Παιδεία απαίδευτη

Του Γρηγόρη Μυστιλιάδη Ήταν, αν δεν κάνω λάθος, σε μια φωτογραφία από έναν τοίχο στην Πάντειο, λίγο μετά τη Μεταπολίτευση, που είχα διαβάσει το σύνθημα «Τι λες; Αλλάζουμε νεύρωση;» Σκοπός του ανώνυμου ποιητή – φοιτητή ήταν προφανώς να καταδείξει τη φαιδρότητα του ελληνικού ταμπεραμέντου. Το πόσο εύκολα πηδάμε από το ένα θέμα στο άλλο, και όλα αυτά μάλιστα μας φαίνονται τόσο σοβαρά και ανοικτά σε αιώνιες συζητήσεις και αναλύσεις. Τότε μάλλον αναλογούσε ένα θέμα σε κάθε μήνα, στην εποχή μας πια η αναλογία έχει μάλλον αλλάξει σε ένα θέμα τη βδομάδα. Ωστόσο παραμένουμε πιστοί στη μεθοδολογία μας : Πανικός, χαβαλές και κουβέντα, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Αυτή την εβδομάδα, λοιπόν, αλλάξαμε νεύρωση και γυρίσαμε σε μια από τις αγαπημένες μας : την Παιδεία. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν αγκάθι το εκπαιδευτικό για οποιαδήποτε κυβέρνηση. Και με δεδομένο ότι δύσκολα μπορεί να κριθεί κάποια από τις κυβερνήσεις των τελευταίων 20 ετών επιτυχημένη, θα πίστευε κανείς ότι η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά το κράτος. Με μια ματιά στο παρελθόν του καθενός μας, ωστόσο, ε, και οι εκπαιδευτικοί το έχουν κάνει το κομμάτι τους. Όπως άλλωστε θα άρμοζε σε ένα δημόσιο υπάλληλο που σέβεται τον εαυτό του. Όχι όλοι, φυσικά. Αλλά για κάθε εμπνευσμένο καθηγητή που είχα στη ζωή μου, είχα και έναν αδαή, βαριεστημένο αργόσχολο. Και η αναλογία καταγράφεται άκρως επιεικώς. Πάμε στο σήμερα. Εκπαιδευτικοί και κράτος, για άλλη μια φορά σε ανοιχτή κόντρα. Κάθε πλευρά με τα επιχειρήματά της, κάθε μια με τα προβλήματα και τις προτάσεις της. Θέλω να πιστεύω ότι το πρόβλημα των εκπαιδευτικών δεν είναι οι 2 επιπλέον ώρες εργασίας που θέλει αν προσαρμόσει στο εβδομαδιαίο ωράριό τους η κυβέρνηση. Και επειδή θέλω να το πιστεύω, θα πιστέψω και τα όσα διάβασα επί του θέματος στη χτεσινή επιστολή που απέστειλε η ΕΛΜΕ Εύβοιας, απευθυνόμενη προς γονείς και κηδεμόνες. Το πρόβλημα, λοιπόν, για τους εκπαιδευτικούς είναι οι υποχρεωτικές μεταθέσεις και το γεγονός ότι, με την αύξηση αυτή των 2 ωρών, θα χάσουν τη δουλειά τους κάπου 10.000 συμβασιούχοι. Κάπου εδώ έρχεται η απάντηση του Υπουργείου. «Το Π.Δ. των αναγκαστικών μεταθέσεων των υπεράριθμων εκπαιδευτικών ορίζει μόνον τη διαδικασία και τα κριτήρια υποχρεωτικής μετάθεσης (δύναται υποχρεωτικά να μετατεθεί καθηγητής υπεράριθμος, που διδάσκει δηλαδή λιγότερο από 12 ώρες εβδομαδιαίως και εφόσον η προϋπηρεσία του είναι μικρότερη από 12 χρόνια), ενώ η νομοθετική ρύθμιση για τις αναγκαστικές μεταθέσεις έχει ψηφιστεί από το Νοέμβριο του 2012». Συνεχίζοντας, η θέση του Υπουργείου είναι ότι αυτή η απόφαση ελήφθη γιατί διαπιστώθηκε πως μόνο τη σχολική χρονιά 2012-13, 5.500 εκπαιδευτικοί σε όλη τη χώρα εργάστηκαν λιγότερο από 12 ώρες την εβδομάδα την ίδια ώρα που 300.000.000 ευρώ δαπανήθηκαν