Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Είναι λυπηρό και αποτρόπαιο. Παράλληλα, γαργαλά τα πιο μύχια ένστικτα αγανάκτησης και θυμού που φωλιάζουν μέσα μας. Είναι τρομακτικό να βλέπει κανείς ένα φυσικό φαινόμενο, όπως μία βαρβάτη νεροποντή, να αποκτά τόσο αφύσικες διαστάσεις. Διότι περί αυτού επρόκειτο, για μια δυνατή νεροποντή και όχι για κάποια βιβλική θεομηνία. Ασχέτως αν στην εποχή του ψηφιακού κόσμου και της κοινωνικής δικτύωσης, οι ζέστες ονομάζονται «φονικός καύσωνας», τα χιόνια «επέλαση του παγετού» και οι βροχές «άνοιγμα των ουρανών».
Ακόμη μεγαλύτερη θλίψη προκαλεί, φυσικά, το γνώριμο ντόμινο που ακολουθεί οποιαδήποτε τέτοιας εμβέλειας συμφορά, στο οποίο δεν εμπλέκονται αποκλειστικά οι πολιτικοί της χώρας, όπως θέλουμε να πιστεύουμε. Αντιθέτως, παίρνουν μέρος, με ζήλο βασιλικότερο του βασιλέως, οι απλοί πολίτες, ταμπουρωμένοι στα αγκυλωμένα τους μετερίζια. Στην Ελλάδα, τα πάντα είναι αντικείμενο μικρό-σκοπιμοτήτων και χυδαίας εκμετάλλευσης. Η ευθύνη είναι μία έννοια παντελώς άγνωστη σε όλους μας, από το απλό ατομικό ώς το ύψιστο θεσμικό επίπεδο, εντούτοις είναι καραμέλα σε άπαντα τα χείλη. Όλοι επιρρίπτουν και αποποιούνται ευθύνες, σε ένα σπορ πιο αγαπητό και από το βαριεστημένο άραγμα στα προποτζίδικα ή το αποβλακωμένο ζάπινγκ. Σήμερα, λοιπόν, δεν θα μιλήσουμε για τη Μάνδρα, αλλά για την Ελλάδα ολόκληρη. Και γράφουμε εκεί που δεν πιάνει μελάνι τόσο τους Συριζαίους όσο και τους Νεοδημοκράτες. Αν είστε φανατικοί οποιασδήποτε από αυτές τις δύο ομάδες, βρείτε άλλο μαχαλά να τσακωθείτε.
Υπεύθυνοι είναι όλοι οι αιρετοί εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά και όλοι βουλευτές, πολιτευτές και πολιτικάντηδες, από άκρη σε άκρη της Ελλάδος, εδώ και πάμπολλες δεκαετίες (συμπεριλαμβανομένων, εννοείται, και των τωρινών), που καταπατούν νόμους για να παραχωρούν εκτάσεις, που εκδίδουν παράτυπες άδειες, που αφήνουν τις υποδομές αφρόντιστες και σε αχρησία, που δεν γνωρίζουν τι θα πει αντιπλημμυρικά έργα (ή αντιπυρικές ζώνες, αλλά αυτό είναι καλοκαιρινή αμαρτία, όχι χειμερινή), που τσεπώνουν αφανείς προμήθειες για να κάνουν τα στραβά μάτια. Υπεύθυνοι είναι όλοι οι αρμόδιοι φορείς, με πρώτη και καλύτερη την πολεοδομία, που έχει μετατρέψει το λάδωμα σε νόμιμη διαδικασία, που παραγγέλνει μαγειρεμένες μελέτες, που στο τέλος θα επιτρέψει να χτιστούν κτίσματα μέσα στη λίμνη της Κερκίνης, πάνω στο Φοινικόδασος του Βάι και δίπλα στον Παρθενώνα.
Ένοχοι είναι, φυσικά, και οι εργολάβοι, που έχουν καταστήσει την απατεωνιά επάγγελμά τους, που αμείβονται από τις ατασθαλίες που επιτρέπουν σε όλα τα έργα, ιδίως τα δημόσια, που χτίζουν κτίρια σε οικόπεδα και περιοχές που είναι παγίδες θανάτου. Εξίσου ένοχος είναι ο ευγενής κλάδος των συμβολαιογράφων και των δικηγόρων που επικυρώνουν ό,τι τους ζητηθεί, χωρίς να τους σκιάζουν οι παρανομίες και τα γκρίζα σημεία. Συμμέτοχες στο έγκλημα είναι και όλες οι υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, οι οποίες παρέχουν νερό, ηλεκτρικό ρεύμα ή οτιδήποτε άλλο σε αυθαίρετα κτίσματα εδώ και δεκαετίες, αδιαφορώντας για τα πάντα, εκτός από τον αρρωστημένο συνδικαλισμό τους.
Κι αν νομίζετε πως ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας, εμείς οι απλοί και μονίμως συντετριμμένοι και εξοργισμένοι πολίτες, που σκούζουμε για τη χώρα με την οποία μπλέξαμε, είμαστε αθώες περιστέρες, κάνετε μεγάλο λάθος και ζείτε σε μία πλάνη που παραποιεί την πραγματικότητα. Εκτός αν θέλετε να μου πείτε πως δεν έχετε ποτέ σας πιέσει (εσείς ή οι γονείς ή τα παιδιά ή οι γνωστό-φίλοι σας) για μία υπό του τραπεζιού διευθέτηση, πως δεν έχετε εμπλακεί στο νοσηρό ελληνικό σύστημα των άλληλό-εξυπηρετήσεων, πως δεν είστε από εκείνους που θεωρούν τη δίκαιη καταγγελία ρουφιανιλίκι. Στην Ελλάδα, προκειμένου να χτίσουμε εκεί που γουστάρουμε δεν μας νοιάζει τίποτα. Θα πρέπει να πνιγούμε ή να καούμε οι ίδιοι για να αρθρώσουμε κουβέντα, όπου και αυτή δεν θα είναι τίποτα άλλο από κατάρες προς όλους τους υπόλοιπους.
