Πέρα από τεχνικές λεπτομέρειες και ακριβείς προβλέψεις (το όλο θέμα είναι ακόμα επιστημονική φαντασία), η φόρτωση του εγκεφάλου αποτελεί ένα συναρπαστικό και ταυτόχρονα ανησυχητικό πείραμα. Αν μπορούσατε να ανεβάσετε το μυαλό σας σε ένα υπολογιστή θα το κάνατε;
Η ζωή μέσα σε έναν υπολογιστή ίσως να μην είναι και τόσο άσχημη. Πιθανότατα θα μπορούσαμε να μετατρέψουμε το ψηφιακό περιβάλλον σε ένα πολύ όμορφο μέρος για τους ψηφιακούς εαυτούς μας. Όλες οι ευχάριστες πλευρές της ζωής θα είναι ακόμα διαθέσιμες (ή και ακόμα περισσότερες). Σκεφτείτε το Μάτριξ χωρίς τους δικτάτορες-ρομπότ και τις φωτεινές δεξαμενές με γλίτσα. Το οποίο είναι βασικό ζήτημα. Δεν θα είχαμε σώματα που να χρειάζονται πια την γλίτσα.
Αφού χωριστούμε από ένα σώμα που είναι καταδικασμένο να γίνει αργό, να αρρωστήσει και τελικά να πεθάνει, το μοναδικό όριο σε αυτήν την ψηφιακή ύπαρξη θα είναι η υγεία του ίδιου του υπολογιστή. Και αυτό δεν θα αφορά μόνο ένα μηχάνημα. Οι πληροφορίες μας θα μπορούν να απλώνονται σε ένα τεράστιο δίκτυο ανεξάρτητων υπολογιστών. Θα μπορούσαμε να ζήσουμε για όσο καιρό θέλαμε.
Ακούγεται καλή περίπτωση έτσι; Βέβαια. Αλλά εδώ είναι που γίνεται λίγο περίεργο.
"Ας πούμε ότι επιλέγω να φορτώσω το μυαλό μου σε έναν υπολογιστή. Θα ήμουν πραγματικά εγώ αυτός που ξυπνάει online; Ή θα ήταν απλά ένα ομοίωμα, τέλειο από κάθε άποψη εκτός από μια, ότι δεν είμαι εγώ. Δηλαδή αν είμαι ακόμα ζωντανός, δεν θα έχω ξαφνικά μια αίσθηση διχοτόμησης του "εγώ" μου; και αν είμαι νεκρός, λοιπόν, είμαι απλά νεκρός. Ακόμα και αν το ομοίωμα συνεχίζει να ζει", γράφει ο Τζέιμς Ντόριερ για το singularityhub.com.
Δεν έχω υπάρχει ακόμα κάποιο εντελώς πειστικό επιχείρημα από καμία πλευρά. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο ότι δεν έχουμε μια ξεκάθαρη επιστημονική θεωρία που να εξηγεί τι είναι αυτό που μας δίνει την αίσθηση του "εγώ" μας. Εξακολουθεί να αποτελεί ένα μυστήριο. Όμως το θέμα έχει συζητηθεί εκτενώς σε φιλοσοφικούς κύκλους και φαντάζομαι ότι πολλοί από σας το έχετε ήδη σκεφτεί σε βάθος (ειδικά όλοι εσείς οι φαν του Star Trek).
