Skip to main content
Menu Αναζήτηση
espa-banner

ΔΕΘ: Ναι στη γιορτή, όχι στην κοροϊδία

Η Θεσσαλονίκη δεν έχει ανάγκη από αυτό το ξεροκόμματο προσοχής

Του Γιώργου Παπαδημητρίου

Άνοιξε τις πύλες της η 83η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, σηματοδοτώντας για όλους τους κατοίκους της πόλης την ουσιαστική έλευση του φθινοπώρου. Διότι η ΔΕΘ, ένας θεσμός που έχει πλέον λάβει διαστάσεις εμβλήματος, αποτελεί για κάθε Θεσσαλονικιό το απόλυτο σήμα κατατεθέν του Σεπτεμβρίου. Η ΔΕΘ έχει κατορθώσει να διεισδύσει σε τόσο μεγάλο βαθμό στο συλλογικό θυμικό της πόλης, που σχεδόν αναπόφευκτα –τουλάχιστον για όσους είναι άνω των 30 ετών- δημιουργεί ένα κύμα από τρυφερές παιδικές αναμνήσεις. Οι βόλτες στα Περίπτερα, το χάζι των εκθεμάτων και των προϊόντων, οι μυρωδιές του καλαμποκιού και της μαύρης μπύρας, τα ατελείωτα σούρτα-φέρτα ενός  στροβιλιζόμενου σμήνους ανθρώπων, η μυστηριώδης αίσθηση μιας ακαθόριστης ευφορίας.

Η ΔΕΘ, για δεκαετίες ολόκληρες, ωσότου γνωρίζει την παρακμή και τη συρρίκνωση, αρχής γενομένης από τη δεκαετία του ’90 και με σημείο κορύφωσης την περασμένη δεκαετία, αποτελούσε ισχυρότατο πόλο έλξης επισκεπτών και επαγγελματιών, λειτουργώντας ως μια πρωτοκλασάτη βιτρίνα της πόλης. Στη δημοφιλία της ΔΕΘ συνετέλεσε σε πολύ μεγάλο βαθμό και η φιλοξενία – «υιοθέτηση» δύο βαρυσήμαντων καλλιτεχνικών θεσμών της Θεσσαλονίκης. Το 1960, το Φεστιβάλ Κινημοτογράφου ξεκίνησε ως Εβδομάδα Κινηματογράφου υπό την αιγίδα της ΔΕΘ (διατήρησε αυτή την ονομασία ώς το 1972), ενώ το 1962, η ΔΕΘ ενέταξε στους οργανωτικούς της κόλπους το Φεστιβάλ Τραγουδιού, το οποίο διέγραψε τη δική του λαμπρή πορεία, αποκτώντας κύρος, δημοφιλία και πρεστίζ που βάσταξαν για δεκαετίες.

Όπως προείπαμε, τις εποχές δόξας διαδέχτηκαν ισχνές περίοδοι, όπου ο θεσμός βίωσε την ανυποληψία και τον ξεπεσμό, σε αντιστοιχία με τον οικονομικό μαρασμό της πόλης, αλλά και ολόκληρης της Βορείου Ελλάδος, και τη διαμόρφωση ενός νέου οικονομικού, κοινωνικού και πολιτισμικού τοπίου.

Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια, μετά τη «συμφιλίωση» - επανένωση των ΔΕΘ και Helexpo, ο θεσμός δείχνει να διαγράφει μια σταθερά ανοδική πορεία, επανακτώντας κομμάτι της παλιάς του αίγλης. Η φετινή χρονιά, μάλιστα, δεν αποκλείεται να αποτελέσει σημείο αναφοράς στη σύγχρονη ιστορία της ΔΕΘ, δεδομένου ότι θα φιλοξενηθούν στη Θεσσαλονίκη πολλά ονόματα – κολοσσοί του παγκόσμιου επιχειρηματικού γίγνεσθαι.

Από εκεί και έπειτα και πέρα από το αμιγώς οργανωτικό σκέλος, η ΔΕΘ, δυστυχώς, έχει συνδεθεί με μία σειρά από πολύ ενοχλητικούς συνειρμούς στο μυαλό των κατοίκων της πόλης. Διότι στις αρχές κάθε Σεπτέμβρη, ανεξάρτητα από το ποιοι είναι οι εκάστοτε πρωταγωνιστές, γινόμαστε μάρτυρες ενός γνώριμου και πέρα για πέρα απωθητικού παιχνιδιού εντυπώσεων, μικροπολιτικής σκοπιμότητας και υποκρισίας. Από τη μια, είναι λογικό  να επισκέπτονται τη Θεσσαλονίκη, τη συγκεκριμένη περίοδο, οι πολιτικοί αρχηγοί, αυτό που όμως δεν είναι καθόλου λογικό είναι ο η ατμόσφαιρα και η αύρα που κουβαλούν αυτές οι επισκέψεις.

Κάποια στιγμή, θα πρέπει να λάβουν οριστικό τέλος η ακατάσχετη παροχολογία, οι φαφλατάδικες υποσχέσεις, οι παραπλανητικές αοριστολογίες, οι ψηφοθηρικές εξαγγελίες, το αδιάκοπο τάισμα κούφιας ελπίδας. Οι συνεντεύξεις τύπου των πολιτικών αρχηγών στη διάρκεια της ΔΕΘ έχουν πλέον καταστεί συνώνυμο της κοροϊδίας και της εξαπάτησης, καθώς και της διαιώνισης της ταμπέλας του φτωχού συγγενή. Οι πολιτικοί αρχηγοί των κομμάτων που διεκδικούν την εξουσία καλό θα ήταν να ασχοληθούν χωρίς πολλές φανφάρες και παχιά λόγια με τα αδιανόητα προβλήματα που μαστίζουν την πόλη, τα οποία έχουν καταλήξει να θεωρούνται φυσιολογικά κι αναμενόμενα, ενώ θα έπρεπε να λογίζονται ως εξωφρενικά.

Η Θεσσαλονίκη δεν έχει ανάγκη από αυτό το ξεροκόμματο προσοχής, που παραχωρείται μάλιστα με τρόπο και ύφος που αναπαράγει μια νοοτροπία επαρχιωτισμού και καλλιεργεί την εντύπωση ενός υπερβολικού ζήτουλα, που μονίμως γκρινιάζει και παραπονιέται. Έχουμε χορτάσει από όλο αυτό το πανηγύρι επικοινωνιακής κενότητας, έχουμε χορτάσει από το να μετατρέπεται η Θεσσαλονίκη, μια φορά τον χρόνο, σε τερέν θεατρινίστικου ενδιαφέροντος και σε σκηνικό χολιγουντιανής περιπέτειας, με ένστολους και κλούβες να καταπίνουν κάθε σπιθαμή του κέντρου της πόλης.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