Συνέντευξη στην Λεμονιά Βασβάνη
Στα μυστικά ενός επιτυχημένου best seller αναφέρθηκε το απόγευμα του Σαββάτου ο Sebastian Fitzek πλαίσιο της 20ης ΔΕΒΘ Ο Γερμανός συγγραφέας ψυχολογικών θρίλερ , που τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 24 γλώσσες κι έχουν διασκευαστεί για τον κινηματογράφο και το θέατρο, λίγες ώρες πριν βρεθεί στην κατάμεστη Αίθουσα «Γιώργος Ιωάννου», Περίπτερο 13 στο , απάντησε στις ερωτήσεις μας σε μια κατ’ ιδίαν συνέντευξη που μας παραχώρησε.
Μίλησε για το πώς αποφάσισε να γράψει το πρώτο του μυθιστόρημα, την «Θεραπεία», για το τι πρέπει να έχει ένα βιβλίο ώστε να τον συναρπάσει, αλλά και για το διάβασμα που όπως είπε «είναι σαν να ταξιδεύεις χωρίς να φύγεις από το σπίτι».
Παρομοίασε το μυαλό του ανθρώπου με μια βαθιά θάλασσα, για να εξηγήσει πως δεν ξέρουμε το βάθος του και τον τρόπο σκέψης που έχει.
Για την πρώτη του επίσκεψη στην Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης είπε πως ήταν τιμή του να την επισκεφθεί και να συναντήσει από κοντά τόσους αναγνώστες του που αγαπούν τα βιβλία του.
-Γράφετε ψυχολογικά θρίλερ. Τι σας εμπνέει να γράψετε;
-Μου αρέσει να αφηγούμαι και να διαβάζω ιστορίες και με αυτές να ψυχαγωγώ τον αναγνώστη. Όλα άρχισαν με το να είμαι αναγνώστης. Από φαντασιακή λογοτεχνία, από το Τομ Γουλφ και ειδικά τον Έντγκαρ Άλαν Πόε που μου άνοιξαν τον κόσμο του μυστηρίου. Έπειτα ένας φίλος μου υπέφερε από μια ψυχολογική ασθένεια: ζούσε σε έναν κόσμο ψευδαισθήσεων κι εμείς δεν το γνωρίζαμε. Υποσυνείδητα πιστεύω πως στο πρώτο μου βιβλίο την «Θεραπεία», ήθελα να γράψω μέρος της ιστορίας του. Το υποσυνείδητο είναι ο δικός μου ο συν-συγγραφέας. Γράφω για θέματα και ιστορίες που έχουν σχέση με μένα, με αφορούν, και ευελπιστώ ότι το ίδιο να συμβεί και με τους αναγνώστες.
-Γιατί σε πολλούς αρέσει να διαβάζουν ιστορίες για τον θάνατο και μυστήρια;
-Δεν ζουν όλοι οι αναγνώστες σε πόλεις. Άλλοι ζουν στα προάστια, κάποιοι στην εξοχή. Δεν εργάζονται όλοι. Αλλά όλοι έχουν μυαλό και ενσυναίσθηση, αλλά και έχουν περιέργεια να ανακαλύψουν τα μεγάλα ερωτήματα της ψυχής ή του μυαλού. Αυτό υπάρχει και στα ψυχολογικά θρίλερ. Μέσα από τις σελίδες τους θέλουμε να ανακαλύψουμε τα μυστήρια που βρίσκονται μέσα μας. Κάποιοι μπορεί να ενδιαφέρονται για τον Λευκό Πύργο ή στον ελληνικό πολιτισμό. Όμως όλοι θέλουμε να ανακαλύψουμε πτυχές του εαυτού μας. Για μένα το μυαλό είναι σαν την βαθιά θάλασσα. Όλοι έχουμε ένα όραμα για αυτήν. Κλείνουμε τα μάτια μας και φανταζόμαστε μια εικόνα του βυθού όμως οι περισσότεροι δεν μπορούν να έχουν ολόκληρη αποτύπωση, γιατί δεν έχουν ανακαλύψει το εύρος της θάλασσας. Το ίδιο συμβαίνει και με το μυαλό.
