Συνέντευξη στη ΛΕΜΟΝΙΑ ΒΑΣΒΑΝΗ
Αυτό το καλοκαίρι το δώρο δωρίζεται και η αγάπη χαρίζεται. Πού; Στις γειτονιές της πόλης μας, όπου παρουσιάζεται η παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος με τίτλο «Το Δώρο» σε σκηνοθεσία Koldo Vio.
Εκεί οι μικροί θα δουν πώς ένας ρακοσυλλέκτης προσπαθεί με κάθε μέσο να προσφέρει στο παιδί του το δώρο που του υποσχέθηκε. Και οι μεγάλοι θα θυμηθούν εποχές που ένα απλό υλικό μετατρέπονταν σε παιχνίδι.
Όλα τα παραπάνω θα γίνουν με μια σύγχρονη μορφή κουκλοθεάτρου, όπου τα αντικείμενα ζωντανεύουν μέσα από το συμβολικό και χρηστικό τους χαρακτήρα, υποκαθιστώντας τις παραδοσιακές κούκλες.
Περισσότερα μάς είπαν οι δύο πρωταγωνιστές της παράστασης Ελένη Γιαννούση και Μάριος Μεβουλιώτης.
-Ποιο δώρο της παιδικής σας ηλικίας θυμάστε και γιατί;
Μάριος Μεβουλιώτης Σαν παιδί δεν γνώρισα τις γιαγιάδες μου. Μόνο η μια μου η γιαγιά, η Μαρία, που έχω και το όνομά της μου είχε πάρει ένα ξύλινο γατάκι και αυτό ήταν ένα δώρο που θυμάμαι.
Ελένη Γιαννούση Δεν μπορώ να ξεχάσω την «κολλητούλα». Πρόκειται για μια κούκλα σε μέγεθος παιδιού που κυκλοφόρησε στα 90s, πολύ ελαστική, μπορούσες να την φοράς πάνω σου και να περπατάτε μαζί. Δεν είχα αδελφή και απέκτησα! Ήταν η παρηγοριά μου, η λύτρωση από τη μοναξιά μου.
-Ποια είναι η αξία ενός δώρου;
Μ.Μ.Ανεκτίμητη. Ένα παιδί μπορεί να του φέρουν το πιο ακριβό δώρο κι όμως να παίζει με κάτι απλό που δεν έχει χρηματική αξία. Σκεφτείτε τώρα που μιλάμε ο Δημοσθένης (σημ. είναι ο γιός του που ακούγεται στο βάθος της γραμμής) παίζει με το κορδόνι μιας βερμούδας.
Ε.Γ. Νομίζω πως ένα πραγματικό δώρο δίνει την αίσθηση σε εσένα που το λαμβάνεις, ότι κάποιος άκουσε μια ανάγκη σου, είτε γιατί ασχολήθηκε με το να το αναζητήσει, είτε, διότι σε γνωρίζει καλά και βρήκε το κατάλληλο. Είναι ένα μοίρασμα, μια υπόγεια αίσθηση που μουρμουρίζει «με σκέφτηκε», «με φροντίζει», «αγαπιέμαι». Ό,τι και αν είναι αυτό, ένα κοχύλι, μια αγκαλιά, ένα ταξίδι.
-Πείτε μας δυο λόγια για την παράσταση…
Μ.Μ.Είναι ένα σύγχρονο είδος κουκλοθεάτρου με εμψύχωση αντικειμένων. Αφηγείται την ιστορία δύο πλανόδιων ανθρώπων, εκ των οποίων ο ένας, τον οποίο υποδύομαι εγώ, ψάχνει ένα δώρο για την κόρη του.
Ε.Γ. Πρόκειται για μια παράσταση δρόμου, κάτι αρκετά πρωτότυπο για τα ελληνικά δεδομένα, η οποία χρησιμοποιεί το θέατρο των αντικειμένων, δηλαδή ένα από τα πολλά είδη του κουκλοθεάτρου.
Και οι δύο ρακοσυλλέκτες που ψάχνουν το δώρο, μόλις συναντηθούν τυχαία με έναν μουσικό δρόμου, αυθόρμητα, αρχίζουν να παίζουν με τα άχρηστα υλικά που βρίσκονται μέσα στο καρότσι τους, δημιουργώντας όλοι μαζί παραμυθένιους κόσμους. Εγώ ως ηθοποιός βοηθάω τον φίλο μου στην αναζήτηση του δώρου για την κόρη του. Ως κουκλοπαίκτρια ζωντανεύω ένα σωρό αντικείμενα, τα οποία είτε αποκτούν άλλη χρήση και ιδιότητα από την προφανή, είτε μεταμορφώνονται ολοκληρωτικά, αλλά δε θα αποκαλύψω σε τι, ούτε πώς, θα το δείτε από κοντά!
