Skip to main content
Menu Αναζήτηση
espa-banner

Ο ΠΑΟΚ έχει όντως αλλάξει επίπεδο

Χωρίς τυμπανοκρουσίες, ήσυχα, σχεδόν ανεπαίσθητα

Του Γιώργου Παπαδημητρίου

Τις περισσότερες φορές οι φαντασιώσεις γίνονται πραγματικότητα, με πολύ λιγότερο κρότο και πάταγο, απ’ ό,τι περιμένεις. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, ήσυχα, σχεδόν ανεπαίσθητα. Παρακολουθώντας τον ΠΑΟΚ με αδιανόητη συνέπεια από την ηλικία των 6 ετών, για σχεδόν 30 συναπτά έτη δηλαδή, έχω υπάρξει εθισμένος, όπως και πάρα πολλοί συνομήλικοι συνοπαδοί μου (εκείνοι που βιώνουν, όπως εγώ, την αγάπη προς την ομάδα ως μια ψυχό-παθολογική εμμονή τρυφερότητας κι ανιδιοτέλειας) σε μια λαγνεία φαντασμάτων.

Η μεγάλη ομάδα του ’70, που έχαιρε εκτίμησης και δημοφιλίας από ολόκληρο τον φίλαθλο κόσμο, που έγινε θρύλος, που βοήθησε στο χτίσιμο του μύθου της Τούμπας. Ασπρόμαυρες φωτογραφίες, ενσταντανέ έντασης, πάθους και αυταπάρνησης, βγαλμένα από μια άλλη εποχή. Το κλάμα του Νέτο Γκουερίνο στα κάγκελα της θύρας 4, μετά από το γκολ εναντίον της ΑΕΚ, που χάρισε το πρώτο πρωτάθλημα. Το ασύλληπτο στιγμιότυπο με τον Άνθιμο Καψή του Παναθηναϊκού να προσπαθήσει να αναχαιτίσει με χέρια, πόδια και ό,τι άλλο είχε διαθέσιμο τον Γιώργο Κούδα που κάλπαζε προς το αντίπαλο τέρμα. Ο Γκιούλα Λόραντ να φωνασκεί και να ωρύεται, να χαμογελά και να επιπλέει στους ώμους και τα χέρια ενός πλήθους που ζητωκραυγάζει. Εικόνες από ένα γήπεδο που κοχλάζει κι είναι έτοιμο να βουλιάξει. Εικόνες που επί της ουσίας έθρεψαν γενιές και γενιές οπαδών.

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι όσοι δεν ζήσαμε (τουλάχιστον σε ηλικία, κατά την οποία να υφίσταται αντιληπτική ικανότητα) το δεύτερο πρωτάθλημα του ΠΑΟΚ, το 1985, και ξεκινήσαμε να παρακολουθούμε φανατικά την ομάδα στη δεκαετία του ’90, μετατρέψαμε τις διηγήσεις σε ζώσα πραγματικότητα, που ελάχιστη σχέση είχε με τα χειροπιαστά γεγονότα. Ο ΠΑΟΚ, ως αγωνιστικό μέγεθος, είχε μικρύνει ασύλληπτα, βιώνοντας κάθε τρεις και λίγο μέρες ανυποληψίας και περιφρόνησης. Η μόνη υπόμνηση ότι αυτή η ομάδα διαθέτει μια αύρα κι ένα κύρος που ξεπερνούν τις αγωνιστικές της δυνατότητες ήταν ο κόσμος της. Που έγραφε τη δική του ιστορία σε τσιμέντα, σε εξέδρες, σε εθνικές οδούς και γαλαρίες λεωφορείων, σε εποχές χωρίς δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, χωρίς σόσιαλ μίντια και ίντερνετ, τρέχοντας μπουλουκηδόν ξωπίσω από μια ομάδα που όλο υποσχόταν, αλλά ποτέ δεν εκπλήρωνε. Ναι, υπήρξαν σκόρπιες στιγμές μικρών και μεμονωμένων θριάμβων, οι οποίοι συντελούνταν κυρίως χάρη σε αυτή τη μεταφυσική βεβαιότητα ότι ο ΠΑΟΚ προορίζεται για κάτι πολύ μεγαλύτερο και εντυπωσιακότερο από το γκρίζο και μουντό παρόν που βίωνε.

