Γράφει ο Γιώργος Παπαδημητρίου
Αξιολόγηση ***1/2
Σκηνοθεσία: Στάνλεϊ Ντόνεν
Παίζουν: Όντρεϊ Χέπμπορν, Κάρι Γκραντ, Γουόλτερ Ματάου, Τζέιμς Κόμπερν
Διάρκεια: 115′
Μεταφρασμένος τίτλος: «Ραντεβού στο Παρίσι»
Ο σκηνοθέτης του θρυλικού «Τραγουδώντας στη βροχή» Στάνλεϊ Ντόνεν, εν έτει 1962, δέκα χρόνια δηλαδή μετά το χορό του ερωτευμένου Τζιν Κέλι υπό καταρρακτώδη βροχή, αναλαμβάνει την μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του θεατρικού έργου «The unsuspected Wife», των Πίτερ Στόουν και Μαρκ Μπεμ, οι οποίοι μάλιστα θα υπογράψουν και το κινηματογραφικό σενάριο. Το τελικό αποτέλεσμα ένα από τα πιο κυριότερα δείγματα εκείνης της ιδιότυπης σύζευξης ειδών που ευδοκίμησε στα 60’s, ένα εύγεστο μείγμα φάρσας, αστυνομικού μυστηρίου και κοσμοπολίτικης ρομαντικής κομεντί. Ο πρωτότυπος τίτλος θα μπορούσε να αποδοθεί ως «αίνιγμα» ή ως «γρίφος», ακριβώς δηλαδή αυτό που καλείται να λύσει η κεντρική μας ηρωίδα, μόνη και απροστάτευτη, έρμαιο στα χέρια αδίστακτων αρσενικών αρπακτικών, ικανών να φτάσουν ως τα άκρα. Σταδιακά όμως, θα μετατραπεί σε αυτό που περιγράφει η ελληνική απόδοση του τίτλου, ένα ραντεβού μακράς διαρκείας, σκαμπρόζικο και θανατηφόρο, γλυκό και επικίνδυνο. Μια μάχη επιβίωσης ενός ανυπεράσπιστου θηλυκού, έτοιμου και πρόθυμου ανά πάσα στιγμή να εμπιστευθεί και να εξαπατηθεί, κυνηγώντας το δικό της θησαυρό συναισθηματικής φύσης, αφήνοντας το πρακτικό σκέλος της υπόθεσης στους καθ’ ύλην αρμόδιους άνδρες. Τα αρσενικά τρέχουν πέρα δώθε, σκοτώνουν και σκοτώνονται για τα λεφτά, αντί να κυνηγούν τον έρωτα. «Είναι τρελοί αυτοί οι άνδρες», μοιάζει να αναφωνεί η απελπισμένη μας ηρωίδα.
Ο ελληνικός τίτλος επιλέγει την περίφραση αντί για τη μετάφραση και πέφτει διάνα και σε ένα δεύτερο σημείο, το Παρίσι. Με μόνιμο φόντο λοιπόν τη γαλλική πρωτεύουσα, ο Ντόνεν πλάθει ένα ατελείωτο γαϊτανάκι εξαπατήσεων και παρεξηγήσεων, ανατροπών, ψεμάτων και διπροσωπιών. Οι μαγευτικές εικόνες της πόλης κατακλύζουν την οθόνη και ανά στιγμές μάλιστα αντιστρέφουν τους κανόνες του παιχνιδιού. Από όμορφο φόντο για τα επί της οθόνης δρώμενα μετατρέπονται σε πρωταγωνιστές που πλαισιώνονται από ηθοποιούς. Κατά τα λοιπά, έχουμε γρήγορο και τσαχπίνικο ρυθμό, χιτσκοκικού τύπου μοντάζ και ντεκουπάζ, ευφυείς διάλογους και μία μόνιμη κωμική διάθεση να διαπερνά τη ραχοκοκαλιά των δρώμενων, ακόμη και στις σκηνές που προσομοιάζουν σε θρίλερ ή σε αστυνομική περιπέτεια. Η feel-good διάθεση δεν θέλει χαρούμενες πολύχρωμες φατσούλες, αποβλακωμένα χαμόγελα, καταιγισμό από σεξουαλική αστεία που αποπνέουν καταπίεση. Θέλει στιλ και άνεση, παράστημα και νάζι. Το συστατικό στοιχείο όμως που χαρίζει την τελική ώθηση, που προσδίδει εκείνη την ανεπαίσθητη αριστοκρατική αύρα, η οποία δεν μπορεί να εξηγηθεί ακριβώς με λόγια, δεν μπορεί να αποδοθεί ακριβώς με όρους, φαντάζομαι το γνωρίζετε όλοι.
Ένα πρόσωπο άφθαρτο στο χρόνο, ένα χαμόγελο διαχρονικό και σύμφυτο με την αδιόρατη εκφραστική μαγεία αυτής της τέχνης. Η Όντρεϊ Χέπμπορν καταπίνει τις όποιες αντιστάσεις του θεατή, απορροφά κάθε βλέμμα που τολμά να ξεστρατίσει, παραδίδει παντοτινά μαθήματα κομψότητας και χάρης. Ο Κάρι Γκραντ στα 59 του χρόνια μοιάζει πιο γοητευτικός και ρωμαλέος από ποτέ, σαγηνεύει και σαγηνεύεται, εκστομίζει θανατηφόρες ατάκες σε ρυθμό πολυβόλου, βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά από όσα ξέρουμε και δείχνει να το απολαμβάνει. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο λοιπόν, σε συνδυασμό με τις έξοχες παρουσίες του Γουόλτερ Ματάου και του Τζέιμς Κόμπερν, δημιουργεί αυτή τη μόνιμη αίσθηση λανθάνουσας φάρσας, αυτή τη χροιά κωμωδίας που υπονομεύει ανεπιτήδευτα τη σοβαροφάνεια της πλοκής και της εικόνας, δίχως να εκτρέπεται σε υπερβολές. Ανάλαφρο αλλά όχι ρηχό, μία δροσερή κινηματογραφική ρουφηξιά σαν καλοκαιρινή νυχτερινή βόλτα με αεράκι.
