Skip to main content
Menu Αναζήτηση
espa-banner

Μνημειο – παρωδία και Μπογδάνος – κωμωδία

Άρθρο του Γιώργου Παπαδημητρίου

Είναι δυνατόν να συνδέονται δύο γεγονότα φαινομενικά ασύνδετα, όπως η διαβόητη δήλωση του Κωνσταντίνου Μπογδάνου, η οποία τον οδήγησε στην απόλυση από τον τηλεοπτικό σταθμό Σκάι, με την εκδήλωση – παρωδία για το μνημείο των αγωνιστών της ΕΡΤ; Τουλάχιστον στο δικό μου το μυαλό, ένα αδιόρατο –έστω και αδύναμο- νήμα τις συνδέει. Πέρα, δηλαδή, από το προφανές, ότι οι ιθύνοντες και οι περσόνες που γυροφέρνουν σε πλατό και οργανικούς θώκους της ελληνικής τηλεόρασης κάνουν την υστερία για το “Surivor” να μοιάζει απλώς μία ακόμη πτυχή ενός γενικότερου φαινομένου παραίτησης, παρακμής και απαξίωσης.

Ας σταθούμε αρχικά στην υπόθεση του εκπληκτικής σύλληψης μνημείου. Με τις προτροπές περί σκασμού από τον Διονύση Τσακνή προς τη Ραχήλ Μακρή να αποτελούν απλώς το κερασάκι στην τούρτα μίας μακράς αλυσίδας γραφικότητας. Μα, αυτό το μνημείο είχε συμβολική αξία, θα αντιτάξει κάποιος, η οποία ενίοτε ανυπολόγιστη. Ναι, θα συμφωνήσω περί της διαχρονικής αξίας των συμβολισμών. Οι οποίοι, σε όλη τη διάρκεια της παραμονής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.  στην εξουσία έχουν γίνει κουρελόχαρτο, έχουν ξεχειλωθεί και ευτελιστεί με τρόπους των οποίων οι επιπτώσεις θα φαίνονται ξάστερα και εμφατικά για πολλά χρόνια από τώρα. Διότι, όσο κι αν θεωρούμε πως όλη μας η ζωή σχετίζεται πλέον με φόρους, περικοπές, χαράτσια και τα σχετικά, το εποικοδόμημα πάντα θα παίζει τον δικό του ρόλο.

Όχι, δεν υπήρχε κανένας λόγος να στηθεί αυτό το «μνημείο», ίσα-ίσα υπάρχουν πολλοί λόγοι περί του αντιθέτου. Διότι με ενέργειες σαν κι αυτές, γελοιοποιείται ακατάσχετα η πολιτική σημασία των όσων διαδραματίστηκαν με το «μαύρο» στην ΕΡΤ, γελοιοποιείται ακόμη περισσότερο μία ακόμη έννοια δημόσιου αγαθού, όπως αυτό της ραδιοτηλεόρασης, γελοιοποιούνται και οι λιγοστοί εκείνοι αξιοπρεπείς άνθρωποι που έδωσαν όντως αγώνα για ενημέρωση και ποιότητα, και όχι αγώνα για επιστροφή στο βόλεμα του διορισμού (με πολλούς εξ αυτών να ανήκουν στο θεσσαλονικιό σκέλος της δημόσιας τηλεόρασης). 

Αυτή η γελοιοποίηση, φυσικά, έχει ξεκινήσει εδώ και μήνες, με τη μετατροπή της ΕΡΤ σε φιλό-κυβερνητικό όργανο, αλλά αυτό είναι μια άλλη πολύ πονεμένη ιστορία.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στον Κωνσταντίνο Μπογδάνο, διότι η απόσταση σε αυτά τα δύο άκρα δεν είναι μεγάλη. Από τη μια, έχουμε τους θεσμικούς και καρεκλοκένταυρους «αγωνιστές» που ξεφτιλίζουν τους πραγματικούς αγώνες και από την άλλη, έχουμε τους υποτιθέμενους δημοσιογράφους, με το υποτιθέμενο φλέγμα και πνεύμα, που υποβιβάζουν τη δημοσιογραφία και την ελευθερία της έκφρασης σε έναν απόπατο σήψης και κιτρινισμού. Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος δεν έπραξε κάτι διαφορετικό από τα όσα συνήθιζε από την πρώτη στιγμή της καριέρας του. 

Ως γνήσια attention whore, επιζήτησε ακόμη μία έκρηξη τεχνητής προσοχής και προσέλκυσης ενδιαφέροντος. Απλώς, τούτη τη φορά, οι εργοδότες του θεώρησαν αυτή την κίνηση τρομερά επιζήμια στην ευρύτερη επικοινωνιακή σκακιέρα και αποφάσισαν να θυσιάσουν το πρωτοπαλίκαρό τους. Διότι, ας μην γελιόμαστε, στα ελληνικά μίντια (που πλέον λειτουργούν με τους όρους αρένας των σόσιαλ μίντια), κατακρεουργούνται σε καθημερινή βάση υπολήψεις, με τρόπο πολύ πιο σοβαρό από την ατάκα του Μπογδάνου για τον Τσίπρα.

