Η Θεατρική Ομάδα Νέων "Άγ. Πορφύριος ο Μίμος " θα παρουσιάζει το έργο του Λουίτζι Πιραντέλλο "Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε" σε σκηνοθεσία Ιωάννη Νικόλτσιου 26 και 27 Μαΐου και ώρα 21:00 στο θέατρο του Πολυδύναμου Εκκλησιαστικού κέντρου «Προκόπειο» (Καραμαούνα 29) και 9,10 Ιουνίου και ώρα 21:00 στο θέατρο Μελίνα Μερκούρη (Μεταμορφώσεως 7-9).
Αντί εισόδου οι θεατές θα μπορούν να προσφέρουν τρόφιμα τα οποία θα διατεθούν για το φιλανθρωπικό έργο της Μητρόπολης Καλαμαριάς.
Λίγα λόγια για το έργο
Η ζωή στη μικρή πόλη έχει αναστατωθεί από την έλευση μιας παράξενης οικογένειας. Οι αλλόκοτες συνήθειες της έχουν κινήσει την περιέργεια των κατοίκων. Το μυστήριο γύρω από αυτήν έχει εγείρει ερωτήματα που ζητούν αγωνιωδώς απαντήσεις. Ποια είναι η πραγματική σύζυγος του κ. Πόντζα; Μήπως η κόρη της κ.Φρόλας έχει πεθάνει; Που κρύβεται λοιπόν η αλήθεια; Και μέχρι που θα έφταναν για να την ανακαλύψουν οι ήρωες μας;
Σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής του τα έργα του άρχισαν να περιστρέφονται γύρω από το «τραγικό παιχνίδι της υποκειμενικότητας κάθε αλήθειας». Ένα χαρακτηριστικό έργο του Πιραντέλλο είναι το «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε». Οι ήρωες του μέσα από τις ιλαροτραγιακές σκηνές που εκτυλίσσονται, αιωρούνται ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό και περνούν από τη μυθοπλασία στην αμφισβητούμενη αλήθεια. Επιδίωξε μέσα από το έργο να αποδείξει πως λόγω της ενασχόλησης μας με τον εαυτό μας και την προσπάθεια προβολής του εαυτού μας στους άλλους, αδυνατούμε να κατανοήσουμε αντικειμενικά την προσωπικότητα οποιουδήποτε άλλου. Το «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε» είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Το εμπνεύσθηκε από την ιστορία ενός άνδρα, της γυναίκας του και της πεθεράς του, οι οποίοι έχασαν όλα τα χαρτιά τους σε ένα σεισμό και άρχισαν να διηγούνται ιστορίες που δε μπορούσαν να αποδειχτούν. Έτσι, συνδύασε τις δύο ιστορίες, του συζύγου και της πεθεράς, σε ένα θεατρικό έργο. Πολλοί θεωρούσαν όμως ότι άντλησε την έμπνευση του από το γεγονός πως o ίδιος προσπαθούσε να πείσει τους γύρω του ότι η γυναίκα του είναι τρελή, ενώ πίστευαν τρελό τον ίδιο. Τον γοήτευε η αβεβαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και επηρεασμένος από την χρόνια ψυχική ασθένεια της γυναίκας του, τον μάγευε το γεγονός πως εκείνη ακροβατούσε μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Η γυναίκα του Πιραντέλλο κατρακύλησε στην τρέλα λόγω των σοβαρών οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε ο πατέρας της. Η οικονομική αυτή καταστροφή είχε προκληθεί από μία πλημμύρα. Αντίστοιχα στο «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε», τα συναισθηματικά τραύματα προκαλούνται από έναν σεισμό. Κατά κόρον στα έργα του κυριαρχεί η αβεβαιότητα, καθώς οι ήρωες του Πιραντέλλο ακροβατούν σε ένα σχοινί μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Οι θρύλοι της Σικελίας βρίθουν από παρόμοιες ιστορίες στις οποίες οι άνθρωποι χάνουν την αίσθηση του ποιοι είναι και συμπεριφέρονται με εξωφρενικό τρόπο. Στην Πιραντελλική δραματουργία δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια, παρά μόνο ένα παιχνίδι ρόλων και «η ανάγκη να εξαπατούμε αδιάκοπα τον εαυτό μας δημιουργώντας μια πραγματικότητα μια για τον καθένα και ποτέ την ίδια για όλους, που αποδεικνύεται κάθε τόσο μάταιη και φανταστική», όπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας. Η καλλιτεχνική φύση του Πιραντέλλο διαμορφώθηκε από τη σύνθεση δύο διαφορετικών πολιτισμικών ρευμάτων. Το Τζιρτζέντι της Σικελίας όπου και γεννήθηκε, ασκούσε έντονα την επίδραση του Ισλάμ και είχε περισσότερο αραβικό παρά ευρωπαϊκό χαρακτήρα. Στη συνέχεια σπούδασε στη Βόννη όπου μαγεύτηκε από τα μεγάλα κινηματα ιδεών και τέχνης της Αυστρίας και της Γερμανίας και από το κίνημα του συμβολισμού. To έργο ανέβηκε για πρώτη φορά στις 18 Ιουνίου 1917 στο θέατρο Olimpia του Μιλάνο από τον θίασο του Βιρτζίνιο Τάλλι. Στην πρεμιέρα, όταν υψώθηκε η αυλαία και εμφανίστηκε ο συγγραφέας, προκάλεσε στον κόσμο ζωηρά χειροκροτήματα και επευφημίες, ενώ κάποιοι άλλοι εξοργίστηκαν με το τέλος του έργου. Ένας θεατής πέταξε την καρέκλα του στη σκηνή, η οποία προσγειώθηκε μπροστά ακριβώς από τον Πιραντέλλο. Εκείνος πήρε την καρέκλα, κάθισε και είπε: «Σας ευχαριστώ πολύ, η μέρα μου σήμερα ήταν πολύ κουραστική».
