Γράφει ο Παναγιώτης Σκουρής*
Σήμερα θα επιστρέψουμε σε ένα περισσότερο πολιτικό θέμα που σχετίζεται με την επικαιρότητα.
Στον απόηχο και με αφορμή τις ογκώδεις και ομολογουμένως εντυπωσιακές συγκεντρώσεις της περασμένης Παρασκευής, αλλά και εντός της τελευταίας εβδομάδας, ο πολιτικός διάλογος κορυφώθηκε με την προ ημερησίας συζήτηση και την κατάθεση πρότασης δυσπιστίας στο εθνικό κοινοβούλιο. Κατά συνέπεια η τραγωδία των Τεμπών, η οποία ανέδειξε για άλλη μια φορά τη χειρότερη όψη της χώρας και του κράτους μας, γίνεται θέμα συζήτησης στο υψηλότερο -θεσμικά τουλάχιστον- πολιτικό επίπεδο.
Σε οποιαδήποτε άλλη πραγματικότητα -πέραν δηλαδή της θεσμικής- όμως δυστυχώς, το επίπεδο αυτό είναι ανυπόφορα χαμηλό. Και για να εξηγούμαστε, κατά τη γνώμη τουλάχιστον του γράφοντος, αυτό αφορά σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις.
Η κυβέρνηση λοιπόν από τη μία πλευρά, έχει πλήρως αποτύχει να διαχειριστεί το ζήτημα με σοβαρότητα και αποφασιστικότητα από την αρχή, πράγμα το οποίο δικαιολογημένα έχει εξοργίσει τους πολίτες που σκέφτονται υγιώς και μετριοπαθώς. Για αυτούς που είναι σε έξαλλη κατάσταση δε χρειάζεται να γίνει λόγος εδώ. Το πιθανότερο είναι, ότι η κυβέρνηση θεώρησε, ότι μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις και χωρίς προφανές κόστος, το θέμα έχει μάλλον κλείσει. Η αλήθεια είναι βέβαια, ότι -ακόμα και σήμερα- προηγείται στις δημοσκοπήσεις με πολύ μεγάλη διαφορά από το δεύτερο. Κατά συνέπεια, επέδειξε εφησυχασμό και ίσως κάποια αλαζονεία. Τώρα όμως που η οργή του κόσμου έχει κορυφωθεί και εκφράζεται με τρόπο μαζικό και πραγματικά εντυπωσιακό προσπαθεί να ανακατασκευάσει, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Άρα η συνολική αποτίμηση είναι, ότι αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων και φαίνεται πλέον να τρέχει πίσω από τα γεγονότα.
Η αντιπολίτευση από την άλλη πλευρά είναι εντελώς ανίκανη να κεφαλαιοποιήσει τη φθορά που έχει πλέον η κυβέρνηση και να πάρει κεφάλι ή να παρουσιαστεί ως μία σοβαρή εναλλακτική λύση. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα, ότι τα κόμματα που βρίσκονται στην αντιπολίτευση και έχουν ασκήσει και εξουσία στο παρελθόν φαίνεται να χάνουν δυνάμεις, αντί να ενισχύονται. Και σημειώστε, ότι βρίσκονταν ήδη πολύ πίσω.
Πολιτικά κερδισμένοι είναι μόνο οι λεγόμενοι αντισυστημικοί, για τους οποίους καλύτερα να μην καταγράψουμε, τί έχουν πει κατά καιρούς σε σχέση με το τί μπορεί να έχει πραγματικά συμβεί στην τραγωδία αυτή. Αμετροέπεια άνευ προηγούμενου, η οποία όμως έχουμε πει, ότι κατακλύζει τον πολιτικό διάλογο διεθνώς. Όσο πιο ό,τι νά’ ναι είναι αυτό που λες, τόσο ανεβαίνουν τα ποσοστά σου. Με αποτέλεσμα να γίνεται πραγματικός διαγωνισμός ανοησίας και χυδαιότητας, μιας και -δημοσκοπικά τουλάχιστον- αυτό φαίνεται, να έχει αποτέλεσμα.
Το γενικό συμπέρασμα είναι λοιπόν, ότι το πολιτικό μας σύστημα βρίσκεται σε άθλια κατάσταση και δεν μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση ολωσδιόλου. Και η απογοήτευση που αυτό δημιουργεί κάνει τους αμετροεπείς παλιάτσους να γιγαντώνονται και να είναι οι μόνοι που έχουν κέρδος από την όλη αναμπουμπούλα που δημιουργείται. Και δυστυχώς φαίνεται αυτοί να έχουν το πάνω χέρι και να παρασύρουν το σύνολο στο δικός τους γήπεδο.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι στη συζήτηση που γίνεται στη Βουλή οι με κατηγορούνται για συγκάλυψη και οι δε για εκμετάλλευση. Με αφορμή ένα γεγονός που είναι τραγικό και βύθισε όλη τη χώρα σε πένθος.
Πόσο πιο χαμηλά θα πέσουμε; Εύλογα θα αναρωτηθεί αυτό κανείς. Ας ελπίσουμε να πάρει τέλος ο κατήφορος, αν και δε φαίνεται να υπάρχει φως στο τούνελ, στο οποίο έχουμε εισέλθει εδώ και καιρό.
Βέβαια θα πρέπει να πούμε, ότι στη χώρα μας οι αμετροεπείς αυτοί μπορεί να εμφανίζονται με κέρδη σε επίπεδο ποσοστών, αλλά δεν έχουν φτάσει ακόμα στο σημείο να κυβερνήσουν, όπως γίνεται για δεύτερη στις Η.Π.Α. ή κοντά σε αυτό, όπως έγινε πρόσφατα στη Γερμανία και στη Γαλλία.
Πόσο λυπηρό είναι αλήθεια αυτό το φαινόμενο!
Αυτό λοιπόν που χρειάζεται, πριν να είναι και για μας αργά, είναι οι πραγματικά σοβαρές, και προπαντός δημοκρατικές, δυνάμεις να βγουν μπροστά και να δώσουν όραμα στον απογοητευμένο πολίτη. Πρωτίστως, όμως να τον οδηγήσουν στο να απαξιώνει την αμετροέπεια και τους αμετροεπείς.
Και ο ίδιος ο πολίτης βέβαια, τον οποίο οι εν συνόλω ανεπαρκείς πολιτικές δυνάμεις χαϊδεύουν διαχρονικά, έχει σοβαρή ευθύνη. Πρέπει επιτέλους να αναζητήσει πολιτικές επιλογές με επίπεδο και όχι αυτές που είτε θα τον εξυπηρετήσουν είτε θα του δώσουν μια βαλβίδα εκτόνωσης της οργής του. Διότι με τον τρόπο αυτό απλά ρίχνει νερό στο μύλο της αντίδρασης και το αποτέλεσμα είναι αυτό που περιγράφουμε ανωτέρω.
Εμείς λοιπόν από την πλευρά μας πρέπει πραγματικά να συνειδητοποιήσουμε, ότι οι πολιτικοί που έχουμε στείλει να διαλέγονται στο κοινοβούλιο είναι δικός μας αντικατοπτρισμός. Και επιτέλους να αναλογιστούμε, ότι η εικόνα μας αυτή μπορεί και να μην είναι και πολύ ωραία και ελκυστική.
*Ο Παναγιώτης Σκουρής είναι επίκουρος καθηγητής ευρωπαϊκού δημοσίου δικαίου στο Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, δικηγόρος και συνιδρυτής του δικηγορικού γραφείου AnP Legal Praxis (www.anplegal.gr).