Στην Ελλάδα, γνωρίζουμε τα ζητήματα επιφανειακά, συζητάμε για αυτό στον δημόσιο βίο με όρους οπαδισμού και λατρεύουμε τις θεωρίες συνωμοσίας. Είναι, τουλάχιστον από τη δική μου ματιά, παντελώς αυτονόητο ότι ο Μπογδάνος δεν είναι σε θέση να διακρίνει τις τεράστιες διαφορές μεταξύ του πολιτικού εξτρεμισμού και των ροζ συνθημάτων που προέτρεπαν σε φαντασιακή ανυπακοή, τα οποία είχε λανσάρει ο πρό-κυβερνητικός ΣΥ.ΡΙΖ.Α. 

Κι επειδή ο Μπογδάνος, ως γνήσιο και πρωτοκλασάτο μέλος της κοινωνίας μας, μιλάει με ύφος χιλίων καρδιναλίων για καταστάσεις και συνθήκες που υποτιμά ολόψυχα, αλλά παρόλα αυτά διατείνεται πως κατέχει στην εντέλεια, υποπίπτει σε πλείστα ολισθήματα.

Όπως του ότι του είναι παντελώς αδιάφορο να κατανοήσει την άβυσσο που χωρίζει τις λεκτικές φανφάρες από τις υλικές πράξεις. Δεν ενδιαφέρεται διόλου να προβεί σε διαχωρισμούς ανάμεσα στα διάφορα επίπεδα πολιτικού ακτιβισμού, είναι πλήρως ακατάρτιστος θεωρητικά, ιστορικά, κοινωνιολογικά. Και είναι, όπως έλεγε ο Ηράκλειτος, δέσμιος του χαρακτήρα του, όπως κάθε άνθρωπος. Είναι φαφλατάς και πόζερος, έτοιμος να πετάξει την χοντράδα του ανά πάσα στιγμή κι ό,τι γίνει. Χαρίζοντας αυτή τη φορά, ένα μικρό επικοινωνιακό δεκανίκι σε μία κυβέρνηση που έχει απειροελάχιστες αφορμές να βρεθεί σε επικοινωνιακή θέση ισχύος.

Υγ: η νύξη του Μπογδάνου περί «συνήθους αναρχικής πρακτικής των δύο επιθέτων» είναι από τα πιο αστεία πράγματα που έχουν ειπωθεί δημόσια τα τελευταία χρόνια. Φυσικά ποτέ δεν ξέρεις, η Φάνη Πάλη-Πετραλιά, η Έλενα Γλύκατζη-Αρβελέρ, η Μαριέτα Γιαννάκου-Κουτσίκου και η Μιρέλα Μανιάνι-Τζελίλη ίσως να έχουν υπάρξει κάποια στιγμή της ζωής τους παθιασμένες αναρχικές.

Υγ2: η φώτο του άρθρου είναι από το “Flying Circus” των Monty Python, και επελέγη ως μία ταιριαστή εικόνα με το τοπίο του δημόσιου (τηλεοπτικού) διαλόγου στην Ελλάδα 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ημερίδα με τίτλο «Βία στην οικογένεια και ψυχική υγεία» από τον δήμο Θεσσαλονίκης
Θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024, στις 10.00 π.μ. στην Αίθουσα «Μανώλης Αναγνωστάκης» του Δημαρχείου Θεσσαλονίκης 
Ημερίδα με τίτλο «Βία στην οικογένεια και ψυχική υγεία» από τον δήμο Θεσσαλονίκης
Θεσσαλονίκη: Έρχεται τριήμερη Έκθεση για τους λάτρεις του αυτοκινήτου (ΦΩΤΟ)
Για τρεις ολόκληρες μέρες ο πολυχώρος της Helexpo θα φιλοξενήσει το event της φετινής άνοιξης για το αυτοκίνητο από τη VAG Comment
Θεσσαλονίκη: Έρχεται τριήμερη Έκθεση για τους λάτρεις του αυτοκινήτου (ΦΩΤΟ)
Άρης: Επιμένει για τελικό με κόσμο - «8.000 για κάθε ομάδα» ζητά ο Καυρπίδης
O Θόδωρος Καρυπίδης, ανέφερε ότι ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας πρέπει να γίνει -βάσει προκήρυξης- στο Πανθεσσαλικό και με 8.000 κόσμο για κάθε ομάδα.
Άρης: Επιμένει για τελικό με κόσμο - «8.000 για κάθε ομάδα» ζητά ο Καυρπίδης