Να διευκρινίσω πως πρόκειται για μια οικογενειακή παράσταση, όπως π.χ. ένας ζογκλέρ, η ένας μουσικός δρόμου, των οποίων το έργο δεν απευθύνεται μόνο στα μικρά παιδιά, αλλά σε όλους εμάς.
-Σε αυτή την παράσταση ο κουκλοπαίχτης είναι ορατός στο κοινό. Γιατί;
Μ.Μ.Γιατί όχι; Φτιάξαμε μια πρωτότυπη δουλειά για την Ελλάδα. Μια παράσταση μέσα από ομαδική δουλειά, και προσπαθώντας να ανατρέψουμε κάποια standard. Έτσι πέρα από την ιστορία των δύο ηρώων έχουμε και μια παράλληλη ιστορία: αυτή των κουκλοπαιχτών.
Ε.Γ. Το σύγχρονο κουκλοθέατρο εμφάνισε τον κουκλοπαίκτη, διότι διεύρυνε την αισθητική και τα μέσα του, χωρίς να αποκλείει και τον παραδοσιακό τρόπο. Ενδεχομένως, στο θέατρο σκιών και στο κουκλοθέατρο με τις γαντόκουκλες η φυσική παρουσία του κουκλοπαίκτη να είναι περιττή, ωστόσο στο θέατρο των αντικειμένων δεν υπάρχει ανάγκη να κρυφτεί. Είναι όπως δύο παιδιά που παίζουν με τις κούκλες τους στο δωμάτιό τους και είναι πλήρως συγκεντρωμένο σε αυτό, είναι φυσικό να φαίνονται. Το μεγάλο στοίχημα του κουκλοπαίκτη, είναι να μπορεί να γίνεται αόρατος, και ας μην είναι, όταν αυτό χρειάζεται.
Συγκεκριμένα στο ΔΩΡΟ δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού δύο ρακοσυλλέκτες φτιάχνουν κούκλες σχεδόν τυχαία, μέσα από τα σκουπίδια, αυτή η απλότητα είναι μαγική.
-Τι παίρνουν τα παιδιά έχοντας δει την παράσταση;
Μ.Μ.Αυτό θα πρέπει να το ρωτήσετε στα ίδια. Συνήθως λένε αυθόρμητα μετά τη γνώμη τους.
Στους μεγάλους όμως η παράσταση φέρνει μνήμες από τα παιδικά τους χρόνια: το πώς φτιάχνανε παιχνίδια από απλά πράγματα, πώς παίζανε χωρίς να ζητάνε, γιατί δεν υπήρχαν ούτε τα παιχνίδια, ούτε και τα χρήματα. Και στο τέλος ίσως η ιστορία να μην είναι τόσο για παιδιά…
Ε.Γ. Προσωπικά ασπάζομαι τη θέση ότι η μάθηση δεν είναι αποκομμένη από τις αισθήσεις, από την εμπειρία, πρόκειται για μια ολιστική διαδικασία που δεν μετριέται. Έτσι λοιπόν, εμείς στοχεύουμε να ενεργοποιήσουμε την βεβαίως υπάρχουσα φαντασία και τον ανεξάντλητο ανιμισμό τους, να γυρίσουν σπίτι και με τους γονείς τους να παίξουν άφοβα με τις κατσαρόλες, τα καλαμάκια, τα υφάσματα· ωστόσο ποιος ξέρει τι αληθινά θα αποκομίσει ένα παιδί;
-Από ποιο υλικό είναι εν τέλει φτιαγμένο το δώρο;
Μ.Μ.Από αγάπη! Και όπως λέει ο κ. Αναστασάκης «το δώρο δωρίζεται και η αγάπη χαρίζεται».
Παραστάσεις Ιουλίου
19 και 20/7/16 στις 19.30, Παραλία Δ. Θεσσαλονίκης (Βασιλικό)
22/7/16 στις 20.00, ΚΑΒΑΛΑ - 7ο Δημοτικό Σχολείο Καβάλας
26/7/16 στις 19:30, Παραλία Δ. Θεσσαλονίκης (Κήπος της Μνήμης)
27/7/16, στις 19.00, Λαγκαδάς, 2ο Δημοτικό Σχολείο (θεατράκι)
28/7/16 στις 19.30, Παραλία Δ. Θεσσαλονίκης (Κήπος των Εποχών).
