Στην Τουρκία έσπασε μια «βιτρίνα». Η βιτρίνα αυτή αφορούσε το «οικονομικό θαύμα» της γείτονος χώρας, υπό την πρωθυπουργία του Ερντογάν. Όπως όλα τα οικονομικά θαύματα, έτσι και αυτό έκρυβε από πίσω του ανισότητα, πενιχρές εργασιακές συνθήκες και περιορισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τα επεισόδια έχουν τις ρίζες τους στις κοινωνικό-οικονομικές ανισότητες του πληθυσμού, αλλά και στις ιδεολογικές διαφορές ανάμεσα στους παραδοσιακά προοδευτικούς κεμαλιστές και τους υποστηρικτές του συντηρητικού και ισλαμιστή τούρκου πρωθυπουργού.
Στην Ελλάδα όμως ζούμε την αρχή μιας νέας βιτρίνας. Καθημερινά τη βλέπουμε να οικοδομείται πάνω στα θεμέλια του οικονομικού κυνικού λόγου, ο οποίος συνεχώς διαχωρίζει τη θέση του όλο και περισσότερο από την κοινωνία. Η χώρα μας απλά επιπλέει σε ένα βουνό από χρέη και οι πολιτικοί προσπαθούν να ορίσουν και τα καλά και τα κακά των ημερών μέσα από δείκτες και νούμερα. Εξ ου και οι προσπάθειες για την προώθηση μιας ιστορίας επιτυχίας (success story) στους πολίτες, για να αντιστραφεί το κακό κλίμα. Μακάρι το κλίμα βέβαια να ήταν το πραγματικό πρόβλημα των πολιτών! Από ό,τι βλέπουμε καθημερινά το κλίμα στην Ελλάδα είναι ωραιότατο και μάλλον το μόνο όμορφο στοιχείο που έμεινε στη χώρα μας.
Εκτός αν το success story δεν απευθύνεται μόνο στους πολίτες για να τους θαμπώσει, αλλά και στις διεθνείς αγορές. Μήπως αυτός είναι ο τρόπος της κυβέρνησης να πείσει τους ξένους ότι η Ελλάδα ανακάμπτει και αλλάζει το οικονομικό κλίμα γύρω από τη χώρα μας; Αχ, νάτο αυτό το κλίμα, εμφανίστηκε ξανά. Δυστυχώς όμως, οι ξένοι δανειστές και επενδυτές έχουν πλέον καταλάβει ότι το ελληνικό οικονομικό κλίμα είναι ξερό, στεγνό και έτσι προβλέπεται να παραμείνει. Όπως και σε κάθε άλλη χώρα δηλαδή, που δανείζεται για να επιβιώσει.
Αυτό που όμως είναι ανθηρό, είναι το ελληνικό έδαφος και υπηρεσίες για επενδύσεις. Εδώ υπάρχει ένας διαχωρισμός ανάμεσα στην ελληνική οικονομία και τις ευκαιρίες ξένων επενδυτών στην Ελλάδα. Δηλαδή η Ε.Ε. θέλει την ελληνική οικονομία να μπορεί να σταθεί στα πόδια της, για να μην χρειάζεται δανεισμούς από τη μία και να μπορεί να καταναλώνει γερμανικές εξαγωγές από την άλλη. Επίσης είναι πολύ βολικό να πετύχει η συνταγή διάσωσης της Ελλάδας, έτσι ώστε να μπορεί να δώσει το χάπι της λιτότητας και σε άλλες παραπαίουσες οικονομίες. Η άλλη πλευρά είναι ότι η Ελλάδα, σε αυτή τη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη στην οποία υπόκειται στην εποχή των μνημονίων, αποτελεί ένα Ελ Ντοράντο για όσους θέλουν να αγοράσουν ή να χτίσουν υπηρεσίες. Ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων υπηρεσιών, πώληση δημόσιων χώρων και ξεπούλημα εθνικού πλούτου, είναι οι ευκαιρίες που παρουσιάζονται σε ξένους επενδυτές.
Αυτή είναι λοιπόν η δική μας βιτρίνα, η οποία αποτελείται από δανεισμούς για να επιβιώσουμε και πώληση του δημοσίου, περιμένοντας μήπως ξαναχτίσουμε την οικονομία μας στο μέλλον, πάνω σε διαφορετικές – πιο νεοφιλελεύθερες βάσεις. Το θέμα όμως είναι πρώτον τι γίνεται στην πορεία αυτής της μετάλλαξης: Ποιοι έχασαν, ποιοι χάθηκαν, ποιοι αφομοιώθηκαν και ποιοι αντέδρασαν. Με τι κόστος γίνεται αυτή η οικονομική αλλαγή και με τι σεβασμό στον άνθρωπο και τα δικαιώματα του; Κυρίως, όμως μπορεί να αντέξει η κοινωνία αυτές τις αλλαγές; Μέχρι τώρα πάντως, οι Έλληνες πολίτες έχουν δείξει αξιοθαύμαστη υπομονή και σθένος σε όλες αυτές τις κακουχίες και αυτό είναι άξιο απορίας.
Εξίσου όμως μετράει και το αποτέλεσμα, δηλαδή σε τι θα μετατραπεί η Ελλάδα τις επόμενες δεκαετίες, των επόμενων γενεών. Ίσως το όραμα ξένων και ντόπιων πολιτικών ελίτ να αφορά μια ελληνική Σιγκαπούρη, ως νότιο άκρο της Ε.Ε., μαζί με την επίσης μεταλλασσόμενη Κύπρο. Ένα λιμάνι επενδύσεων με ανοιχτή οικονομία και ακρογωνιαίο λίθο τον τουρισμό. Μια χώρα στην οποία η πολιτική, τα εργασιακά δικαιώματα θα περιθωριοποιηθούν και θα θυσιαστούν τα πάντα στο βωμό της οικονομικής ανάπτυξης. Να το παραδεχτούν ανοιχτά τουλάχιστον, να ξέρουμε τουλάχιστον να εξασκήσουμε τα κινεζικά μας. Να ξέρουν από την άλλη και αυτοί, τι να περιμένουν αν σπάσει ποτέ αυτή η βιτρίνα, μην την πατήσουν σαν τους γείτονες…