Ο Πιραντέλλο στον πρόλογο του έργου του γράφει:» Νομίζω πως η ζωή είναι μία πολύ θλιβερή φάρσα. Γιατί έχουμε μέσα μας -χωρίς να μπορούμε να ξέρουμε πως, γιατί κι από που- την ανάγκη να εξαπατούμε αδιάκοπα τον εαυτό μας, δημιουργώντας μία πραγματικότητα (μία για τον καθέναν και ποτέ την ίδια για όλους) που κάθε τόσο αποδεικνύεται ότι είναι μάταιη και φανταστική. Όταν ένας άνθρωπος ζει, ζει και δεν φαίνεται. Λοιπόν, κάντε έτσι ώστε να φαίνεται, δείξτε τον την ώρα που ζει υπό το κράτος των παθών του. Βάλτε μπροστά του έναν καθρέφτη. Τότε ή μένει κατάπληκτος από την όψη του ή στριφογυρίζει τα μάτια του για να μην δει τον εαυτό του ή έξω φρενών φτύνει την εικόνα του ή οργισμένος δίνει μία γροθιά για να την καταστρέψει. Κι αν έκλαιγε δεν μπορεί πια να κλάψει. Κι αν γελούσε δεν μπορεί πια να γελάσει άλλο. Μια φορά, κάτι δυσάρεστο θα είναι το αποτέλεσμα. Αυτό το δυσάρεστο είναι το Θέατρό μου.»
Λίγα λόγια για την Ομάδα
«Η θεατρική ομάδα «Άγιος Πορφύριος, Ο Μίμος» συγκροτήθηκε το 2005 αρχικά από νέους της ενορίας του Αγίου Παντελεήμονος Καλαμαριάς. Σύντομα όμως η δημιουργική της εμβέλεια επεκτάθηκε και εκτός των συνόρων της και εδώ και πολύ καιρό αγκαλιάζει νέους από την ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης που επιθυμούν να την πλαισιώσουν. Για έντεκα συναπτά έτη πορεύτηκε ως Θεατρική Ομάδα «Άγιος Παντελεήμων» και το 2016 ανέλαβε τα σκήπτρα της επίσημης Θεατρικής Ομάδας της Ιεράς Μητρόπολης Καλαμαριάς με το όνομα «Άγιος Πορφύριος, Ο Μίμος».
Όλα αυτά τα χρόνια, τα μέλη της Ομάδας εργάζονται ακάματα με αστείρευτη αγάπη και παραδειγματική αφοσίωση στο θέατρο και την εν γένει καλλιτεχνική δημιουργία προκειμένου να ανεβάσουν παραστάσεις που πέρα από την προσωρινή τέρψη, θα αναμοχλεύσουν τον κριτικό προβληματισμό και θα εγείρουν υπαρξιακά ερωτήματα, αγγίζοντας τις εσώτερες ψυχικές και συναισθηματικές χορδές των θεατών. Εάν κρίνουμε δε από τη θερμότατη ανταπόκριση του κοινού, αισθανόμαστε ότι έως σήμερα έχουμε προσεγγίσει το στόχο μας και αυτό αποτελεί υψίστη ηθική δικαίωσή μας, για την οποία επιθυμούμε και από αυτό το σημείο να σας ευχαριστήσουμε από καρδιάς. Η αποδοχή αυτή μας συγκινεί και μας προτρέπει να ανεβάζουμε κάθε φορά τον πήχη ακόμη ψηλότερα.
Μέχρι σήμερα, η Ομάδα μας έχει ανεβάσει τις εξής παραστάσεις:
Μέχρι σήμερα έχει παρουσιάσει τις παραστάσεις:
«Η χρυσή πόλη»(2005-2006),
«Αλίμμονο στους νέους»του Αλέκου Σακελάριου (2007),
«Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιου» του Ιάκωβου Καμπανέλλη (2008),
«Τριαλαλί , τριαλαλό!Παραμύθι αρχινώ!» Παιδική παράσταση διασκευή του πληγωμένου γίγαντα της Νικόλτσιου Στέλλας (2009)
«Ένας βλάκας και μισός» (2009) & «’Ζητείται ψεύτης»(2010) του Δημήτρη Ψαθά,
«Αχ αυτά τα φαντάσματα» του Εντουάρντο ντε Φιλίππο (2011),
«Ο Αρχοντοχωριάτης» του Μολιέρου (2012) ,
«Ρινόκερος» του Ιονέσκο (2013),
«’Με τα δόντια» του Θόρντον Ουάιλντερ (2014),
«Και ζήσαν αυτοί καλά ..;» της Νίκης Δεδούση (μέλος της θεατρικής ομάδος) (2015) ,
«Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα» του Κάρολου Ντίκενς (2016) ,
«Οι γερμανοί ξανάρχονται» του Αλέκου Σακελάριου (2017) ,
«Πανχελωνιακός εναντίον Λαγουδένιας λαίλαπας» του Ευγένειου Τριβιζά (2017) Σε συνεργασία με την θεατρική ομάδα Εγενήθημεν».