Ο κόσμος προπορευόταν της ομάδας, ο κόσμος συντηρούσε ένα μύθο που άσθμαινε και ξεψυχούσε, ο κόσμος μεγαλουργούσε και έπειθε τον εαυτό του πως θα ξαναέρθουν μεγαλεία που επί της ουσίας δεν είχε ζήσει ποτέ, αλλά ήταν πεπεισμένος πως υπήρξαν. Για μια σχεδόν 30ετία, με σποραδικές εξαιρέσεις και εκρήξεις, όπως προαναφέραμε, ο ΠΑΟΚ ταλαντευόταν μεταξύ δύο εξίσου παραπλανητικών καταστάσεων. Κάποιες στιγμές, παρά την προφανή έλλειψη αγωνιστικής ποιότητας, παραμυθιαζόταν ότι μπορούσε να απλώσει τα πόδια μακρύτερα από εκεί όπου έφτανε το πάπλωμά του. Κάποιες άλλες, ενώ οι προϋποθέσεις και οι συγκυρίες έδειχναν και όντως ήταν ευνοϊκές και ενθαρρυντικές, ο ΠΑΟΚ έδειχνε ανίκανος για το βήμα παραπάνω, εγκλωβισμένος στην απουσία του know-how του πρωταθλητισμού.

Όλα τα παραπάνω, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, μοιάζουν να αποτελούν παρελθόν. Όχι επειδή ο ΠΑΟΚ έχει κατορθώσει κάτι σπουδαίο και σημαδιακό, καθώς ούτε το Άγιο Δισκοπότηρο του πρωταθλήματος έχει έρθει στην Τούμπα ούτε το όνειρο του Champions’ League έχει καταστεί πραγματικότητα. Παρόλα αυτά, ουδείς πλέον μπορεί να παραγνωρίσει το προφανές. Ότι κάτι έχει αλλάξει, ότι αντικρίζουμε κάτι πρωτόγνωρο κι εντυπωσιακό. Ο ΠΑΟΚ έχει πιάσει το νήμα από εκεί που το άφησε στον θριαμβευτικό τελικό Κυπέλλου, πριν από περίπου 3 μήνες και συνεχίζει να βγάζει στο χορτάρι μια αίσθηση επιβλητικής κυριαρχίας που τουλάχιστον εγώ (που, πιστέψτε με, διαθέτω φωτογραφική μνήμη σε ό,τι αφορά τον ΠΑΟΚ) δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί.

Η κατάρα της Τούμπας των τελευταίων ετών, ως προς τους ευρωπαϊκούς αγώνες, έχει πλέον σπάσει, μετά από δύο νίκες σε ισάριθμους αγώνες, με τη δεύτερη εξ αυτών να έρχεται, μάλιστα, με επική ανατροπή. Η ομάδα που δεν είχε ποτέ της προκριθεί σε προκριματικό γύρο του Champions’ League, μετρά πλέον δύο back to back προκρίσεις, όντας ανώτερη από τον αντίπαλό της σε 4 σερί παιχνίδια. Ο ΠΑΟΚ προκρίθηκε σε βάρος της Σπαρτάκ ενεργοποιώντας τόσο τις επιθετικές όσο και τις αμυντικές του αρετές, δείχνοντας πως έχει το μέταλλο και το μυαλό για να ανταποκριθεί σε ποικίλες συνθήκες πίεσης και δυσκολίας. Η ομάδα αποπνέει συγκλονιστική αυτοπεποίθηση και για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό διαθέτει ένα κορμό που λειτουργεί ως βάση, ψάχνοντας να προσθέσει μονάχα πινελιές που θα δώσουν το κάτι παραπάνω. Ο ΠΑΟΚ ενδέχεται να μην ολοκληρώσει το θαύμα των τριών διαδοχικών προκρίσεων και να δει το σεντόνι να τεντώνει στην Τούμπα. Κι αυτό, όμως, όπως και όλα τα υπόλοιπα, είναι καθ’ οδόν. Διότι πλέον, δεν ελπίζουμε σε καταθέσεις ψυχής, αγωνιστικές υπερβάσεις και μικρά θαύματα. Τώρα, ευελπιστούμε απλώς να επικρατήσει η ποδοσφαιρική λογική και η ποιοτικότερη ομάδα της Ελλάδας να λάβει αυτό που της αξίζει.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

eurojackpot
Eurojackpot: Αυτό είναι το νέο παιχνίδι που κάνει τα όνειρα... πραγματικότητα

Ήρθε και στην χώρα μας για να κάνει τα όνειρα μας πραγματικότητα! Το Eurojackpot με τα τεράστια έπαθλα ξεκίνησε και στην Ελλάδα,...

Eurojackpot: Αυτό είναι το νέο παιχνίδι που κάνει τα όνειρα... πραγματικότητα