*Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Στην εποχή μας, οι έννοιες της είδησης και της επικαιρότητας έχουν πλέον αποκτήσει μια χροιά πέρα για πέρα ρευστή και εύπλαστη. Όλο το ζουμί δεν έγκειται πλέον στην καταγραφή των γεγονότων, αλλά στον ντόρο που προκύπτει σε κατοπινό στάδιο.
Η εκάστοτε είδηση (εντός ή εκτός εισαγωγικών) αναπαράγεται, μετασχηματίζεται, αναπλάθεται, φιλτράρεται και επανακυκλοφορεί ακατάπαυστα, σε σημείο που το επίκεντρο μετατοπίζεται από την ουσία (το συμβάν) στις εντυπώσεις (τον δευτερογενή σχολιασμό, στον οποίο ξεπηδούν χίλιες δυο θεματικές που αλλοιώνουν το αρχικό νόημα). Με αποτέλεσμα οι οθόνες μας να βομβαρδίζονται από αμέτρητες άχρηστες πληροφορίες, αλλά και από χίλιες δυο ανάξιες λόγους φιγούρες και περσόνες που κανονικά δεν θα έπρεπε να σπαταλούν ούτε ένα δευτερόλεπτο από τον ιντερνετικό μας χρόνο και οι οποίες δεν θα μπορούσαν με κανέναν άλλο τρόπο να τρυπώσουν στο ειδησεογραφικό προσκήνιο.
Τις τελευταίες μέρες, έχουμε γίνει μάρτυρες μιας τέτοιας αποκαρδιωτικής περίπτωσης, η οποία ξεκίνησε από ευγενείς προθέσεις αλλά κατέληξε σε μια αδιανόητη προώθηση και ένα εγκληματικό προμοτάρισμα των πιο αντιδραστικών φωνών που λυμαίνονται τον δημόσιο διάλογο. Όπως ίσως αντιληφθήκατε ήδη, αναφερόμαστε στο τραγελαφικό γεγονός της διοργάνωσης μπάρμπεκιου έξω από hotspot προσφύγων, την προσεχή Κυριακή, στο πλαίσιο μιας υποτιθέμενης διαμαρτυρίας κατά των μεταναστών.
Ενώ λοιπόν το συγκεκριμένο φαιδρό διάβημα θα εξαντλούσε την όποια δυναμική του εντός ενός πολύ συγκεκριμένου ακροατηρίου, αγγίζοντας ένα πεπερασμένο βεληνεκές, ξαφνικά το βλέπουμε να παρελαύνει σε ιστοσελίδες και εφημερίδες και να αποκτά αδιανόητη προβολή στα σόσιαλ μίντια. Παράλληλα, οι εκπρόσωποι αυτή της αντιδραστικής πρωτοβουλίας έχουν αποκτήσει πρόσβαση σε κανάλια επικοινωνίας που υπερβαίνουν κατά πολύ τις αρχικές του φιλοδοξίες.
Ξεκινώντας από το γεγονός καθαυτό, οποιοδήποτε δικό μας σχόλιο μοιάζει να περιττεύει. Μια κίνηση στα γνώριμα μονοπάτια του εθνοκιτς λαϊκισμού που μοιάζει με απέθαντο ζόμπι που βγαίνει κάθε μέρα παγανιά στην ελληνική κοινωνία. Μια κίνηση που μπορεί να χαρακτηριστεί «πολιτική» μόνο σε μια χώρα όπου βασιλεύει ο απολιτίκ μικροαστισμός, ο ελαφρολαϊκός ρατσισμός, η πλήρης υποταγή σε ένα μικροπρεπές φαντασιακό που θρέφει την πνευματική κατάντια και το πολιτιστικό απόκαμα. Το θέμα είναι, όμως, πώς αντιμετωπίζουμε τέτοιες ενέργειες, πώς τις διαχειριζόμαστε επικοινωνιακά.
Η πρωτοβουλία του βουλευτή κ. Δημήτρη Γιαννούλη να θίξει το συγκεκριμένο ζήτημα ήταν πιθανότατα ορμώμενη από ορθά κίνητρα: η στηλίτευσης μιας προβοκατόρικης συμπεριφοράς δεν νοείται να θεωρείται λανθασμένη ή απαγορευμένη. Από εκεί και πέρα όμως, αναρωτιόμαστε κατά πόσο αξίζει τον κόπο, όταν μια τέτοια πρωτοβουλία είναι καταδικασμένη να γίνει φύλλο και φτερό από μια κοινωνία και από μια μιντιακή πραγματικότητα που πετά τη σκούφια της για ανούσια ίντριγκα και ψευδαισθησιακές προσβολές της εθνικής αξιοπρέπειας. Κάπως έτσι, μια ενέργεια που θα ξεφούσκωνε, εγκλωβισμένη στο περιθώριο της επικαιρότητας, κατέληξε να δεσπόζει στο παλκοσένικο και να σηκώνει κουρνιαχτό, με σχεδόν αυτόματη παρενέργεια την πλήρη μετατόπιση του κέντρου βάρους της όλης συζήτησης.
Όχι αγαπητοί μου «Ενωμένοι Μακεδόνες», κανείς δεν μας απαγορεύει να τρώμε χοιρινό ούτε να πίνουμε αλκοόλ. Κανείς δεν θα μας υποχρεώσει να σταματήσουμε να τσικνίζουμε ελέω σεβασμού στους πρόσφυγες. Κανένα μπάρμπεκιου δεν θα κηρυχτεί ποτέ παράνομο, κανένας ψήστης δεν θα μετατραπεί σε σύμβολο του καταπιεσμένου ελληνισμού. Η αντιστροφή της φοράς ενός θέματος ήταν, είναι και θα είναι η πιο ασφαλής τακτική προπαγάνδας, πλύσης εγκεφάλου, παραχάραξης της πραγματικότητας και παραποίησης της αλήθειας. Η γελοιότητα, που κυοφορεί μίσος και μωρία, σε αυτή την ύπουλη εποχή, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με χειρουργικούς χειρισμούς. Να καταπνίγεται σιωπηλά και χωρίς πολλά πολλά, να παίρνει τη θέση που της αναλογεί: στο απόλυτο κενό, στο απόλυτο μηδέν, στο απόλυτο τίποτα.