-Μιλώντας για την θάλασσα, στο βιβλίο σας «Επιβάτης 23» το μυθιστόρημα λαμβάνει χώρα σε ένα κρουαζιερόπλοιο. Πώς το σχεδιάσατε;
-Όλα ξεκίνησαν από μια σημείωση σε ένα δημοσίευμα για το θέμα των αγνοούμενων επιβατών κάθε χρόνο σε κρουαζερόπλοια. Αρχικά θεώρησα ότι ήταν klickbait. Όμως άρχισα να το ερευνώ. Αρχικά σκέφτηκα να γράψω για ένα άτομο που αγνοείται σε μια κρουαζιέρα. Όμως δεν ακολουθώ συνήθως την πρώτη μου ιδέα. Μετά από καιρό, μου ήρθε η ιδέα να γράψω για ένα άτομο που εμφανίζεται ξαφνικά ενώ έχει δηλωθεί ότι έχει αυτοκτονήσει σε ένα κρουαζεριόπλοιο. Οπότε αυτό ήταν ενδιαφέρον. Και όπως σας προανέφερα για την η ψυχή και το μυαλό που δεν ξέρουμε το βάθος τους, έτσι και για το κρουαζιερόπλοιο έχουμε μια μερική εικόνα. Όμως σε αυτό σκεφτείτε πως ζουν 10.000 επιβάτες και 5000 άτομα προσωπικό.. Είναι σαν μια μικρή πόλη. Και ό,τι μπορεί να συμβεί σε μια πόλη μπορεί να συμβεί σε ένα κρουαζιερόπλοιο. Υπάρχει ένας κόσμος μέσα στον κόσμο του κρουαζεριόπλοιου όπου δεν τον γνωρίζουν αρκετοί. Αυτό συμβαίνει στο -3 επίπεδο όπου εργάζεται το προσωπικό και που δεν σου επιτρέπεται ως επιβάτη να έχεις πρόσβαση. Οπότε ήθελα να μπω σε αυτό τον άγνωστο κόσμο και να τον ανακαλύψω. Κι έτσι άρχισα να γράφω αυτό το μυθιστορημα
-Είπατε για την ιστορία των αγνοουμένων. Πώς την χειρίζονται οι άνθρωποι;
-Όταν δεν ξέρεις οι ανασφάλειες είναι πιο δύσκολες να αντιμετωπίσεις. Αν ξέρεις τι έχει γίνει στους συγγενείς σου, στους φίλους σου κλπ, τότε το τραύμα μπορεί με την πάροδο του χρόνου να γιατρευτεί. Αν όμως δεν ξέρεις, αν ζουν ή όχι αυτό, είναι ένα πρόβλημα που δεν λύνεται εύκολα. Μια τέτοια ιστορία έχει μεγαλύτερη επίδραση από μια ιστορία εκδίκησης. Γιατί η εκδίκηση είναι πιο ξεκάθαρη.
-Ποια είναι τα στοιχεία μιας καλής ιστορίας;
-Αρχικά πίστευα στην πλοκή, όμως μετά κατάλαβα πως πρέπει και οι χαρακτήρες να είναι ενδιαφέροντες. Αν δεν σε ενδιαφέρουν και το τι παθαίνουν, δεν σε απασχολεί η πλοκή. Άρα είναι οι χαρακτήρες και γιατί τους ακολουθείς. Η καλή πλοκή για μένα έχει πάντα ένα ταξίδι, οικογένεια και βασίζεται σε χαρακτήρες που έχουν ξεκάθαρο σκοπό. Και έπειτα μπορώ να αποφασίσω: θέλω να ακολουθήσω αυτό τον ήρωα στην ιστορία για να φτάσει στον σκοπό του; Για μένα το ταξίδι πρέπει να με οδηγεί κάπου που δεν έχω ξαναπάει πριν. Θεωρώ ότι το διάβασμα είναι σαν να ταξιδεύεις χωρίς να φύγεις από το σπίτι.
