Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Πολλές φορές, όταν διαμαρτύρεται κανείς επαναλαμβανόμενα και συστηματικά για κάποιο θέμα, ακόμη κι αν έχει οφθαλμοφανώς και ολοφάνερα δίκιο, κινδυνεύει να χαρακτηριστεί γκρινιάρης και αντιδραστικός. Παρόλα αυτά, δεν υπάρχει άλλη επιλογή, όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια κατάσταση – μονόδρομο, με ένα πρόβλημα ακανθώδες που απαιτεί άμεση και επείγουσα λύση. Όπως ισχύει, δηλαδή, στην περίπτωση του ΟΑΣΘ, για την οποία δεν πρόκειται να σταματήσουμε να επισημαίνουμε τα κακώς κείμενα.
Χωρίς καμία επιθυμία αναμόχλευσης των πασίγνωστων νοσηρών παθογενειών του παρελθόντος, αλλά και χωρίς την παραμικρή διάθεση να προδικάσουμε το τι θα γίνει στο εγγύς και βραχυπρόθεσμο μέλλον, προεξοφλώντας ότι τίποτα δεν θα αλλάξει προς το καλύτερο, θα αρκεστούμε στα όσα βλέπουμε και βιώνουμε καθημερινά ιδίοις όμμασι.
Ο υπογράφων δεν διαθέτει αυτοκίνητο, ενώ για λόγους εργασίας είναι αναγκαίο να μετακινείται καθημερινά, καλύπτοντας αποστάσεις που είναι αδύνατον να διανυθούν με τα πόδια. Επομένως, σας εγγυώμαι προσωπικά και ενυπόγραφα, πως όσα αναφέρω είναι προϊόν εμπειρίας και παρατήρησης και όχι εικασιών, υποθέσεων και υπερβολών.
Ειλικρινά, λοιπόν, και με πλήρη επίγνωση του τι γράφω, εκφράζω την απορία μου για το γεγονός ότι ώς τώρα δεν έχουν υπάρξει περιστατικά έκρηξης και ξεχειλίσματος οργής από το επιβατικό κοινό. Οι Θεσσαλονικείς πολίτες είναι ούτως ή άλλως αναγκασμένοι να βιώνουν τον παραλογισμό της ύπαρξης ενός και μόνο μεταφορικού μέσου, ενώ κατοικούν σε μια πόλη άνω του ενός εκατομμυρίου, μια πόλη δηλαδή που είναι μεγάλη ακόμη και με τα ευρωπαϊκά δεδομένα, ασχέτως αν σε κάθε ευκαιρία είμαστε διατεθειμένοι, εμείς οι ίδιοι, να αποκαλέσουμε βλακωδώς τη Θεσσαλονίκη μικρή. Σε αυτά προσθέστε το άλυτο πρόβλημα της στάθμευσης, τα εργοτάξια του μετρό που έχουν μετατρέψει την πόλη σε εικόνα φουτουριστικής δυστοπίας και έχετε ήδη ένα εκρηκτικό κοκτέιλ στα χέρια σας.
Μέσα σε αυτό το πανθομολογούμενο μαύρο χάλι, λοιπόν, αυτό που συμβαίνει τους τελευταίους μήνες με τα δρομολόγια του ΟΑΣΘ είναι πέραν πάσης φαντασίας. Ασύλληπτες καθυστερήσεις και αδιανόητα αραιή ροή λεωφορείων, με αποτέλεσμα τον πνιγηρό συνωστισμό των ανθρώπων στις στάσεις και το ασφυκτικό «πατείς με, πατώ σε» εντός των λεωφορείων. Σε όλα τα παραπάνω, προσθέστε την πλήρη κατάρρευση του συστήματος της τηλεματικής, με τις φωτεινές επιγραφές στις στάσεις να αναφέρουν άλλα αντ’ άλλων και να είναι παντελώς αναξιόπιστες.
Ως αποτέλεσμα, είναι εξαιρετικά συχνό το φαινόμενο ένας επίδοξος επιβάτης να αναγκαστεί να ανέβει στο τρίτο λεωφορείο που θα έρθει κατά σειρά, καθώς τα δύο που θα έχουν προηγηθεί θα είναι κατάμεστα και μη βιώσιμα, ιδίως για τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού. Εξυπακούεται ότι πολλές φορές, έχω βρεθεί κι ο ίδιος στη θέση να αναγκαστώ να καταφύγω στη λύση του ταξί ή του μακρόσυρτου ποδαρόδρομου, έχοντας προηγουμένως σπαταλήσει πολύτιμο χρόνο αναμένοντας τον Γκοντό – ΟΑΣΘ σε κάποια στάση λεωφορείου, με νεύρα, φυσικά, να ανεβαίνουν πάνω από το κεφάλι. Το ζήτημα της φρικτής κατάστασης των κακοσυντηρημένων οχημάτων δεν το θίγω καν, καθότι είναι πραγματικά επουσιώδους σημασίας σε σχέση με τα υπόλοιπα σχέση. Εν ολίγοις, οι συνθήκες μετακίνησης των πολιτών της δεύτερης πληθυσμιακά πόλης της χώρας είναι –και το θέτουμε επιεικώς- τριτοκοσμικές, και προκαλούν ατελείωτη ταλαιπωρία με όλους τους πιθανούς τρόπους.
Απέναντι σε αυτό το μαύρο χάλι, το οποίο χαντακώνει την πόλη και δημιουργεί εκνευρισμό, παράπονα και δικαιολογημένη αγανάκτηση, οφείλουμε να βρούμε έναν τρόπο αντίδρασης, ο οποίος να αποκτήσει μαζικότητα και να απαιτήσει τα αυτονόητα και τα δέοντα. Αντί για κούφιες υποσχέσεις περί «μητρόπολης των Βαλκανίων» και άλλα αντίστοιχα κουραφέξαλα, ο Θεσσαλονικιός πολίτης λαχταρά απλώς να βιώσει τα φυσιολογικά και τα προφανή. Όπως το να μην νιώθει πως κατοικεί στο Κάιρο των 20 εκατομμυρίων κατοίκων και του απόλυτου κυκλοφοριακού – συγκοινωνιακού χάους.
