Μεταξύ άλλων, όπως μεταδίδει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, διατέλεσε εμπειρογνώμονας στον Διεθνή Οργανισμό Υγείας και Τροφίμων του ΟΗΕ κατά την περίοδο 1949-56, και στη συνέχεια δημοσιογράφος και αρθρογράφος στις εφημερίδες «Το Βήμα» και «Ελευθερία». Στην τελευταία κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, από τον Φεβρουάριο του 1964 μέχρι τον Ιούλιο του 1965, ήταν οικονομική σύμβουλος του Ανδρέα Παπανδρέου, αρχικά στο υπουργείο Προεδρίας της Κυβερνήσεως και έπειτα στο υπουργείο Συντονισμού.
Κατά τη διάρκεια της χούντας είχε αντιστασιακή δράση ως γενική γραμματέας της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων, με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να κρατηθεί στο ΕΑΤ-ΕΣΑ.
Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας το καλοκαίρι του 1974, υπήρξε ιδρυτικό μέλος της κίνησης των «Νέων Πολιτικών Δυνάμεων», η οποία συνεργάστηκε με την Ένωση Κέντρου. Εκλέχθηκε βουλευτής Β’ Αθηνών τον Νοέμβριο του 1974 και στις εκλογές του 1977 επανεκλέχθηκε στη Β΄ Αθήνας, με την ΕΔΗΚ.
Το 1985 συνεργάστηκε με την ΝΔ και επανήλθε στην Βουλή, καθώς ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης την τοποθέτησε σε εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Τον Ιούνιο του 1989 εκλέχθηκε στην Α’ Αθηνών, ενώ τον Νοέμβριο του 1989 και το 1990 εκλέχθηκε ξανά με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας.
Στην κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, διατέλεσε υφυπουργός Εξωτερικών από τον Αύγουστο του 1991 μέχρι τον Οκτώβριο του 1993.
Υπήρξε αντιπρόεδρος της Διεθνούς Αμνηστίας, καθώς και μέλος της Ενώσεως Ελληνίδων Επιστημόνων, του Εθνικού Συμβουλίου Ελληνίδων, του ελληνικού παραρτήματος της Διεθνούς Κοινωνικής Υπηρεσίας κ.α.
Επίσης υπήρξε μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ για το Κυπριακό και επίτιμη πρόεδρος της Διεθνούς Διαφάνειας-Ελλάδας και του Ιδρύματος Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης.
