελετή του Κομφούκιου αναβιώνει στη γενέτειρα του Αριστοτέλη
- Έρχεται καύσωνας με 40άρια και αφρικανική σκόνη - Οι 3 δύσκολες μέρες
