Έφτασε, λοιπόν, αυτή η στιγμή του χρόνου. Η άτυπη σηματοδότηση για κάθε Θεσσαλονικιό της λήξης της θερινής ραστώνης και της έναρξης του φθινοπωρινού ανασκουμπώματος. Τα εγκαίνια της ΔΕΘ, τα τελευταία χρόνια, έχουν μετατραπεί στο καθιερωμένο ραντεβού της πόλης με την αστυνομοκρατία, τις εθιμοτυπικές διαμαρτυρίες, την υποκρισία των πολιτικών και την άνοδο μίας ατελείωτης στρατιάς από κάθε λογής κολαούζους, αυλοκόλακες και σπογγοκωλάριους της εκάστοτε εξουσίας. Οι διηγήσεις των γονέων μου για ένα όμορφο, αλλοτινής εποχής πανηγύρι, με μαύρη μπύρα και λουκάνικο, καθώς και η προσμονή των παραγωγών για μία έκθεση σπουδαίας εγχώριας και διεθνούς σημασίας, δεν είναι παρά θύμησες ενός απόκοσμου παρελθόντος.
Μπορώ από τώρα κιόλας, Παρασκευή 9 Σεπτέμβρη που γράφεται αυτό το κείμενο, να σας παρουσιάσω ένα ποτ-πούρι των εκφράσεων που θα ακούσουμε, έστω σε αδρές γραμμές, για πολλοστή φορά. «Η Θεσσαλονίκη, με τη στρατηγικής σημασίας γεωπολιτική της θέση», «η Θεσσαλονίκη που πρέπει να καταστεί εμπορικός και επιχειρηματικός κόμβος, όχι μόνο των Βαλκανίων, αλλά και ολόκληρης της νοτιοανατολικής λεκάνης της Μεσογείου», «η Θεσσαλονίκη, που έχει αδικηθεί σε έργα και υποδομές, αλλά υποσχόμαστε πως αυτή η αδικία σύντομα θα επανορθωθεί», «το έργο του μετρό που θα ολοκληρωθεί βάσει χρονοδιαγράμματος και υπεύθυνου προγραμματισμού». Θέλετε κι άλλο ή χορτάσατε από κούφια και ξύλινα λόγια; Η Θεσσαλονίκη, λοιπόν, πρωταγωνίστρια -σχεδόν ερήμην της- ενός θεσμού εξίσου παραδοσιακού και αδιαπραγμάτευτου με το πέταγμα του χαρταετού την Καθαρά Δευτέρα ή το τσούγκρισμα των αυγών το Πάσχα.
Η παρουσίαση από τον εκάστοτε πρωθυπουργού του προγράμματος που σκοπεύει να ακολουθήσει, οι μεγαλόστομες εξαγγελίες, οι φρούδες υποσχέσεις, τα επικοινωνιακά τερτίπια και το μικροπολιτικό μπρα-ντε-φερ μεταξύ κυβερνώντων και wannabe κυβερνώντων, με την αλλαγή των προσώπων να διαδραματίζει μηδενικό ρόλο. Αυτή τη φορά, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θα κάνει ένα βήμα παραπάνω. Όπως δήλωσε προ ολίγων ημερών, θα ανακοινώσει τη δημιουργία παραρτήματος του πρωθυπουργικού γραφείου στη Θεσσαλονίκη. Πράγματι, αυτά είναι καταπληκτικά νέα, δεδομένου ότι το νεοσύστατο γραφείο θα προσφέρει μία δεύτερη εναλλακτική για τον τόπο κατάληξης των διαδηλώσεων. Ως συμπλήρωμα, λοιπόν, του αγέρωχου και εμβληματικού Υπουργείου Μακεδονίας Θράκης, το πρωθυπουργικό γραφείο έρχεται να οχυρώσει την πόλη με ένα αχτύπητο ντουέτο από κυβερνητικούς φορείς διακοσμητικής αξίας.
Αυτά, πάντως, που δεν ακούσαμε ποτέ -και δεν θα ακούσουμε μάλλον στον αιώνα τον άπαντα- στις ομιλίες και στο Q&A των εγκαινίων της ΔΕΘ είναι πολλά και διάφορα. Όπως το πώς και το γιατί αφέθηκε να μαραζώσει ο παραγωγικός ιστός της πόλης. Το πώς και το γιατί κατέληξε να φυτοζωεί το μεγαλύτερο ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης της χώρας. Το πώς και το γιατί μία πόλη με πληθυσμό άνω του ενός εκατομμυρίου (η Θεσσαλονίκη είναι καταφανώς μεγάλη πόλη για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, απλώς ο κραυγαλέος αναλογικά πληθυσμός της Αθήνας μας κάνει να μην το πολυπιστεύουμε) κατάντησε κομπολόι στα χέρια του πιο σκανδαλωδώς ευνοημένου και σκιώδους οργανισμού μεταφορών στην ιστορία της χώρας. Το πώς και το γιατί το λιμάνι της Θεσσαλονίκης υποβαθμίστηκε συστηματικά, με πιθανό τερματικό προορισμό κάποιο ξεπούλημα έναντι πινακίου φακής. Το πώς και το γιατί δεν υπήρξε ποτέ η παραμικρή απόπειρα αναβάθμισης του αεροδρομίου «Μακεδονία» από ένα ανάλγητο κράτος, με τις όποιες αβέβαιες ελπίδες να επαφίενται πλέον σε μία εταιρία κρατικών γερμανικών συμφερόντων. Το πώς και το γιατί δεν διενεργήθηκε ποτέ μία οργανωμένη καμπάνια προώθησης των μεγάλων τουριστικών θέλγητρων της πόλης. Το πώς και το γιατί ο ΠΑΟΚ έχει να πάρει πρωτάθλημα 31 χρόνια (για να ελαφρύνουμε λίγο και το κλίμα).
Τα εγκαίνια της ΔΕΘ, για μία τριαντακονταετία και βάλε, λειτουργούσαν (και μάλλον θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν, έστω και λίγο πιο συγκεκαλυμμένα) ως μία ακόμη αφορμή για χυδαία σπατάλη κρατικού χρήματος από όλα τα παράσιτα της εξουσίας που όργωναν μπουζούκια, ρεστοράν και πολυτελείς σουίτες, με την απαραίτητη συνοδεία πούρων και αιθέριων υπάρξεων. Κάποτε, θα πρέπει να εκλείψουν όλα αυτά. Δεν μας αρμόζουν αυτές οι τριτοκοσμικές επισκέψεις. Η Θεσσαλονίκη δεν είναι κι ούτε θέλει να είναι «ερωτική πόλη» και «συμπρωτεύουσα» (ο χαρακτηρισμός είναι κατά βάση ολότελα μειωτικός και διόλου κολακευτικός). Είναι μία πόλη που οφείλει να επιθυμεί να καταστεί σύγχρονη και ακμάζουσα, τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
