Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Ποια θα ήταν άραγε η τύχη ενός πολιτικού ηγέτη σε μία από τις πιο ισχυρές χώρες του πλανήτη, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, αν τυχόν ξεστόμιζε ότι δεν δίνει δεκάρα για τις αιτίες και την έκβαση της διαχρονικής ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης;
Θα ήταν εφικτό και πιθανό ένας επιτυχημένος και αθυρόστομος κολοσσός του επιχειρηματικού κόσμου να σχηματίσει κόμμα και να ανέλθει στην εξουσία με μόνο του εφόδιο ότι τα λέει έξω από τα δόντια, χωρίς προσχήματα και περιστροφές, ακριβώς όπως θέλει να τα ακούσει ο λαός; Θα ήταν ποτέ δυνατόν το δημοκρατικό πολίτευμα να εκφυλιστεί σε τόσο ισοπεδωτικό βαθμό ώστε το δικαίωμα ψήφου να συνδεθεί με μετρήσεις δεικτών νοημοσύνης και ευφυίας;
Θα μπορούσαν να υπάρξουν άνθρωποι που να επιθυμούν διακαώς να μετακομίσουν στον ψηφιακό κόσμο, έχοντας κατά κάποιον τρόπο απαρνηθεί την υπόστασή τους στον πατροπαράδοτο χειροπιαστό κόσμο; Κινδυνεύουν όντως τα κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα από την ανεξέλεγκτη επέλαση της Τεχνητής Νοημοσύνης; Πόσο πιθανή είναι η περίπτωση αναβίωσης του τρόμου ενός δυνητικού πυρηνικού ολέθρου. Οι σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας θα μπορούσαν να αγγίξουν το επίπεδο της μοιραίας για ολόκληρο τον πλανήτη ανάφλεξης; Η Ευρώπη κινδυνεύει από μια επανάληψη της χρηματοοικονομικής-τραπεζικής κρίσης; Υπάρχει περίπτωση το οικοδόμημα της ΕΕ να γκρεμιστεί σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και να επικρατήσει σαρωτικά ένας new age εθνικισμός; Η ποινικοποίηση του σεξουαλικού προσανατολισμού είναι ένα πιστευτό σενάριο του εγγύς ή απώτερου μέλλοντος;
Όλα τα παραπάνω σας ήχουν περισσότερο ή λιγότερο γνώριμα; Είναι μήπως ορισμένες από τις θεματικές που έχουν για τα καλά τρυπώσει στις συζητήσεις, ανησυχίες, φοβίες του σύγχρονου ανθρώπου; Αντανακλούν ορατούς ή ήδη τετελεσμένους κινδύνους της εποχής μας; Με διάφορους τρόπους και σε διάφορες παραλλαγές, ό,τι διαβάσατε στις προηγούμενες γραμμές έχει τεθεί ως ζήτημα, αναλυθεί και σχολιαστεί πριν έξι ολόκληρα χρόνια (σε γεωπολιτικό-οικονομοτεχνικό-πολιτικό-τεχνολογικό επίπεδο τα έξι χρόνια όχι απλώς δεν είναι σύντομο χρονικό διάστημα αλλά συνιστούν περίοδο ικανή να δρομολογήσει κοσμογονικές αλλαγές και εξελίξεις) πό την τηλεοπτική σειρά Years and Years (2019) του Ράσελ Ντέιβις, μια παραγωγή των BBC One και HBO, με τη θεσπέσια Έμα Τόμσον ως ερμηνευτική αιχμή του δόρατος, η οποία είναι πλέον διαθέσιμη και στην ελληνική πλατφόρμα Cinobo.
Ισορροπώντας ανάμεσα στην κοινωνική δυστοπία, το πολιτικό θρίλερ, τη μελλοντολογική παραβολή επιστημονικής φαντασίας, τη μαύρη κωμωδία και το οικογενειακό δράμα, το Years and Years αποδεικνύεται προφητικό και εύστοχο, μα πάνω απ’ όλα διορατικό και ενδελεχές. Σκιαγραφώντας μια κοινωνία και έναν κόσμο γεμάτο σύγχυση και πανικό, χωρίς συντεταγμένες και σημεία αναφοράς, όπου δεσπόζει μια πλήρης αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής και του δημόσιου διαλόγου, η εμπνευσμένη αυτή miniseries ανατέμνει τα χίλια κι ένα πρόσωπα του σημερινού απολιτίκ φανατισμού, αλλά και της πλήρους επικράτησης ενός ιδιότυπου λαϊκισμού που δεν αρκείται πλέον στη συμπληρωματική φλυαρία.
Σε μία από τις πιο χαρακτηριστικές στιχομυθίες της σειράς, ο χαρακτήρας που υποδύεται η Έμα Τόμσον (που ιδρύει ένα κόμμα με την επωνυμία The Four Star Party, παραπέμποντας στη λέξη F*** που τόλμησε να αρθρώσει σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση), δίνει μια απάντηση που οφείλουμε όλοι μας αναλογιστούμε σε έναν (υποτιθέμενα) εμβρόντητο δημοσιογράφο. Αποκρούοντας την κατηγορία τού πως τόλμησε να δηλώσει δημόσια πως οι ψηφοφόροι θα έπρεπε να υποβάλλονται σε τεστ IQ προτου τους δοθεί δικαίωμα να ψηφίσουν, η απάντησή της ακούγεται σαν νέμεσις για τη δική μας αδιαφορία και οκνηρία απέναντι στα όσα βλέπουμε να συμβαίνουν ολόγυρά μας: Δεν τα λέω εγώ αυτά. Τα λέτε εσείς, όταν βρίσκεστε και μιλάτε μεταξύ σας. Διότι έτσι ακριβώς είναι. Ορισμένα από τα τρελά, φρικτά και απίστευτα που βλέπουμε να εκτυλίσσονται ερήμην μας, δεν προέκυψαν ακριβώς ερήμην μας. Ορισμένα εξ αυτών τα αναφέραμε μεταξύ σοβαρού και αστείου, τα αποδεχτήκαμε όταν πρωτακούστηκαν, τα εκθρέψαμε με χίλιους κι έναν τρόπους…