για την πρόσληψη συμβασιούχων αναπληρωτών για την κάλυψη των κενών στο διπλανό Δήμο ή Νομό, από αυτό των υπεραρίθμων. Τώρα κάνω ένα μεγάλο άλμα πίστης εδώ, ελπίζοντας να μη με σταυρώσετε, αλλά μήπως, λέω μήπως, αυτή είναι και η μοναδική φορά που δεν τα λέει και τόσο περίεργα το Υπουργείο; Αν ισχύουν αυτά τα ποσά και υπάρχει το πρόβλημα των υπεράριθμων, ενώ σε άλλες περιοχές υπάρχουν κενά σε διδακτικό προσωπικό, δεν πρέπει να γίνουν μεταθέσεις επειδή κάποιος, κάποτε, σας έταξε ζωάρα; Αυτό είναι το επάγγελμα, ή τουλάχιστον αυτό θα έπρεπε να είναι. Αν ήταν οι εκπαιδευτικοί να διδάσκουν όπου θέλουν, άλλωστε, δε νομίζω να διάλεγε κανείς τα Δερμίκλαβα. Αν λοιπόν η ανάγκη είναι αλλού, αλλού να πάτε. Κι αν για κάποιον αυτό δε γίνεται, υπάρχουν κι άλλες δουλειές. Στην τελική, μιλάμε για εκπαιδευτικούς που διδάσκουν λιγότερο από 12 ώρες την εβδομάδα. Με λίγα λόγια, κάθονται. Όσο για το αν θα χάσουν τη δουλειά τους λόγω του ωραρίου και πόσοι, αυτό είναι κάτι που ακούμε για τους Υπαλλήλους του Δημοσίου εδώ και 3 – 4 χρόνια, και ακόμα ουδέν νεώτερο από το μέτωπο. Τι να κάνουμε δηλαδή ρε παιδιά, αφού το Δημόσιο είναι αστείο, κάποιοι πρέπει να φύγουν. Για αυτό βούλιαξε το καράβι, γιατί τόσα χρόνια η βάρκα είναι γεμάτη μέχρι τα μπούνια. Κάποια στιγμή θα πρέπει να την αδειάσουμε. Και κάτι ακόμα. Αφού η νομοθετική ρύθμιση για τις αναγκαστικές μεταθέσεις έγινε πριν 6 μήνες, γιατί τώρα οι απεργίες; Γιατί τώρα υπάρχει πάτημα για πίεση. Οι πανελλαδικές. Δεν πιστεύω άλλωστε να περίμενε κανείς να την πληρώσει κανένας άλλος από τους μαθητές. Ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ, κ. Παπαχρήστος, δήλωσε χτες ότι «κατανοεί τον προβληματισμό και την αγωνία των μαθητών, αλλά η ΟΛΜΕ δεν μπορεί να κάνει πίσω». Ας κάνει το κράτος δηλαδή, αλλιώς πάπαλα οι Πανελλαδικές. Κοντολογίς, αμύνεσθαι περί της πάρτης σας. Το μπάχαλο συνεχίζεται με το Υπουργείο να τονίζει ότι, όπως είναι λογικό, έστω και μια ΕΛΜΕ να απεργήσει, οι Πανελλαδικές χάνονται. Ο αντίλογος; Δε χάνονται ρε παιδιά, απλά αναβάλλονται. Καμιά φορά νομίζω ότι, αν και στην πορεία μας στη ζωή περνάμε από διάφορες καταστάσεις, εδώ στην Ελλαδάρα συγκρατούμε μόνο όσες από αυτές μας βολεύει να θυμόμαστε. Μην ανησυχείτε λοιπόν, φίλοι μαθητές. Μπορεί κανείς από τους γαιδάρους που μαλώνουνε στον αχυρώνα σας να μη θυμάται την κατάσταση στην οποία βρίσκεστε τώρα, αλλά στην τελική παιδιά είστε, ας σας φάει το άγχος και η πίεση για μερικούς μήνες ακόμα, δεν έγινε και τίποτα. Ας χάσετε ακόμα λίγους μήνες διαβάζοντας χωρίς να ξέρετε για πότε, ας χάσετε και το καλοκαίρι σας, ας χάσετε και χρόνο από το πρώτο σας έτος ως φοιτητές. Υπομονή, γιατί η ΟΛΜΕ δεν μπορεί να κάνει πίσω και το κράτος πρέπει να δείξει πυγμή. Οι μεν διορισμένοι, οι δε εκλεγμένοι να υπηρετούν τα συμφέροντά σας. Και τα δικά μας, αλλά αυτό θα το δούμε σε κάποια άλλη νεύρωση.