Συνέντευξη στη ΛΕΜΟΝΙΑ ΒΑΣΒΑΝΗ
Στα παιδικά και νεανικά της χρόνια στη Σάμο και στην Αθήνα, στα πρώτα της πεζά, στο κουκλοθέατρο, αλλά και σε γεγονότα όπως η Δικτατορία του Μεταξά, η Κατοχή και τα Δεκεμβριανά αναφέρεται η Άλκη Ζέη στο νέο της βιβλίο που έχει τίτλο «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο».
Η αυτοβιογραφία φτάνει μέχρι και την ημέρα του γάμου της με τον Γιώργο Στεβαστίκογλου.
Και στις σελίδες του βιβλίου περνούν προσωπικότητες όπως η Διδώ Σωτηρίου, η Ζωρζ Σαρή, η Μελίνα Μερκούρη, ο Μποστ, ο Κάρολος Κουν, ο Μάριος Πλωρίτης κ.ά..
Η συγγραφέας βρίσκεται στην πόλη μας με αφορμή την παρουσίαση του νέου της συγγραφικού πονήματος και ο «Τ.Θ.» μίλησε μαζί της.
«Νιώθω πολύ χαρούμενη που ήρθα στη Θεσσαλονίκη. Έρχομαι σχεδόν κάθε χρόνο και νιώθω σαν να είναι σπίτι μου», μας είπε.
Από τη συζήτηση δεν έλλειψε η αναφορά στην επικαιρότητα. «Δεν φανταζόμουν ότι στη ζωή μου θα ξανάβλεπα ποτέ το ναζιστικό έμβλημα να κυματίζει», τόνισε η συγγραφέας και εστίασε στο ρόλο των δασκάλων στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών.
-Ποια στάθηκε η αφορμή για να γράψετε το βιβλίο;
-Από καιρό είχα στο νου μου να γράψω για την πρώτη 20ετία της ζωής μου. Και σκέφτηκα καλύτερα να το κάνω εγώ, πριν το κάνει κανείς άλλος αργότερα.
-Η μνήμη πώς λειτούργησε;
-Λειτούργησε πολύ καλά χωρίς να έχω ούτε μία σημείωση. Κι ευτυχώς υπάρχει η αδερφή μου που έχει μνήμη ελέφαντα και κάθε τόσο τη ρωτούσα για να επαληθεύσω αν αυτά που έγραφα ήταν σωστά.
-Υπήρξαν στιγμές που αυτό το ταξίδι στο παρελθόν ήταν δύσκολο;
-Έβλεπα στον ύπνο μου ότι με μάλωνε ο μπαμπάς μου, ότι έψαχνα να βρω ανθρώπους και δεν τους έβρισκα, ότι χανόμουν, ότι με αυτούς που μιλούσα ήταν δυσαρεστημένοι… Τα βράδια είχα πολλούς εφιάλτες, αλλά τη μέρα όταν έγραφα ήμουν πολύ ήρεμη. Είχα πάει στις Βρυξέλλες που μένει η κόρη μου και εκεί είχα απόλυτη ησυχία. Έτσι είχα όλη τη μέρα στη διάθεσή μου για να γράψω.
-Το να γράφετε για άτομα που είναι υπαρκτά έχει μεγαλύτερο βάρος;
-Ναι γιατί πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός, να είναι αυτά που λες σωστά και αληθινά. Δεν είναι όπως ένα μυθιστόρημα όπου γράφεις ό,τι θες και δεν δίνεις λογαριασμό σε κανέναν. Όλοι οι ήρωες στο βιβλίο είναι πραγματικοί. Κανείς δεν είναι φανταστικό πρόσωπο. Κανείς δεν λέει πράγματα που δεν τα έχει πει ή δεν τα έχει κάνει.
-Γράφετε διαφορετικά για παιδιά απ΄ ότι για ενήλικες;
-Είτε απευθύνομαι σε παιδιά είτε σε μεγάλους θα γράψω με τον ίδιο τρόπο. Δεν θα μεταχειριστώ άλλη γλώσσα. Μόνο που στα παιδικά βιβλία όταν φτιάχνω έναν ήρωα γίνομαι εκείνη την ώρα αυτό το παιδί που περιγράφω.
-Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ήρωας;
-Τους αγαπάω όλους εξίσου. Για παράδειγμα και τον Πέτρο και την Κωνσταντίνα, παρόλο που ο πρώτος έχει πολλά αυτοβιογραφικά, ενώ τη δεύτερη την έφτιαξα εγώ. Και είναι τόσο έντονη η εντύπωση που μου έχει αφήσει που πέρυσι σε ένα ταξίδι που έκανα στο Άαχεν, πόλη στην οποία αναφέρω ότι ζούσε κάποιο διάστημα η Κωνσταντίνα, νόμιζα ότι την είδα σε έναν δρόμο...
