Του ΣΩΤΗΡΗ ΜΠΑΜΠΑΤΖΙΜΟΠΟΥΛΟΥ
(A Walk among the Tombstones)
Αξιολόγηση: Ο Λίαμ Νίσον τρώει τον Τσακ Νόρις λάχανο
Σκηνοθεσία: Σκοτ Φρανκ
Παίζουν: Λίαμ Νίσον, Νταν Στίβενς, Ντέιβιντ Χάρμπορ
Διάρκεια: 114΄
Ο Λίαμ Νίσον είναι ο Ματ Σκάντερ. Μια τυραννισμένη ψυχή που βολοδέρνει σε σκοτεινά τοπία κάνοντας χάρες σε σκοτεινούς ανθρώπους. Βλέπετε, ο Ματ Σκάντερ ήταν κάποτε ένας ικανός αστυνομικός, αλλά όταν μια μέρα με κακό κάρμα πυροβολήσε τρεις ληστές, μια από τις σφαίρες χτύπησε έναν περαστικό. Έτσι ο Ματ Σκάντερ έχασε τη δουλειά του (οι αστυνομικοί μάλλον χάνουν τη δουλειά τους μόνο στις ταινίες) και από τότε δουλεύει μόνος του, δίχως άδεια, κυνηγώντας ή μάλλον τρέχοντας από τα φαντάσματα του παρελθόντος που δεν χαρίζουν κάστανα σε κανέναν. Η τελευταία του υπόθεση φαίνεται πιο ζόρικη από ποτέ. Ένας έμπορος ναρκωτικών ζητάει εκδίκηση για την απαγωγή και το θάνατο της γυναίκας του και ο Ματ Σκάντερ είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να επαναφέρει (ή όχι) την τάξη στον πλανήτη γη.
Ακόμα δυσκολεύομαι να χωνέψω τη στροφή στην καριέρα του 62χρονου πλέον Λίαμ Νίσον. Όταν πριν από 21 χρόνια πρωταγωνιστούσε ως Σίντλερ στην ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ, με το ευγενικό του πρόσωπο και τα μελωμένα του μάτια, δεν μπορούσα με τίποτα να φανταστώ ότι κάποτε θα εξελισσόταν σε έναν από τους σκληρότερους μπάσταρδους του κινηματογράφου. Η επιτυχία του στις ταινίες δράσης είναι πρωτοφανής, αλλά για να λέμε την αλήθεια (τα ψέματα δεν μας άρεσαν ποτέ) δεν είναι διόλου παράλογη. Μετά τη τεστοστερόνη και τα στεροειδή της δεκαετίας του 80 με τους φουσκωτούς ομοφοβικούς ήρωες (βλέπε Σταλόνε και σία), τους πιο ραφιναρισμένους ήρωες της δεκαετίας του 90 με λιγότερα μούσκουλα και περισσότερο αυτοσαρκασμό (βλέπε Μπρους Γουίλις), τους γοητευτικούς ασχημομούρηδες του 2000 που κινούνται μεταξύ πολεμικών τεχνών και γυμναστηρίου (βλέπε Βιν Ντίζελ και φυσικά τον ένα και μοναδικό Τζέισον Στέιθαμ), ο λαός ήθελε κάτι καινούριο.
Και αυτό το κάτι καινούριο είναι η ανθρώπινη διάσταση. Ο Λίαμ Νίσον δεν έχει κοιλιά σαν μπάρα σοκολάτας (δηλαδή με έξι διαγραφόμενους κοιλιακούς) ούτε είναι γρήγορος ούτε καν είναι νέος. Έχει πατήσει τα εξήντα και λειτουργεί με την εμπειρία (οκέι, αυτό δεν είναι και τόσο πρωτότυπο), με την τόλμη, την αποφασιστικότητα και κυρίως με το ένστικτο. Είναι πονηρός, το μυαλό του στροφάρει, ξέρει να ντύνεται και παίρνει τη σωστή απόφαση στη σωστή στιγμή. Κυρίως, όμως, είναι ευάλωτος. Αυτό που σε κερδίζει στην περσόνα του ήρωα του Λίαμ Νίσον, είναι αυτό το μελαγχολικό βλέμμα που δεν λέει να φύγει από το πρόσωπό του. Σαν να κουβαλάει βάσανα αιώνων. Σαν να φέρει τις αμαρτίες όλων των προηγούμενων κινηματογραφικών ηρώων. Σαν να μη θέλει να βρίσκεται εκεί που βρίσκεται, αλλά κάπου αλλού, κοντά σε ένα πηγάδι να καπνίζει ένα τσιγάρο και να χύνει ένα δάκρυ για τη γυναίκα που ερωτεύτηκε στα τριάντα του.
Η ταινία «Το μονοπάτι του θανάτου» ταιριάζει άψογα σε αυτήν την περσόνα, καθώς υπάρχει μια διάχυτη ατμόσφαιρα νουάρ. Αυτό είναι το ενυδρείο του ήρωα του Λίαμ Νίσον. Αυτό χρειάζεται. Μια νουάρ ατμόσφαιρα για να ανασάνει. Διότι στο νουάρ όλες οι καταδικασμένες και ξοφλημένες ψυχές, οι παράταιροι και οι περιθωριακοί, οι τελευταίες τρύπες του ζουρνά όλου του πλανήτη, μπορούν να ανασάνουν συντροφικά.
