Skip to main content
Menu Αναζήτηση
espa-banner

Το Φεγγάρι και η Φιλία στην παραλία Θεσσαλονίκης

Δέσμια της γραφειοκρατίας δύο υποψήφια κοσμήματα για την πόλη

του Γιώργου Παπαδημητρίου

Όπως έγινε γνωστό, την σο ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽δημοτικής έγκρισης, πί ασυγκεκριμεέγπροσεχή Δευτέρα, 30 Ιανουαρίου, ένα από τα θέματα που θα απασχολήσουν τη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Θεσσαλονίκης θα είναι και η παραχώρηση δικαιωμάτων χρήσης αιγιαλού και παρακείμενου θαλάσσιου χώρου, σε δύο συγκεκριμένα σημεία της παραλίας της Θεσσαλονίκης.

Η εν λόγω δημοτική έγκριση έρχεται μετά από αμέτρητα διοικητικού τύπου εμπόδια, τα οποία πρέπει να αρθούν, ούτως ώστε να ξεκινήσει άμεση η εκτέλεση των εργασιών εγκατάστασης δύο υποψήφιων κοσμημάτων για την πόλη μας. Τα δύο κοσμήματα στα οποία αναφερόμαστε δεν είναι άλλα από τα γλυπτά «Φιλία Amicia» και «Φεγγάρι στην Ακτή», των καλλιτεχνών Κώστα Βαρώτσου και Παύλου Βασιλειάδη, αντίστοιχα.

Το δεύτερο εκ των δύο γλυπτών ίσως να σας ξυπνά κάποιες αναμνήσεις, οι οποίες ελπίζουμε να είναι δυσάρεστες. Διότι μόνο ως δυσάρεστο μπορεί να έχει καταχωρηθεί στη μνήμη μας το γεγονός ότι το συγκεκριμένο έργο τέχνης έπεσε πολλάκις θύμα ασυνείδητων βανδάλων, με πιο πρόσφατη πράξη ντροπής την αποκοπή από τη βάση του και το πέταγμά του στα νερά του Θερμαϊκού, τον περασμένο Φλεβάρη. Ευτυχώς, το πολύ όμορφο αυτό γλυπτό ανασύρθηκε από τον βυθό και είναι έτοιμο να κοσμήσει εκ νέου την παραλία της Θεσσαλονίκης, με τη μόνη διαφορά ότι τούτη φορά θα το θαυμάζουμε από μία μικρή απόσταση.

Πιο συγκεκριμένα, επιθυμία των αρμόδιων φορέων, αλλά και του ίδιου του καλλιτέχνη, είναι να τοποθετηθεί το «Φεγγάρι» όχι στην παραλία, όπως υποδεικνύει η επίσημη ονομασία του, αλλά σε μία βάση τοποθετημένη στη θάλασσα, σε απόσταση 40 μέτρων από την ακτή. Σε αυτό το σημείο, να υπενθυμίσουμε πως κάτι ανάλογο είχε συμβεί όταν είχαν πρωτό-αντικρίσει οι Θεσσαλονικείς το «Φεγγάρι», στο πλαίσιο του θεσμού της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης, το 1997.

Η συγκεκριμένη απόφαση είναι μάλλον σοφή, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, διότι ουδείς μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα διενέργειας νέων βανδαλισμών σε βάρος ενός γλυπτού που είχε βλακωδώς παρεξηγηθεί από όχι και τόσο ευφυή μυαλά. Σε περίπτωση που το έχετε λησμονήσει, να σας θυμίσουμε ότι ο τελευταίος βανδαλισμός είχε, επί της ουσίας, προαναγγελθεί μέσα από ανώνυμες απειλές, οι οποίες κατηγορούσαν το συγκεκριμένο έργο τέχνης για «απόδοση τιμών στο Ισλάμ».

Καθώς, λοιπόν, είναι μάλλον περιττός κόπος να γίνει κατανοητό από ένα θολωμένο νου ότι το σχήμα του φεγγαριού δεν ταυτίζεται με την ισλαμική ημισέληνο και ότι είναι δείγμα νοητικής ανισορροπίας να καταστρέφει κανείς ένα έργο τέχνης, τυφλωμένος από φαντασιακό φανατισμό, η απόφαση του «από μακριά κι αγαπημένοι» είναι μάλλον η πρέπουσα. Εφόσον δεν έχουμε αγγίξει το σημείο ωριμότητας να φερόμαστε με σεβασμό απέναντι στα έργα τέχνης και να μην τα εμπλέκουμε στις δικές μας στρεβλωμένες αντιλήψεις, τότε είναι καλύτερα να τα διατηρούμε σε μία απόσταση ασφαλείας, από την οποία θα αποτελούν ωραίο θέαμα για όσους τα εκτιμούν και θα παραμένουν απρόσβλητα από όσους τα εχθρεύονται.

Ας ξεκαθαρίσουμε, πάντως, ότι δεν συντασσόμαστε με την υστερία των γενικεύσεων που είχε ξεσπάσει τον περασμένο Φλεβάρη, την επομένη του βανδαλισμού του «Φεγγαριού». Δεν είμαστε όλοι άξεστοι και βάρβαροι, δεν μας αξίζουν όλα τα δεινά του κόσμου, δεν συμβαίνουν μονάχα στην Ελλάδα τέτοιες αδικαιολόγητες πράξεις, δεν υπάρχει λόγος υστερίας και πύρινων μανιφέστο, όποτε συμβαίνει ένα άσχημο περιστατικό αυτού του τύπου. Η τέχνη είναι ζήτημα συλλογικό και ατομικό την ίδια στιγμή. Όσον αφορά την πρόσληψή της είναι θέμα μήτε των πολλών μήτε των λίγων, αλλά του καθενός προσωπικά, όπως είχε πει και ο Σαίξπηρ κάποτε. Όσον αφορά, όμως, την κοινωνική της διάσταση εντός μιας οργανωμένης κοινωνίας, μετατρέπεται σε ζήτημα συλλογικό. Και άπαντες οφείλουμε να διασφαλίσουμε ότι η τέχνη είναι παρούσα, προσβάσιμη και ελεύθερη να προσφέρει τα ανακουφιστικά της θέλγητρα σε όποιον θέλει να απλώσει το χέρι για να τα απολαύσει. Χωρίς την αχρείαστη φλυαρία, χωρίς τον περιττό διδακτισμό και χωρίς τη βασανιστική και εξαντλητική γραφειοκρατία.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