-Έχετε ασχοληθεί και με την δημοσιογραφία. Πώς ήταν αυτό το κομμάτι της ζωής σας;
-Είχα συνεργαστεί σε έναν σταθμό στο Βερολίνο το ‘93 ως εθελοντής. Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία! Ανακάλυψα έναν νέο κόσμο. Ήθελα να δουλέψω στην μουσική βιομηχανία, δεν κατάφερα, όμως έκανα πρακτική σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό και είδα ότι είναι ένας όμορφος κόσμος. Έπειτα είχα μια εκπαίδευση εκεί και με βοήθησε πολύ στο πώς να ερευνώ και πώς να γνωρίζω και να μιλάω με τον κόσμο. Για μένα αυτή είναι η καλύτερη πηγή. Σήμερα είναι δύσκολο να ξέρεις αν κάτι που διαβάζεις είναι αληθινό ή είναι fake news. Πρέπει να διπλοτσεκάρεις. Πιστεύω ότι πάντα πρέπει να μιλάς με ανθρώπους. Γι’ αυτό και δίνω πάντα τα βιβλία μου να τα διαβάσουν ειδικοί. Κάνω την έρευνά μου, διαβάζω πολλά βιβλία αλλά στο τέλος πάντα ζητώ μια γνώμη ενός ατόμου που ξέρει το αντικείμενο για το οποίο γράφω.
-Τι ξέρετε για την ελληνική λογοτεχνία;
-Αυτή την περίοδο γράφω και διαβάζω πολύ για τα βιβλία μου, τα σενάρια για τις σειρές που βασίζονται σε βιβλία μου, αλλά και έργα τρίτων συγγραφέων που ζητούν την γνώμη μου, οπότε δεν υπάρχει διαθέσιμος χρόνος για να διαβάσω κάτι επιπλέον. Τι θα μου συστήνατε εσείς;
-Τον «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» του Νίκου Καζαντζάκη!
Ήθελα να σας ρωτήσω, πώς νιώθετε όταν βλέπετε τις ιστορίες που γράψατε να «ζωντανεύουν» στη μικρή και μεγάλη οθόνη;
-Αρχικά δεν μου άρεσε. Πλέον όμως θεωρώ ότι είναι ωραίο. Μου αρέσει να βλέπω την προσαρμογή ενός βιβλίου μου σε μια ταινία ή σειρά γιατί αυτό μου δίνει την δυνατότητα να μπω στο μυαλό κάποιων αναγνωστών μου. Πχ στην «Θεραπεία» το νησί ήταν όπως το είχα φανταστεί, μετά μπορεί κάποια άλλη απόδοση που θα δω να μην είναι όπως την είχα σκεφτεί. Όμως όλο αυτό έχει ενδιαφέρον γιατί βλέπω πως υπάρχουν διαφορές. Ο σκηνοθέτης, ο σεναριογράφος κλπ έχουν διαφορετική οπτική. Αν είχα μια σούπερ δύναμη θα διάλεγα να ξέρω πώς είναι η φαντασία των αναγνωστών που διαβάζουν τα βιβλία μου και ποιες ομοιότητες ή διαφορές υπάρχουν. Όλοι έχουμε μια διαφορετική εικόνα στο μυαλό μας, αυτό ισχύει πάντα στα βιβλία και τα κάνει γοητευτικά! Αλλά και ταυτόχρονα τα κάνει τόσο δύσκολα στο να βρεθεί η σωστή σκηνοθετική προσέγγιση για την μεταφορά τους στην μικρή ή την μεγάλη οθόνη.
-Ποια ταινία που είδατε τελευταία σας έκανε εντύπωση;
- Πάντα με ενέπνεαν οι σειρές και οι ταινίες! Είδα πρόσφατα το «Δια πυρός και σιδήρου» (Men on Fire) με τον Ντένζελ Γουάσινγκτον που μου άρεσε πολύ. Επίσης τελευταία άρχισα να βλέπω το «Μικρό Ταρανδάκι» στο Νέτφλιξ και είδα στο Apple tv το “For All Mankind” που λέει πως πρώτος έφτασε στο φεγγάρι Ρώσος και πώς αυτό θα άλλαζε κόσμο μας, αλλά και αρκετές σειρές και ταινίες επιστημονικής φαντασίας.
*Την εκδήλωση στην 20η ΔΕΒΘ οργάνωσαν οι εκδόσεις Διόπτρα.