-Πιστεύετε ότι υπάρχουν λάθη και ελλείψεις στην εκπαίδευση των παιδιών;
-Φυσικά. Τα παιδιά έμαθαν σε μια ευμάρεια και είναι συνηθισμένα να απαιτούν πολλά και τώρα δύσκολα κάνουν πίσω.
Είχα πάει στην Κέρκυρα και ένα παιδάκι ζητούσε από τη μητέρα του να του πάρει ένα παιχνίδι. Αυτή αρνήθηκε και του τόνισε ότι έπρεπε να κάνουν οικονομία και να μην παίρνουν ακριβά παιχνίδια. Και τότε το παιδί της απάντησε «αν είναι να κάνουμε οικονομίες, ας κόψουμε τα αγγλικά».
-Πρέπει να μιλάμε στα παιδιά πιο ανοιχτά;
-Ναι και ιδίως τώρα νομίζω ότι πρέπει στο σχολείο δέκα λεπτά πριν αρχίσει το μάθημα κάθε δάσκαλος να μιλάει στους μαθητές του για τη Χρυσή Αυγή γιατί θα δούμε πράγματα και θαύματα αν δεν γίνει αυτό. Τα παιδιά εύκολα μαγεύονται από τις στολές, έχουν μάθει και στη βία, και με την προπαγάνδα που τους κάνουν μπορεί να τα προσελκύσει κανείς εύκολα.
-Πώς είδατε όλα τα γεγονότα που συνέβησαν τελευταία;
-Με συντάραξαν… Δεν φανταζόμουν ότι στη ζωή μου θα ξανάβλεπα ποτέ το ναζιστικό έμβλημα να κυματίζει.
-Γιατί συνέβη αυτό; Έχουμε μικρή μνήμη;
-Μάλλον οι πολίτες που δεν έχουν μνήμη έχουν ακολουθήσει τη Χρυσή Αυγή. Αλλά δεν ξέρουν τι ακριβώς είναι. Φαντάζονταν ότι θα τους λύσουν τα προβλήματα με τους μετανάστες αλλά δεν κοίταξαν να δουν στο βάθος και στο τι είναι πίσω από αυτό. Τώρα ελπίζω να αρχίσουν να καταλαβαίνουν.
-Και τι πρέπει να γίνει;
-Νομίζω ότι πρέπει να καθαριστεί από τη ρίζα του. Να πάψει πια να υπάρχει.
-Για τη χώρα μας είστε αισιόδοξη;
-Η Ελλάδα έχει περάσει πολλές κρίσεις. Περνά άλλη μία μεγάλη. Πιστεύω ότι αν δεν έχει άλλα προβλήματα σιγά σιγά θα το ξεπεράσει.
-Βλέποντας πίσω την παιδική σας ηλικία τι εντύπωση σας μένει;
-Ότι είχα μεγάλη τύχη να έχω ζήσει πλάι σε όλους αυτούς τους ανθρώπους. Δεν ξέρω πώς θα ήμουν αν δεν τους είχα γνωρίσει.
-Στην «Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» είχατε δεχτεί κριτική και από μια μερίδα της αριστεράς. Σήμερα νιώθετε δικαιωμένη;
-Από την αρχή που το έγραφα ήμουν εντάξει με τον εαυτό μου και με ό,τι πίστευα.
-Τώρα τι θα ακολουθήσει;
-Μόλις τελειώσω ένα βιβλίο κάνω καιρό να γράψω άλλο. Θέλω να αποξενωθώ από τους ήρωές μου για να μπορέσω να φτιάξω άλλους.
Η Άλκη Ζέη παρουσίασε το βιβλίο της «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο» (εκδόσεις Μεταίχμιο) την Τετάρτη στο Οξυγόνο (Ολύμπου 81). Στον ίδιο χώρο θα περιμένει το Σάββατο, 19/10, στις 12:30 το μεσημέρι τους μικρούς αναγνώστες (ηλικίας 8-14 ετών). Απαραίτητη η δήλωση συμμετοχής (πληροφορίες στο: www.oxygono-metaixmio.gr). Είσοδος ελεύθερη.
Ακόμη απόψε, στις 20.00 θα γίνει στο Οξυγόνο γιορτή αφιερωμένη στα 20 χρόνια λειτουργίας των εκδόσεων ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.
