Στο σκαμνί οι υπόλογοι για την εξαθλίωση της χώρας
Άρθρο του Άγγελου Κολοκοτρώνη
Υποψήφιου Βουλευτή Α΄ Θεσσαλονίκης - ΛΑ.Ο.Σ.
Δύο εκατομμύρια Έλληνες είναι αντιμέτωποι με την χρεοκοπία, σύμφωνα με στοιχεία της ελληνικής στατιστικής αρχής. Ακόμη, μόνο το πρώτο τρίμηνο του 2012 έβαλαν λουκέτο 627 βιοτεχνικές επιχειρήσεις της Θεσσαλονίκης, ήτοι περίπου 20 την ημέρα.
Όσον αφορά τους μισθούς και τις συντάξεις η συνεχής αφαίμαξη έπληξε ανεπανόρθωτα την αγοραστική δύναμη με παρενέργειες στον τζίρο και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Σε μια χώρα που το 50% των εργαζομένων κερδίζει λιγότερα από 1000 ευρώ το μήνα, εξακολουθεί να πληρώνει τα αγαθά που αγοράζει σε τιμές Βρυξελλών. Συνεπώς, Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΛΑ ΚΡΑΤΕΙ.
Σε ένα τέτοιο κλίμα οι κυβερνήσεις των πολιτικών του Βενιζέλου-Παπανδρέου και του συρόμενου Σαμαρά ακολούθησαν την εύκολη λύση της επιβολής περικοπών, αντί τη λήψη μέτρων, ώστε να ξεφύγει η Ελλάδα από την τελευταία θέση στην προσέλκυση επενδύσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ούτε κατάφεραν να θέσουν σε λειτουργία τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς, με αποτέλεσμα από τα 8,22 δις. Ευρώ που επιδικάστηκαν υπέρ του Δημοσίου στα φορολογικά δικαστήρια μέχρι σήμερα να έχουν εισπραχθεί μόλις 615,28 εκατ. Ευρώ.
Όσο κι αν η πολιτική ζωή έχει τρωθεί και η οικονομική δραστηριότητα έχει βαλτώσει ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός, ως υγιής πολιτική δύναμη, πιστεύει ότι οι πολιτικοί αυτήν την ύστατη τώρα θα αναλογιστούν τις ευθύνες τους και θα πράξουν το εθνικά ορθό.
Προέχει, βέβαια, να προωθηθεί ο αναπτυξιακός νόμος και το ΕΣΠΑ και να προχωρήσει η αναδιάρθρωση των ελεγκτικών και φοροεισπρακτικών μηχανισμών. Κυρίως, όμως, προέχει να εξυγιανθεί το πολιτικό τοπίο.
Για να στηριχθούν εφαρμόσιμες λύσεις άμεσης απόδοσης οφείλει η εκάστοτε κυβέρνηση να είναι λιγότερο αλαζονική και περισσότερο ανοιχτή στις προτάσεις που κατατίθενται από την αντιπολίτευση και η αντιπολίτευση, αναθεωρώντας την πρακτική του «όχι σε όλα», με πνεύμα συνεργασίας να στηρίζει ενίοτε την όποια κυβέρνηση, εφ’ όσον κρίνει ότι κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση.
Τα δύο κόμματα εξουσίας έμπρακτα να αναλάβουν τις ευθύνες τους για τις οικονομικές διαπλοκές τους στο παρελθόν και να σταματήσουν να προσφεύγουν σε συμψηφισμούς παρανομιών.
Να δομηθεί ένα ευέλικτο και λειτουργικό κράτος που δε θα ανέχεται τις κάθε λογής ανομίες: αναξιοκρατικές προσλήψεις ημετέρων, αυτιστικές συνδικαλιστικές συντεχνίες, διαπλεκόμενους επιχειρηματίες, να λειτουργούν σε καθεστώς ημιπαρανομίας, δημιουργώντας συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού για τις νομοταγείς επιχειρήσεις.
Τέλος, όμως, ιστορικές ευθύνες έχει και η αριστερά, που δαιμονοποίησε το επιχειρείν και το κέρδος, εξισώνοντας λίγο έως πολύ τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες με τα μεγάλα πολυεθνικά συμφέροντα. Που στήριξε πρακτικές ακραίων απεργιακών εκφράσεων με κύριο στόχο το συντεχνιακό συμφέρον. Και που υποστήριξε την ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ, όπου όλοι δικαιούνται την ίδια αμοιβή ανεξάρτητα απόδοσης.
Αντίθετα λοιπόν από την θέση του ΚΚΕ ότι «το ζήτημα δεν είναι να αλλάξει η κυβέρνηση, αλλά να αλλάξει η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία», ζητούμενο είναι, όπως στην Πολιτεία του Πλάτωνα, να διοικούν οι ΑΡΙΣΤΟΙ, απ’ όποια κοινωνική τάξη και αν προέρχονται.
